U shënua 85 vjetori i vdekjes së autorit të “Librit që jeton në xhungël” dhe fituesit të Çmimit Nobel për Letërsi, Rudyard Kipling
Nëse ka një klasik midis klasikëve që triumfon si tek fëmijët ashtu edhe te të rriturit, nuk është askush tjetër përveç Librit të Xhunglës. Ekzistojnë disa versione, si për fëmijë ashtu edhe në ekranin e madh, që janë bërë në lidhje me këtë libër me tregime të shkruara nga Rudyard Kipling dhe botuar në 1894. Pikërisht këtë të hënë shënon 85 vjetorin e vdekjes së autorit, i akorduar me çmimin Nobel për Literatura në 1907, duke qenë e para britanike që fitoi një njohje të tillë.
Për këtë rrëfim, Kipling ngriti reflektime të ndryshme morale, të frymëzuara jo vetëm nga India koloniale e jetuar nga vetë shkrimtari, por edhe nga rastet e fëmijëve të egër të regjistruar në fund të shekullit të 19-të në këtë vend. Me ta lindi legjenda e Mowgli. Katërmbëdhjetë fëmijë u gjetën në mënyrë specifike në shtetin verior indian të Uttar Pradesh midis 1841 dhe 1895. Popullsia kishte informacione më të afërta për shtatë prej tyre, ato të dokumentuara nga gjenerali WH Sleeman në veprën e tij Një Udhëtim nëpër Mbretërinë e Oude (Një Udhëtim Përmes Mbretërisë së Oude ). Në këtë studim, Sleeman arriti në përfundimin se disa familje që nuk mund të kujdeseshin për fëmijët e tyre ose që ishin thjesht të padëshiruar, i braktisën fëmijët e tyre në Sultanpoor, pranë lumit Goomtree.
Aty, pranë grykave të saj, kishte pako të mëdha ujqish, të cilët pritej të gllabëronin të miturin. Sidoqoftë, në disa raste, natyra nuk ishte aq mizore sa pritej dhe kafshët përfunduan duke adoptuar këta fëmijë si pasardhës. Sipas rrëfimit të gjeneralit, më vonë, kur u gjetën disa nga këta të rinj, “ata kishin karakteristika të egra, të tilla si një predispozitë për mish të gjallë dhe qëndrime agresive për të cilat duhej të ishin të lidhur”.
Për më tepër, të paktën i pari nga ata fëmijë të kapur kishte “shenja të dukshme, në gjunjë dhe bërryla, se kishte ecur me të katërta dhe kur iu kërkua të vraponte, ai bëri aq shpejt sa askush nuk e kaloi atë”. Teka e shoqërisë në atë kohë ishte të përpiqej të riedukonte këto dele të zeza që më parë i kishin braktisur vetë. Sidoqoftë, asnjëri prej tyre nuk arriti t’i përshtatet jetës së tyre të re. Ata nuk mësuan (as nuk kishin ndërmend ta dëshironin) gjuhën njerëzore. Kafsha ishte e mjaftueshme për ta. Në fakt, ato lidheshin vetëm me ata që kishin qenë lloji i tyre deri atëherë.
Të torturuar nga ndjenja e gjahut, disa prej tyre arritën të shpëtonin. Të tjerët vdiqën pak pasi u arrestuan për shkak të vështirësisë së adaptimit. Vetëm një mbijetoi dhe mbeti nga adoleshenca e saj në mes të njerëzve, megjithëse ajo nuk u ambientua kurrë plotësisht: Dina Sanichar. Ky ishte emri me të cilin u krishtërua. Djali i vogël u gjet në 1867 nga një ekspeditë e gjuetarëve pranë Bulandshahr, në periferi të Delhit të vjetër. Pas shumë përpjekjesh, ai arriti të ishte në gjendje të qëndronte i vendosur, të vishej vetë dhe të kujdesej për pjatën dhe gotën e tij. Pak më shumë, nëse nuk llogarisim dashurinë e tij të re për duhanin. Antropologia Valentine Ball erdhi ta përshkruajë atë në studimet e saj si “kafsha e egër e përsosur nga të gjitha pikëpamjet”. Ai vdiq nga tuberkulozi kur ishte tridhjetë vjeç.
