Më 10 qershor 1940, Musolini i njoftoi Italisë hyrjen në Luftën e Dytë Botërore: forcat në dispozicion të ushtrisë, forcave ajrore dhe marinës.
Më 10 qershor 1940, Benito Musolini mbajti fjalimin e famshëm nga ballkoni i Piazza Venezia, në Romë, për të njoftuar hyrjen e Italisë në luftë, e cila kështu shpërtheu pa maturi në Luftën e Dytë Botërore.
“Luftëtarët e tokës, detit, ajrit. Bluzat e zeza të revolucionit dhe të legjioneve. Burra e gra të Italisë, të Perandorisë dhe të Mbretërisë Shqiptare. Dëgjoni! Një orë e shënuar nga fati rreh në qiellin e atdheut tonë […]. Deklarata e luftës tashmë u është dorëzuar ambasadorëve të Britanisë së Madhe dhe Francës!”
Me këto fjalë, më 10 qershor 1940, Benito Musolini i shpalli Italisë hyrjen e Italisë në Luftën e Dytë Botërore.
Pse Italia shkoi në luftë dhe çfarë do të kishte ndodhur nëse nuk do të kishte shkuar?
Historiani bashkëkohor Mauro Canali, i intervistuar nga gazetarja Claudia Giammatteo, në një edicion të “Focus Storia”.
Kanë kaluar tetëdhjetë vjet nga ajo shpallje lufte nga ballkoni i Palazzo Venezia-s në Romë dhe Focus Storia 164 i kushton gjithashtu një artikull të gjatë asaj zgjedhjeje, gabimeve të Musolinit dhe arsyeve të një vendimi që ndryshoi historinë e Italisë.
Vetëm nëntë muaj më parë, kur shpërtheu Lufta e Dytë Botërore, vendi po marshonte në një drejtim krejtësisht tjetër. Kur ishte në kërkim të “hapësirës së jetesës” në lindje, më 1 shtator 1939 Hitleri urdhëroi të pushtonte Poloninë, duke provokuar reagimin e Francës dhe Britanisë së Madhe, Italisë, megjithëse e lidhur ushtarakisht me Gjermaninë me Paktin e Çelikut të 22 majit, ajo deklaroi veten. të jashtëm për konfliktin. Këshilli i Ministrave, i mbledhur nën presidencën e H.E. Benito Musolini, i shpalli popullit: “Italia nuk do të marrë asnjë iniciativë në operacionet ushtarake”.
Motivimi zyrtar për mos luftim (që do të thotë “mbështetje e plotë politike pa pjesëmarrje në terren”) ishte “puna e kryer nga Duçe për të siguruar paqen për Evropën”. Por arsyeja e vërtetë ishte një tjetër: Italia nuk ishte gati për luftë. Arkat ishin përgjakur nga konfliktet në Etiopi (1935-1936) dhe Spanjë (1936-1939). “Magazinat mungojnë, artileria është e vjetër. Mungojnë plotësisht armët kundërajrore dhe antitank”, vuri në dukje Çiano. Prapëseprapë, koka u hodh.
STATUSI – Besimi, bindja, lufta (neni 4 i Statutit Fashist) ishte motoja e regjimit me vokacion imperialist, por…vendi ishte i papërgatitur dhe shefat e Shtabit të Armëve ishin në dijeni: sipas një raporti. që qarkullonte, shkalla e gatishmërisë për luftë të Italisë nuk e kalonte 40%. Kështu ka qenë makina luftarake e Italisë në atë kohë dhe kjo i përgjigjet pyetjes.
USHTRIA – Nga 73 divizione të dislokuara nga Ushtria Mbretërore (53 në Italii, 14 në Afrikën e Veriut, 5 në Shqipëri, 1 në Egje) vetëm 19 ishin të plota, 34 jo të plota, 20 joefikase. Kishte 38,000 automjete (kundër 600,000 gjermanë, 350,000 britanikë dhe 300,000 francezë).
AVIACIONI – Regia Aeronautica vendosi 5,240 avionë, nga të cilët 3,296 ushtarakë dhe 1,796 operacionale, por të ngadalta dhe të vjetruara (783 bombardues, 594 avionë luftarakë dhe 419 avionë zbulimi), me mungesë karburanti dhe municioni: në Afrikën e Veriut vetëm 5 muaj furnizime; në Afrikën Lindore italiane një muaj e gjysmë karburant dhe 5 municione; në Egje 2 muaj karburant dhe 4 municione.
FLOTA – “Regia Marina” ishte flamuri i forcave të armatosura, por nuk kishte radarë apo aeroplanmbajtëse. Ai krenohej me 4 luftanije (nga të cilat 2 në ndërtim), 19 kryqëzorë, 53 destrojerë dhe 115 nëndetëse (nga të cilat 12 në ndërtim). Por pas bombardimit të portit të Tarantos dhe humbjes së betejës së Kepit Matapàn, në Greqi, në mars 1941, flota italiane u zhduk në fakt nga detet.
Burimi: focus.it/ Përgatiti për botim L.Veizi
