Operacioni “Linebacker”, amerikanët dështojnë në luftën e Vietnamit

113 563 lexime

124,178FansaPëlqeje

Në Luftën e Vietnamit starton Operacioni “Linebacker”. Ky ishte emri i koduar i një fushate ndërhyrjeje ushtarake të Flotës së Shtatë Ajrore, dhe Flotës Detare të SHBA-së ndaj guerilasve të Viet-kongëve. Ky Operacion do të zgjaste plot 6 muaj, – u zhvillua nga 9 maj deri më 23 tetor 1972 – pa ndonjë sukses. Dhe kjo pasi trupat ushtarake të Vietnamit të Veriut, do të kalonin në kundër-ofensivë drejt kufirit jugor. Gjatë këtyre luftimeve do shkatërroheshin 145 avionë amerikanë dhe vietnamezo-jugorë, si dhe 63 avionë vietnamezo-veriorë…

Në mesditën e 30 marsit 1972, 30,000 trupa PAVN, të mbështetur nga regjimentet e tankeve dhe artilerisë, u rrotulluan drejt jugut përgjatë Zonës së Çmilitarizuar (DMZ) që ndante dy Vietnamet. Kjo forcë me tre divizione kapi Ushtrinë e Republikës së Vietnamit (ARVN) dhe aleatët e tyre amerikanë të papërgatitur. Forca PAVN goditi pozicionet mbrojtëse të Divizionit të 3-të të ARVN dhe e hodhi atë në rrëmujë. Forcat e ARVN-së pastaj u zmbrapsën dhe filloi një garë midis të dy palëve ndërluftuese drejt urave në Đông Hà dhe Cam Lộ. Deri më 4 prill, oficerët e ARVN-së kishin bashkuar një vijë mbrojtëse që e mbante PAVN-në në gji, por ishte vetëm një pushim i përkohshëm. Megjithëse sulmi konvencional nga PAVN, i cili përfshinte përdorimin e gjerë të armaturës dhe artilerisë së rëndë, tërhoqi vëmendjen e aleatëve në provincat veriore, ishte vetëm i pari nga tre operacionet e tilla që u nisën atë pranverë. Më 5 prill, një forcë PAVN prej 20,000 vetash kaloi kufirin nga vendet e tyre të shenjta në Kamboxhia në një tjetër forcë të kombinuar të armëve me tre divizione për të sulmuar provincën Bình Long, në veri të Saigonit. Ata pushtuan shpejt qytetin e Lộc Ninh dhe më pas rrethuan qytetin e An Lộc, duke prerë rrugën për në kryeqytet. Më 12 prill, PAVN-ja goditi përsëri, këtë herë duke u zhvendosur nga Laosi lindor dhe duke kapur një sërë pikash kufitare rreth Đắk Tô në provincën Kon Tum në Malësitë Qendrore. PAVN pastaj vazhdoi në lindje drejt kryeqytetit provincial të Kon Tum. Hanoi kishte filluar ofensivën që të përkonte me musonin e dimrit, kur shiu i vazhdueshëm dhe mbulimi i ulët i reve e vështirësuan mbështetjen e ajrit. Përgjigja fillestare e SHBA-së ndaj ofensivës ishte e pakuptimtë dhe konfuze. Pentagoni nuk u alarmua pa arsye dhe ambasadori i SHBA-së dhe COMUSMACV, gjenerali Creighton W. Abrams, ishin të dy jashtë vendit. Përgjigja e parë e Presidentit Richard M. Nixon ishte të konsideronte një sulm tre-ditor nga bombarduesit B-52 Stratofortress në Hanoi dhe qytetin port të Haiphong. Këshilltari i tij për Sigurinë Kombëtare, Dr. Henry Kissinger, e bindi Niksonin të rishqyrtonte, pasi ai nuk donte të rrezikonte zyrtarizimin e Traktatit të Kufizimit të Armëve Strategjike (SALT I) me sovjetikët, që do të nënshkruhej në maj. Një tjetër pengesë për planin ishte dëshira e gjeneralit Abrams për të përdorur bombarduesit në dispozicion (me aftësinë e tyre për të gjitha kushtet) për të mbështetur mbrojtjen e ARVN-së. Nixon dhe Kissinger e konsideruan një plan të ofruar nga Shefat e Përbashkët të Shtabit si pa imagjinatë dhe pa agresion. Më 4 prill, Nixon autorizoi bombardimin e Vietnamit të Veriut (i cili ishte kufizuar në sulme hakmarrëse pak mbi DMZ) deri në paralelin e 18-të. Për të parandaluar një kolaps total ARVN dhe për të mbrojtur prestigjin amerikan gjatë takimit të ardhshëm të samitit me sekretarin e përgjithshëm sovjetik Leonid Brezhnev, Nixon vendosi të rrezikonte një përshkallëzim masiv të forcës. Për shkak të tërheqjes së vazhdueshme të forcave amerikane si pjesë e politikës së Vietnamizimit, në kohën e pushtimit më pak se 10,000 trupa luftarake amerikane mbetën në Vietnamin e Jugut dhe shumica e tyre ishin planifikuar të largoheshin brenda gjashtë muajve të ardhshëm. Numri i avionëve luftarakë të stacionuar në Azinë Juglindore ishte më pak se gjysma e fuqisë së tij maksimale në vitet 1968-1969. Në fillim të vitit 1972, Forcat Ajrore të SHBA-së kishin vetëm tre skuadrone të F-4 Phantoms dhe një skuadrilje të A-37 Dragonfly, gjithsej 76 avionë, të vendosur në Vietnamin e Jugut. 114 avionë luftarakë-bombardues të tjerë u vendosën në bazat në Tajlandë. 83 B-52 u stacionuan në U-Tapao RTAFB, Tajlandë dhe në bazën e Forcave Ajrore Andersen, Guam. Task Forca 77 e Marinës së SHBA (e vendosur në Gjirin e Tonkinit), kishte katër aeroplanmbajtëse të caktuara për të, por vetëm dy ishin në dispozicion në çdo kohë për të kryer operacione. Krahët e tyre ajror kishin afërsisht 140 avionë.

