Tenisti i paarritshëm, Rafael Nadal (Manacor, 33 vjeç) ka folur sot për dobësinë e të gjithëve, “i burgosur” nga një virus që e ka detyruar atë të forcojë shkallën e tij të vlerave. “Jeta së pari, pastaj tenisi”, përsërit ai. Nadal kërkon që të ketë të drejtë të komentojë për krizën shëndetësore si çdo qytetar tjetër, por zëri i tij padyshim tingëllon më i lartë.
Sot filloi një fazë e re për atletët profesionistë. A keni qenë në gjendje të stërviteni? Si u ndjeve?
Unë kam qenë në gjendje të stërvitem, por situata është pak e pasigurt për atletët. Udhëzimet që ata na japin ndonjëherë janë konfuze. Për shembull, kam shkuar për t’u stërvitur në një shtëpi private, në një shtëpi me një fushë tenisi, sepse nuk jam i sigurt nëse mund të stërvitem në akademi apo jo.
E çuditshme …
Si profesionist mund të jem duke u stërvitur jashtë, por nuk e di nëse mund ta bëj këtë në akademinë tonë Manacor sepse kam 85 fëmijë dhe 70 punëtorë të mbyllur atje për më shumë se dy muaj. Unë kam një zonë të izoluar ku mund të stërvitem, por nuk jam i sigurt nëse mund të shkoj apo jo, prandaj preferova të shkoj në shtëpinë e një mikut tim.
A jeni stërvitur vetëm?
Me Carlos Moya. Me sa duket ne mund ta bëjmë stërvitjen vetëm me një trajner.
A ju duhet pak më shumë qartësi në udhëzimet e autoriteteve?
Jo, jo … Unë nuk mendoj sepse fatkeqësisht kriza po jetohet me një tension shumë politik … Gjithçka po merret në një ekstrem aq shumë sa duket se nuk mund të flasë hapur për gjëra. Edhe pse jam shumë i qartë për gjërat që po ndodhin, do të përpiqem të shmang çdo mesazh që mund të interpretohet keq.
Dikush e imagjinon Rafa Nadalin të mbyllur si një luan në kafaz… Si e përballove këtë?
Në javët e para pak më keq. Unë kam qenë shumë i vetëdijshëm për ngjarjet që po ndodhin, për të gjitha fatkeqësitë, tërë ditën duke marrë mesazhe negative … Ishte gjithë trishtim dhe e pata të vështirë ta izoloja veten nga kjo. Dhe në krye të kësaj pa ndonjë horizont të qartë në një nivel sportiv … madje kam pasur probleme të bëj rutinat e mia të përditshme. Pas dy javëve të para, gjendja ime u përmirësua.
A kanë atletët një periudhë më të keqe se të tjerët, të mbyllur?
Unë mendoj se për njerëzit që janë mësuar të punojnë në një zyrë mund të ketë qenë më pak e komplikuar. Mbi të gjitha, me kaq shumë fatkeqësi, me kaq shumë familje që vuajnë kaq shumë, çfarë do të thuash.
A jeni i shqetësuar për pasojat financiare?
Këtu në Ishujt Balearik do të jetë dramatike. Ne jetojmë në turizëm dhe muajt e ardhshëm do të jenë të tmerrshëm. Shpresojmë që janë vetëm muaj. Duke e krahasuar veten me rajone të tjera, beteja shëndetësore ka qenë më e kontrolluar. Unë jetoj në një qytet, Manacor, dhe për fat të mirë nuk kam askënd afër meje që ka vuajtur.
Disa ditë më parë ju duhet të keni qenë duke kontestuar trofeun Goda. A e rikrijoni veten në kalendarin e humbur? “Tani do të luaja këtë turne dhe nuk mundem …”
Unë nuk mund ta bëj këtë. Unë nuk jam një person i vajtimeve. Nuk mendoj se “tani do të isha atje”, “ajo që më mungon” … Një duhet të jetë realist. Jam në një fazë të karrierës time ku çdo vit është shumë e vlefshme. Në kam kohë për t’u qarë. Po mbush 34 vjeç dhe shpresoj se mund të luaj edhe më shumë por padyshim që një vit i humbur në moshën 22-vjeçare nuk është i njëjti me atë në moshën 33-vjeçare.
Sporti nuk është më në kopertinë.
Është në një aeroplan sekondar, ku duhet të jetë. Situata është shumë kritike. Ajo që ka humbur është humbur, tani duhet t’i kushtohemi vetes që të vazhdojmë të shpëtojmë jetë.
Këto ditë të izolimit kanë qenë si një tërheqje për të gjithë. Si e keni vështruar situatën? Si dalje në pension apo si një pushim të shkurtër?
As njëra dhe as tjetra. Kjo nuk ka qenë si të dalësh në pension, por përkundrazi të burgosesh. Pensioni është një ndjenjë tërheqjeje për të shijuar lirinë e kohës, për të zgjedhur se çfarë të bëjë në çdo kohë. Nëse tërheqjet do të ishin të tilla, askush nuk do të tërhiqej. Të jesh në shtëpi gjatë gjithë ditës pa qenë në gjendje të bëj asgjë.
