Nga Pandi Laço
Në një ditë si kjo, kur Dita tradicionale e Krishtlindjes sjell në shtëpitë e gjithsecilit një lloj paqeje, plot urime mes njerëzve dhe shkëmbime dhuratash, rituali i Festës nuk është aq me ngjyra për të gjithë.
E me sa duket, i tille, paska qenë i shkruar të jetë edhe për Elvanën e gjorë.
Pas-festivali plot polemika! Trofeu i çmimit të parë, diskutuar mes dy artisteve! Një juri euro – shqiptare (e quajtur kështu, meqenëse akoma s’jemi pjesë e Europës së Bashkuar) me dy qasje të ndryshme !
Një konstatim i imi krahasues në Festivalin e 54, (2015) lidhur me krijimtarinë e emrave të mëdhenj të muzikës u keqinterpretua dhe u anatemua.
Sot kam kurajën ta risjell përsëri në kujtesën tuaj, dhe nëse diku kam gabuar le të më kryqëzojnë përsëri!
“Ishte Koha kur Festivali identifikohej me një Vit të ri.
Është koha kur Festivali identifikohet me një vit të vjetër
Ishte Koha kur njerëzit e kishin barkun bosh, megjithatë rrugët zbrazeshin se mezi priteshin këngët e reja te festivalit.
Është Koha kur me barkun bosh apo plot, njerëzit e kanë më të kollajtë të mbushin rrugët për mitingje sesa të dëgjojnë këngët e reja.
Ishte Koha e Abdulla Grimcit, Avni Mulës, Agim Prodanit, Feim Ibrahimit, emra “myslimanë”, por që ditën të bëjnë vetëm muzikë shqiptare.
Është koha e Renatos, Armandos, Leandros, Marios që sot e qajnë tallavanë.
Ishte koha kur këngët për partinë ta shpifnin festivalin …megjithatë prapë shihej festivali… Është Koha kur bëhen këngë vetëm për dashurinë, aq sa ato t’i shpifin festivalet.
