Më 27 nëntor të vitit 602, perandori romak bizantin Maurice detyrohet të shikojë ekzekutimin e 6 djemve të tij, para se edhe atij t’i pritej koka; trupat e tyre u hodhën në det dhe kokat u ekspozuan në Konstandinopojë; bashkëshortja Konstantina dhe tre bijat e tyre u vendosën në një manastir.
E gjithë kjo ndodhi, pasi Maurice dekretoi qëndrimin e ushtrisë gjatë dimrit përtej Danubit, për të ndalur valën e fiseve nga lindja, por ushtarët të lodhur nga disa muaj luftimesh dhe në prag të dimrit, u rebeluan. Mbreti persian Khosrau II i përdori këto përçarje për të rifilluar një luftë kundër Perandorisë.
Pozita gjeografike e Bizantit, e cila shtriu zotërimet e saj në dy kontinente – në Evropë dhe Azi, dhe nganjëherë shtriu pushtetin në rajonin e Afrikës, e bëri këtë perandori si një lidhje midis Lindjes dhe Perëndimit. Bifurkacioni i vazhdueshëm midis botëve lindore dhe perëndimore u bë shumë historike e Perandorisë Bizantine. Përzierja e traditave greko-romake dhe lindore la shenjën e saj në jetën shoqërore, shtetësinë, idetë fetare dhe filozofike, kulturën dhe artin e shoqërisë bizantine. Megjithatë, Bizanti shkoi vetë rruga historike, në shumë mënyra të ndryshme nga fatet e vendeve të Lindjes dhe Perëndimit, të cilat përcaktoheshin veçoritë e kulturës së saj.
Historianët thonë se vrasja e perandorit Maurice ishte një pikë kthesë në histori, sepse lufta romake – persiane i dobësoi të dyja perandoritë, duke bërë të mundur vendosjen përgjithmonë të fiseve sllvavëve në Ballkan dhe duke hapur rrugën për zgjerimin arab/musliman.
Vdekja e perandorit Maurice, për historianët, shënon edhe fundin e epokës së Antikitetit Klasik.
