963 pasagjerë të “M.S. St. Louis” iu refuzua hyrja nga autoritetet e imigracionit në shumë vende
Fillimisht iu mohua hyrja në Kubë, por në 4 maj të vitit 1939, anija “St Louis” apo “Shën Luiz” me 963 refugjatë hebrenj nuk lejohet të ankorohet në Florida të Shteteve të Bashkuara. Anija u detyrua të kthehej në Evropë, ku më shumë se 200 prej pasagjerëve të saj më vonë vdesin në kampet naziste të përqendrimit.
Ndërsa M.S. St. Louis lundroi jashtë brigjeve të Majamit në qershor 1939, udhëtarët e tij mund të shihnin dritat e qytetit që vezullonin. Por Shtetet e Bashkuara nuk kishin qenë në itinerarin origjinal të anijes dhe pasagjerët e saj nuk kishin leje të zbarkonin në Florida. Ndërsa më shumë se 900 pasagjerë hebrenj shikonin me dëshirë dritat që vezullonin, ata shpresuan se mund të zbresin në port. Këto shpresa së shpejti do të shuheshin nga autoritetet e imigracionit, duke e dërguar anijen përsëri në Evropë. Dhe më pas, gati një e treta e udhëtarëve në St. Louis u vranë.
Shumica e 937 pasagjerëve të anijes ishin hebrenj që përpiqeshin t’i shpëtonin Gjermanisë naziste. Megjithëse Lufta e Dytë Botërore ende nuk kishte filluar, bazat për Holokaustin tashmë ishin hedhur në Gjermani, ku hebrenjtë u përballën me ngacmime, diskriminime dhe përndjekje politike. Por megjithëse rreziku me të cilin përballeshin pasagjerët ishte i qartë, ata u refuzuan nga autoritetet e imigracionit, së pari nga Kuba, pastaj Shtetet e Bashkuara dhe Kanada. Për shumë njerëz në “Shën Luis”, ai refuzim ishte një dënim me vdekje. Udhëtimi u zhvillua ndërsa persekutimi gjerman për hebrenjtë arriti në ethet e tij. Pasi Adolf Hitleri mori pushtetin në 1933, Gjermania përqafoi një seri ligjesh që izolonin hebrenjtë nga jeta e përditshme, duke kufizuar aftësinë e tyre për lëvizje lirshëm, duke mbyllur bizneset e duke shkurtuar mundësitë arsimore.
Në nëntor 1938, Kristallnacht, ishte një masakër e organizuar dhe e njohur si “Nata e xhamave të thyer”. Ajo ishte një masakër kundër hebrenjve e kryer nga forcat paraushtarake të Partisë Naziste Sturmabteilung (SA) së bashku me civilë në të gjithë Gjermaninë Naziste më 9-10 nëntor 1938. Autoritetet gjermane shikuan pa ndërhyrë. Emri Kristallnacht (“Nata e kristaltë”) vjen nga copat e xhamit të thyer që ndotën rrugëve pasi u thyen xhamat e dyqaneve, ndërtesave dhe sinagogave në pronësi të hebrenjve. Preteksti për sulmet ishte vrasja e diplomatit gjerman Ernst vom Rath nga Herschel Grynszpan, një hebre hebre polak me origjinë gjermane 17-vjeçar që jetonte në Paris. Për shumë hebrenj, “Nata e kristaltë” ishte një sinjal i qartë për t’u larguar. Në atë kohë, hebrenjtë gjermanë po shtyheshin nga nazistët për të emigruar dhe rreziku me të cilin përballeshin hebrenjtë diku tjetër në Evropë bëri që disa të gjenin mënyra për të lënë përgjithmonë kontinentin. Populli hebre në bordin e St. Louis kishte marrë vendimin e vështirë për të filluar jetë të reja mijëra milje larg. Destinacioni i anijes ishte Kuba, ku shumica e udhëtarëve planifikuan të jetonin ndërsa prisnin hyrjen në Shtetet e Bashkuara.
U deshën dy javë që St. Louis, – i cili valëviti një flamur nazist, – të arrinte në Havana. Por udhëtimi nuk përfundoi në tokën Kubane. Përkundrazi, zyrtarët kubanë refuzuan të linin pasagjerët të zbresin. Megjithëse shumica e udhëtarëve kishin blerë viza Kubane në Gjermani, Kuba kishte vendosur të revokonte të gjithë përveç 28 prej tyre. Pasagjerët pritën në bord për një javë të tërë. Me kalimin e kohës, ata u bënë gjithnjë e më të dëshpëruar. Një pasagjer, Max Loewe, preu kyçet e tij, u hodh mbi det dhe u qetësua nga autoritetet përpara se të pranohej në një spital në Havana. Pasagjerët formuan një komitet dhe iu lutën Presidentit Kuban Federico Laredo Bru dhe më pas Presidentit të SHBA Franklin D. Roosevelt, për shenjtëroren. Kur u bë e qartë se Kuba ishte indiferente, në mos armiqësore, ndaj refugjatëve, anija lundroi drejt Shteteve të Bashkuara. As atje nuk gjetën një vend të shenjtë. Në përpjekje për të zbritur në Miami u refuzua nga autoritetet e imigracionit dhe një telegram i dëshpëruar për Roosevelt nga disa pasagjerë, u injorua. Megjithëse një diplomat amerikan ishte përpjekur të negocionte me Kubën për të pranuar refugjatët, vetë SHBA nuk ishte e gatshme të hapte dyert e saj. Pasagjerët do të duhej t’i bindeshin një sistemi ekzistues të kuotave që lejonte vetëm rreth 27,000 njerëz nga Gjermania dhe Austria në Shtetet e Bashkuara.
Një zyrtar i Departamentit të Shtetit u telegrafoi pasagjerëve, duke u thënë atyre se ata “duhet të presin kthesat e tyre në listën e pritjes dhe të kualifikohen dhe të marrin viza imigracioni para se të pranohen në Shtetet e Bashkuara”. Megjithëse Roosevelt kishte menduar për një nxitje të përbashkët për të shpëtuar refugjatët hebrenj një vit para se “St. Louis” të lundronte, ai përfundimisht e hodhi idenë, sepse ai e dinte se do të ishte politikisht jopopullor dhe për shkak të përqendrimit të tij në rritje në luftën e ardhshme botërore.
Më 6 qershor, njëzet e katër ditë pasi “Shën Luiz” u largua nga Evropa, mori udhën për t’u kthyer. Ajo shoqërohej nga një anije e Rojës Bregdetare të SHBA, për të mos lejuar asnjë udhëtar të dëshpëruar që mund të hidhej nga anija. “Është e padobishme tani të diskutojmë se çfarë mund të ishte bërë”, shkroi një shkrimtar editorial pa emër në New York Times. “Duket se tani nuk ka asnjë ndihmë për ta. “Shën Luiz” së shpejti do të jetë në shtëpi me ngarkesën e saj të dëshpërimit. ” Refugjatët gjithashtu aplikuan për të zbarkuar në Kanada, por asgjë.
Burimi: history.com/ Erin Blakemore
