15 janar të vitit 1999, BBC ia shfaqi botës masakrën që forcat serbe kryen ndaj 45 njerëzve të pa armatosur të fshatit Reçak.
Ata që kishin mbetur gjallë kërkonin t’i gjenin njerëzit e tyre në mesin e kufomave të masakruara që shiheshin të shtrira në xhami. Një vajzë, diku rreth 7-vjeçare, e dominonte skenën së bashku me gjyshin e saj që e mbante përdore. Vajza dhe gjyshi e kërkonin mesin e lidhjes së tyre natyrore. E kërkonin lidhjen që u ishte vrarë. Vajzës ia kishte kapluar fytyrën dhembja dhe tmerri. Nga sytë, në faqet e saja të njoma, i rridhnin lotë trishtimi pandërprerë. Vajza, e humbur nga kjo botë mizore, mallkonte dhe e përsëriste vajtimin e saj:’ Oh kuku bre ma kanë vra babën’.
Njeriu që ka vetëm pak shpirt dhe dinjitet nuk e harron kurrë refrenin e zërit të kësaj vajze. Ky zë trishtimi do të duhej të tingëllonte ende në veshët tanë si një porosi. Për fat të keq ne më nuk e dëgjojmë këtë zë që nuk është i vetmi që ka dalë nga shpirti dhe zemrat e shumë fëmijëve gjatë viteve 1998- 1999.