Lexo edhe :  Nëse keni probleme me gjumin, ju mund të vuani nga këto 5 çrregullime

Sulmet ajrore

Avionët e Forcave Ajrore Amerikane dhe të Republikës së Vietnamit (RVNAF) kishin mbështetur mbrojtjen që nga fillimi i ofensivës. Këto sulme u kryen në mbështetje të forcave të ARVN-së dhe përfshinin ato të krahëve ajrore të transportuesve USS Coral Sea dhe USS Hancock. Moti i keq kufizoi aftësinë e avionëve amerikanë për të ndihmuar në frenimin e sulmit të Vietnamit të Veriut. Deri në 6 Prill, në bazat detare dhe ajrore në të gjithë globin, forcat amerikane u vunë në gatishmëri dhe anijet dhe skuadriljet e avionëve filluan të lëviznin drejt Azisë Juglindore. SHBA filloi një ndërtim të shpejtë të fuqisë ajrore. Forcat Ajrore vendosën 176 F-4 dhe 12 F-105 Thunderchiefs nga bazat në Republikën e Koresë dhe SHBA në Tajlandë midis 1 Prillit dhe 11 Majit në Operacionin Garda e Përhershme. Komanda Ajrore Strategjike (SAC) dërgoi 124 B-52 nga SHBA në Guam duke e çuar fuqinë totale të B-52 të disponueshme për operacione në 209. Marina shkurtoi periudhën e saj të portit për transportuesit USS Kitty Hawk dhe USS Constellation dhe urdhëroi USS Midway, USS America dhe USS Saratoga të rrisin flotën në mënyrë që katër ose më shumë krahë ajror transportues të mund të kryejnë misione njëkohësisht. Asetet e Flotës së 7-të në ujërat lokale u rritën nga 84 në 138 anije.
Sulmet taktike të Forcave Ajrore të SHBA kundër Vietnamit të Veriut në veri të paraleles së 20-të u autorizuan më 5 prill me pseudonimin Treni i Lirisë. Bastisja e parë masive B-52 e drejtuar kundër veriut u krye më 10 prill kur 12 B-52, të mbështetur nga 53 avionë sulmues, goditën objektet e magazinimit të naftës rreth Vinh. Deri më 12 prill, Presidenti Nixon kishte informuar Kissingerin se ai kishte vendosur për një fushatë më gjithëpërfshirëse bombardimesh, e cila do të përfshinte sulme kundër Hanoit dhe Haiphong.

