Memnoni i Rodosit, mercenari grek kundër Aleksandrit të Madh

113 563 lexime

124,178FansaPëlqeje

Komandantët e ushtrisë persiane erdhën në mbledhje të bindur se e kishin të siguruar fitoren. Aleksandri i Madh kishte kaluar Hellespontin (sot Dardanelen) me ëndrrat për të pushtuar Perandorinë Persiane, një shfaqje kjo që dukej arrogante në sytë e armiqve të tij. Midis atyre që morën pjesë në atë mbledhje u dallua Memnoni i Rodosit, komandanti i mijëra mercenarëve grekë që i shërbyen Perandorisë Akaemenid.

Këshilla që u dha ky ushtar udhëheqësve persianë ishte: tërhiquni. Ai e konsideroi si çmenduri t’i bëje ballë falangave të fuqishme maqedonase. Memnoni “po vinte bast” tek strategjia e djegies së tokave: shkatërrimi i kullotave dhe të korrave. Kështu, Aleksandri nuk do të mund ta furnizonte veten dhe do të duhej të kthehej në Greqi.

Sunduesit dhe gjeneralët persianë u skandalizuan nga ky propozim: ata komanduan ushtritë e fuqishme të mbretit të mbretërve Darius III dhe sigurisht që nuk mund të fshiheshin askund pa “luftuar” një grek të ri dhe të pafytyrë.

Një bir i kohës së tij

Memnoni mund të konsiderohet si një bir i vërtetë i kohës së tij. Mijëra ushtarë grekë shërbyen si mercenarë në të gjithë Mesdheun në shekullin e 4 para Krishtit. C. Taktikat e tyre të rënda të këmbësorisë i bënë ata të kërkoheshin shumë.

Lindur në Rodos në 380 para Krishtit. Ai ndoqi gjurmët e babait të tij, Timócrates dhe në moshën njëzet e dy vjeç u vu në shërbim të satrapëve Persianë (guvernatorëve provinciale) të Azisë së Vogël. Ai atëherë ishte një toger i vëllait të tij më të madh, Mentor, dhe dy Rodianët krijuan një marrëdhënie të ngushtë me një nga guvernatorët, Artabazo të Frigjisë.

Lidhjet midis të dy palëve tejkaluan marrëdhëniet e zakonshme midis punëdhënësit dhe mercenarit. Motra e Mentorit dhe Memnonit u martua me satrapin, ndërsa më e madhja nga Rodianët u martua me Barsine. Me këto lidhje, mercenarët nuk ngurruan të mbështesnin Artabazon kur ai udhëhoqi një revoltë kundër Artakserksit II.

Rebelimi dështoi dhe vëllezërit përfunduan në mërgim. Mentori shkoi në Egjipt ndërsa Memnoni me Artabazon shkuan në oborrin e Filipit II të Maqedonisë, babait të Aleksandrit të Madh, i cili atëherë ishte gjashtë vjeç.

Atje ai mësoi, nga dora e parë, ambiciet e këtij monarku: të kthente mbretërinë e tij në forcën hegjemonike në Greqi dhe një ditë të niste pushtimin e Perandorisë Persiane.

Pas dhjetë vjet internimi, në vitin 342 a. C., Memnóni u kthye në sundimet persiane. Mentori siguroi faljen nga sovrani i ri Akamenid, Artakserksi III dhe hiri mbretëror përfshirë vëllain e vogël.

Mentori vdiq dy vjet pas ribashkimit me të vëllain. Memnoni mbajti besimin e Artakserksit III, i cili e emëroi atë komandant ushtarak të Troad, një rajon në veriperëndim të Turqisë së sotme.

Për më tepër, Rhodium u martua me të venë e vëllait të tij, Barcine; Por situata nuk ishte aq e rehatshme sa mund të dukej: elitat persiane ishin dyshuese për një grek që zinte pozicione kaq të rëndësishme.