Dhe ju doni të luani?
Epo as këtë sepse nuk e shoh ende objektivin. Tani për tani çka dua më shumë është ta kthej jetën time, më shumë sesa tenisin. Nëse e marr jetën time në fund, tenisi është pjesë e tij. Më mungon jeta ime normale. Pastaj vjen dëshira për të garuar përsëri, për të përgatitur trupin për ta bërë atë.
A do të kushtojë shumë për tu rikthyer në formë?
Po ashtu. Do të duhet shumë punë për trupa të avancuar si i imi dhe ai i Federer.
A flisni me të këto ditë?
Ne jemi në kontakt të përhershëm. Ne jemi pjesë e këshillit të lojtarëve, flasim për gjëra që po ndodhin dhe çfarë mund të bëjmë për të ndihmuar.
Si e shihni tenin pas pandemisë? Shumë të ndryshuar?
Shumë e pasigurt për të gjithë. Qartësia mungon, të dijë se çfarë do të mbajë e ardhmja për ne, si do të ndalet pandemia. Është e vështirë për mua të imagjinoj të udhëtoj çdo javë nga një vend në tjetrin pa kufizime në situatën në të cilën jetojmë. E kam shumë të vështirë të kthehem në normale, pa kurë për virusin. Kjo është ndjenja ime. Edhe pse flitet për të luajtur pa një audiencë, ne duhet të lëvizim nga një vend në tjetrin, të kalojmë nëpër aeroporte të ndryshme, hotele … Tani për tani nëse më jepni një copë letër dhe më thoni, a nënshkruani të filloni në vitin 2021 një vit normal dhe aktual? Po, e bëj
Dhe si është gjendja e biznesit dhe ekonomisë?
Duhet të gjesh një ekuilibër, kjo është e dukshme dhe unë kam mendimin tim për këtë. Tani flas më shumë si person sesa si atlet, në fund të fundit jam spanjoll dhe paguaj taksat e mia dhe kam të drejtë të kem një mendim.
Përpara …
Duhet të gjendet ekuilibri sepse nëse jo vendi do të rrëzohet dhe ne nuk mund ta lëmë të bjerë. Gjeni ekuilibrin midis mbrojtjes së popullatës sa më shumë që të jetë e mundur, por edhe të mendoni se ne nuk mund të mos vuajmë as nga vdekja. Sepse përndryshe do të shpëtojmë nga koronavirusi, por do të kemi shumë probleme të tjera që mbase kanë një zgjidhje të pamundur. Ne duhet të jemi të kujdesshëm por brenda protokolleve aktivizohemi.
Si?
Të rikrijojmë veten tonë. Sigurimi i solidaritetit, por duke mos harruar meritokracinë. Është koha për të ndihmuar njëri-tjetrin por edhe për njerëzit e mirë, me dëshirën për të punuar dhe ndërmarrë, për të pasur sukses. Shteti duhet të na japë sigurinë se njerëzit që duan të kontribuojnë dhe përpiqen për një të ardhme kanë kornizën ideale për ta bërë këtë.
Këto ditë ne e shohim atë duke udhëhequr me Pau Gasol projektin ‘Kryqi i Kuq i përgjigjet’. Dhe tani, duke e dëgjuar atë, nuk është e vështirë ta imagjinosh në poste të përgjegjësisë; A ju tërheq kjo botë kur hiqni dorë nga tenisi?
Më duket e largët. Unë ndjek politikën shumë e më shumë në këto kohë, por mendoj se është një botë që është shumë larg meje. Kam shpresa të tjera për mua tani.
Projekti i solidaritetit ka qenë një sukses …
Jemi shumë të lumtur sepse shumë njerëz janë bashkuar dhe ky ishte objektivi. Ne e filluam atë si atletikë, por ishte thjesht një platformë për të motivuar njerëzit të ndihmojnë. Artistë, kompani janë bashkuar … Përveç kontributit financiar që ishim në gjendje të bënim, gjë që ishte e rëndësishme, ne e bëmë projektin të njohur.
Cila do të jetë gjëja e parë që do bëni kur të përfundojë mbyllja, të bëni një banjë të mirë në det që është aq afër?
Sinqerisht, ajo që dua më shumë është të jem në gjendje të ndaj. Të jesh me familjen dhe miqtë. Pavarësisht se sa të bukura apo të veçanta janë gjërat që bëni, pavarësisht nëse janë udhëtime, plazhe të mrekullueshme, dalje me varkë, edhe nëse është më e mira në botë, nëse nuk mund t’i ndani ato, ata humbasin kuptimin e tyre. Të jetosh me njerëzit që i dua, ky është iluzioni im maksimal ka thënë një intervistë për La Vanguardia./Fjala.al/Katerina Tafa/