Armët kundërajrore të Veriut

Të nesërmen 18 B-52 goditën bazën ajrore të Thanh Hóa-s Bai Thuong. Tre ditë të tjera pasuan para një sulmi tjetër, këtë herë nga 18 bombardues të tjerë në një sulm para agimit kundër një ferme rezervuari nafte jashtë Haiphong. Ata u pasuan nga më shumë se 100 avionë taktikë që sulmonin objektivat rreth Hanoi dhe Haiphong gjatë ditës. Midis 6 dhe 15 prillit, avionët amerikanë goditën dhe shkatërruan gjithashtu urat Paul Doumer dhe Thanh Hóa dhe oborrin e marshimit të hekurudhës Yên Viên. Kjo shënoi prezantimin e bombave të drejtuara me lazer kundër objektivave strategjikë në Vietnamin e Veriut. Të dyja urat ishin sulmuar më parë pa sukses me bomba konvencionale dhe madje edhe raketa. B-52 më pas u tërhoqën nga operacionet në veri dhe kur të ktheheshin në qershor, misionet e tyre do të kufizoheshin në

Vietnami i Jugut

Nga mesi i muajit, pothuajse i gjithë Vietnami i Veriut ishte pastruar nga bombardimet për herë të parë në më shumë se tre vjet. Komandantët dhe pilotët e Forcave Ajrore dhe Marinës u qetësuan që Nixon (ndryshe nga Presidenti Johnson) ua la planifikimin operacional komandantëve lokalë dhe liroi kufizimet e synimeve që kishin penguar Operacionin Rolling Thunder. Midis 1 majit dhe 30 qershorit B-52, bombarduesit dhe luftarakët kishin kryer 18,000 fluturime kundër mbrojtjeve të frikshme kundërajrore me humbjen e 29 avionëve.
Shtetet e Bashkuara gjithashtu filluan atë që historianët vietnamezë të veriut e kanë përshkruar si “përdorim të skemave të dredha politike dhe diplomatike…për të shkurtuar sasinë e ndihmës që na ofrohet nga kombet socialiste”. Më 20 prill Kissinger u takua fshehurazi me Brezhnjevin në Moskë. I pavullnetshëm për të rrezikuar normalizimin e marrëdhënieve me Perëndimin dhe i kujdesshëm ndaj marrëdhënieve në rritje të Uashingtonit me Pekinin, Brezhnev pranoi të ushtronte presion ndaj Hanoi për t’i dhënë fund ofensivës dhe për të negociuar seriozisht.
Brezhnev më pas organizoi një takim tjetër sekret midis Kissinger dhe negociatorit kryesor të Hanoi, Le Duc Tho, që do të mbahej më 2 maj në Paris. Atë ditë, të dy burrat u takuan për një seancë që Kissinger më vonë e përshkroi si “brutale dhe fyese.” Si rezultat i këtij takimi dhe Betejës së Parë të Quảng Trị (rënia e qytetit Quảng Trị) Nixon u përgatit për të ngritur lart, duke deklaruar se “bastardët nuk janë bombarduar kurrë siç do të bombardohen këtë herë”.

Të fundit

E keni menduar ndonjëherë? Zbuloni çfarë i ndodh trupit nëse konsumoni çdo ditë supë

Edhe pse supa konsiderohet si një ushqim i mirë për rastet kur keni temperaturë ose ndonjë sëmundje tjetër, duhet...

U pështy në fytyrë, Tavo: Interesat e vogla kanë marrë peng komunutetin himariot

Prefekti i qarkut të Vlorës, Vangjel Tavo u përball me një incident në mbledhjen e Këshillit Bashkiak ku do zgjidhej drejtuesja e komanduar e...

Diabeti, ndotja e ajrit dhe konsumimi i alkoolit 3 faktorët e rrezikut të demencës

Diabeti, ndotja e ajrit dhe konsumimi i alkoolit mund të jenë faktorët më të mëdhenj të rrezikut të demencës, sipas një studimi të ri. Studiuesit...

U zgjodh të drejtojë Bashkinë e Himarës, reagon për herë të parë Blerina Bala

Blerina Bala ka bërë reagimin e parë pas zgjedhjes nga Këshilli Bashkiak si kryetarja në detyrë e Bashkisë Himarë, e cila do ta mbajë...

Rritja e Euros si “flakë kashte”, pse ndodhi luhatja e monedhës europiane?

Rritja e kursit të këmbimit Euro-Lek që ndodhi ditën e mërkurë është shfryrë plotësisht dhe kursi është rikthyer përsëri pranë niveleve më të ulëta...

Lajme të tjera

Web TV