Pushtimi i Aleksandrit të Madh

Pasardhësit e Artakserksit III, Artakserksit IV (338-336 pes) dhe Darit III (336-330 pes), mbajtën Memnon, pa i dhënë atij më shumë peshë në strukturën e pushtetit Achaemenid. Por mercenari do të shfaqej si një pasuri shumë e rëndësishme për të përballuar pushtimin maqedonas, i cili, siç është thënë, filloi nga një ide e Filipit II, i cili dërgoi një kontigjent të parë në 336 para Krishtit C.

Në komandën e këtij postblloku prej dhjetë mijë burrash, ishte Parmenio, një nga gjeneralët e besuar të Filipit. Objektivat e tyre ishin të pushtonin një brez të rëndësishëm të bregdetit të Azisë së Vogël dhe të krijonin një bazë për pjesën më të madhe të forcave Greke që do të mbërrinin më vonë.

Memnon propozoi përdorimin e strategjisë së djegies së tokës, të cilën satrapët e refuzuan

Memnoni ishte përgjegjësi që duhet të jepte goditjen e parë, por ai kishte vetëm pesë mijë mercenarë. Rodiani zgjodhi durimin dhe priti që armiku të zvogëlonte pjesën më të madhe të trupave të tij. Me forcat e ekuilibruara, të dy ushtritë u takuan në Magnezi dhe fitorja shkoi për Memnon.

Parmenio u tërhoq, por maqedonasit do të ktheheshin. Vrasja e Filipit II e bëri djalin e tij Aleksandrin të merrte projektin e pushtimit. Në vitin 334 a. C., mbreti i ri helen mori komandën e ekspeditës dhe kaloi Hellespontin. Objektivi i tij origjinal ishte i ngjashëm me atë të vendosur nga babai i tij: të zinte policët e zonës për të marrë fonde dhe furnizime.

Lexo edhe :  Albano Bogdo flet për të atin: Kisha 10 vite pa e takuar

Ishte ai moment kur Memnoni propozoi përdorimin e strategjisë së djegies së tokës, të cilën satrapët e refuzuan. E vërteta është se shumë prej këtyre fisnikëve Persianë kishin prona në atë zonë që ata nuk dëshironin t’i shihnin të shkatërruara.

Çështja e besimit

Po kështu, një pikë dyshimi duhej shtuar ndaj rodiumit. Mercenarët kishin një reputacion të keq, sepse ata konsideroheshin se ndryshonin lehtësisht anët nëse do të shihnin që punëdhënësit e tyre kishin epërsinë.

As satrapët nuk i harruan rrënjët greke të Memnonit, gjë që i bëri ata të dyshonin. Për të provuar besnikërinë e tij, Memnoni duhet të dërgonte në gjykatën e Darius III si pengje, gruan e tij Barsine dhe djalin që ajo kishte pasur me të vëllain e tij.

Por Memnon e respektoi me besnikëri vendimin e punëdhënësve të tij. Ideja për t’i dalë ballë Aleksandrit ishte katastrofike në betejën e lumit Granik, ku persët ishin mbytur. Rodiani udhëhoqi krahun e majtë, por u kalua nga kalorësia maqedonase dhe iu desh të ikte për të shmangur kapjen.

Darius III fajësoi satrapët e tij për humbjen, ndërsa Memnon doli më i fortë. Mbreti i mbretërve e emëroi atë komandant të të gjitha forcave persiane në Azinë e Vogël.

Fitorja në Granicus kishte qenë e lehtë, por këtu ai duhej të sulmonte mure që ishin të mbrojtura mirë. Përveç kësaj, Memnon përgatiti një seri goditjesh të suksesshme kundër kullave të rrethimit, me sulme natën nga bregu.

Memnon refuzoi dy sulme maqedonase në Halikarnas, megjithëse Aleksandri arriti të rindërtonte një pjesë të motorëve të tij të rrethimit dhe nisi një raund të tretë më të suksesshëm. Lideri mercenar, duke parë që nuk mund ta mbronte qytetin, u tërhoq nga deti, duke përfituar nga avantazhi i tij në anije.

Por rodiumi nuk e pranoi fitoren me “kaq pak”. Ai la garnizone në fortesat që kontrollonin portin e Halikarnasit dhe maqedonasit nuk arritën ta kapnin deri një vit më vonë.

Sillni luftën në Greqi

Aftësia strategjike dhe ekspertiza e trupave të tij vërtetuan se Aleksandri ishte i pamposhtur në tokë. Kështu që Memnoni vendosi t’i përqendrojë përpjekjet e tij atje ku maqedonasit ishin më të dobët, në det. Komandanti mercenar nuk i kishte humbur kontaktet me Darius III, i cili vuri në dispozicion të tij 10,000 mercenarë dhe 300 anije luftarake.

Aleksandri kishte qenë në gjendje të kalonte nga Greqia në Azi sepse skuadra Persiane ishte në Egjipt, duke kontrolluar një revoltë. Ideja e rodiumit ishte të pushtonte disa ishuj në Egje për të pasur baza që do ta lejonin atë të mbante luftën në Greqi dhe Maqedoni.

Duke kujtuar kohën e tij në oborrin e Filipit II, Memnon e dinte se shumë policë urrenin sundimin e Aleksandrit dhe ai shpresonte që një zbarkim i tyre do të shkaktonte një revoltë kundër sundimit maqedonas.

Fillimisht, strategjia e Memnon dha rezultat. Ai pushtoi Kiosin, dhe më pas u nis për të pushtuar Lesbos. Atje, trupat e tij kontrolluan pothuajse të gjithë ishullin, përveç qytetit të Mytilene, ku garnizoni i një mijë ushtarëve maqedonas u forcua. Sidoqoftë, mercenari nuk donte të vononte shumë, ai la një nga togerët e tij në krye të rrethimit dhe vazhdoi të përparonte drejt Greqisë.

Përparimi i tij inkurajoi reagimin e shumëpritur të policëve nga Memnon. Athina dhe Sparta ishin gati të drejtonin një rebelim kundër Maqedonisë. Ky lajm e shqetësoi shumë Aleksandrin, i cili urdhëroi aleatët e tij që t’i siguronin anije për t’iu kundërvënë kërcënimit persian në Egje.

Vdekja ishte fundi

Në fund, fati do t’u buzëqeshte maqedonasve. Në pranverën e vitit 333 para Krishtit. A., Memnón vdiq për shkak të një sëmundjeje. Sipas fjalëve të Arrianit, ishte një “rrethanë që dëmtoi politikën e mbretit Persian si askush tjetër”. Plutarku, në vëllimin e Jetave Paralele kushtuar Aleksandrit të Madh, theksoi ekspertizën e rodiumit në krye të flotës Persiane.

Ky historian grek theksoi se mbreti maqedons guxoi të përparonte drejt zemrës së Perandorisë Persiane vetëm kur mësoi për vdekjen e mercenarit Rodian.

Gjatë këtyre pushtimeve, Aleksandri kapi Barsine, e bëri atë të dashurën e tij dhe pati me të një djalë, Heracles, edhe pse disa burime klasike, të tilla si Arrian, nuk përmendin këtë marrëdhënie, as atësinë, kështu që historianët hedhin dyshime.

Të fundit

Dosja “5 D”/ Korrupsion dhe shpërdorim detyre, SPAK  lëshon 9 masa sigurie

Prokuroria e Posaçme kundër Korrupsionit dhe Krimit të Organizuar dha detaje për arrestimin e 9 personave, zyrtarë dhe ish-zyrtarë...

Horoskopi për ditën e sotme, 29 Mars 2024

Dashi Mund të keni bërë shumë shpenzime në të kaluarën dhe tashmë mund t’ju duhet të përballeni me pasojat. Si rezultat, mund ta gjeni veten...

“U largova nga futbolli pasi nuk e njihja më”,Klose: Të rinjtë e kanë mendjen tek makinat

Miroslav Klose është një nga ata që ka shkruar historinë me fanellën e kombëtares së Gjermanisë, por edhe Bayern Munich. I tërhequr nga futbolli...

Shtatzënia përshpejton plakjen, por ja çfarë ndhodh pas lindjes

Ndryshimet e thella fizike, hormonale dhe kimike që lidhen me shtatzëninë mund të bëjnë që ora e plakjes të kthehet më shpejt, duke i dhënë moshës biologjike të...

Lajme të tjera

Web TV