A ka shkuar vërtet Franca në ferr? Diskursi katastrofik është në kundërshtim me faktet

113 563 lexime

124,178FansaPëlqeje

Muajt e zemërimit kanë errësuar realitetin dhe kanë mposhtur rezistencën ndaj politikës së nostalgjisë

Nga Alexander Hurst

Imazhet nga Franca gjatë dy muajve të fundit janë dukur mjaft djallëzore – tufa plehrash, ndonjëherë në zjarr, duke shërbyer si sfond për përleshjet e dhunshme midis disa prej grupeve më ekstreme të protestës dhe policisë së trazirave të veshur me parzmore. Mjafton që prindërit e mi të pyesin vazhdimisht në FaceTime nëse ishte vërtet mirë që unë të isha jashtë dhe rreth e rrotull në lagjen time, e cila kufizohet me një shesh kryesor proteste. (Ishte, i siguroja çdo herë, vetëm Franca që ishte Franca: natyra tepër agresive e konfrontimeve dhe përgjigja shpërfillëse dhe “arrogante” e qeverisë, thjesht rezultati vetëpërmbushës i të gjithëve që supozonin se kështu do të zhvilloheshin gjërat.)

Sigurisht, Franca nuk është një parajsë e vërtetë. Ajo ka pasur katër dekada të papunësisë strukturore të lartë; një dekadë e humbur e të ardhurave stagnuese pas krizës financiare 2008-09; nivele më të ulëta të besimit social sesa fqinjët e saj më të lumtur evropianë veriorë (përkeqësuar nga përdorimi i nenit 49.3 nga Emmanuel Macron, i cili e detyroi legjislativin të zgjidhte midis miratimit të reformës jopopullore të pensionit ose mbajtjes së zgjedhjeve të reja); një popullsi që largohet nga qytetet rurale drejt qendrave urbane; dhe një njohje e ngadaltë, e vazhdueshme e rënies së saj relative në skenën globale.

Por ka një shkëputje të pabesueshme midis asaj që shohin turistët, asaj që shohin të huajt që jetojnë në Francë, asaj që shohin francezët që jetojnë jashtë, asaj që sheh ky français i natyralizuar së fundmi dhe natyrës hiperbolike, katastrofike të diskursit të brendshëm të Francës për veten e saj (d.m.th. Francezët ishin të bindur se vendi i tyre ka shkuar në ferr).

Në këtë përrallë, Franca është zhytur nga imigrimi dhe Islami, ose nga ultra-neoliberalizmi, ose nga autoritarizmi (ose ndonjë kombinim i tyre). Kjo nuk korrespondon me realitetin e matshëm, por historitë që i tregojmë vetes për veten janë të fuqishme.

Disa javë më parë bëra një anketë me studentët e mi – asgjë statistikisht domethënëse, por një pamje e përgjithshme e këndvështrimit të përgjithshëm të viteve të para të ndritura dhe të ndërgjegjshme politikisht në Sciences Po, një nga universitetet më prestigjioze të Francës dhe të rangut të lartë globalisht. Unë u tregova atyre një tabelë të niveleve të pabarazisë midis vendeve të Organizatës për Bashkëpunim dhe Zhvillim Ekonomik (OECD), por me emrat e vendeve të copëtuara. Ata nuk e kishin problem të identifikonin se ku ranë SHBA-ja në tabelë: pothuajse çdo dorë u ngrit për të treguar se kishte pabarazinë më të madhe nga çdo demokraci e pasur.

Ata ishin pothuajse universalisht gabim kur bëhej fjalë për identifikimin e saktë të Francës në të njëjtën tabelë. Pothuajse çdo student e vendosi atë vetëm disa pika prapa SHBA-së, lehtësisht në 25% të pabarazisë. Në të vërtetë, pozicioni i Francës është në pjesën e poshtme të grafikut, pak më pak se Danimarka, Suedia, Finlanda dhe Norvegjia.

Në fakt, koeficienti Gini i Francës, matja e pabarazisë në një shoqëri, është më e ulët sot se sa ishte gjatë les trente glorieuses (1945 deri në 1975), kur Franca e pasluftës rifitoi besimin duke ndihmuar për të qenë pioniere së pari Concorde, pastaj TGV, dhe më pas në fillimi i viteve 1980 proto-interneti (Minitel). Në fund të fundit, Franca i kushton një përqindje më të lartë të PBB-së së saj rishpërndarjes së pabarazive në treg sesa çdo koleg i saj i pasur – madje ka një mbështetje të pashembullt të të ardhurave dhe skemë barazimi për artistët performues. Si rezultat, ajo është afër nivelit të lartë globalisht për jetëgjatësinë, me punëtorët e saj që dalin në pension më herët, mesatarisht, se kushdo tjetër në Evropë (po, edhe pas reformës gjerësisht të kundërshtuar), dhe me shkallën më të ulët të varfërisë tek të moshuarit.

Lexo edhe :  BBC: Lufta në Gaza po teston ‘durimin’ e Shteteve të Bashkuara të Amerikës

Papunësia – problemi i përhershëm – është pothuajse nën 7%, një nivel që nuk është arritur që përpara krizës financiare 2008-09, pjesërisht për shkak të investimit publik të bërë në promovimin e praktikave gjatë dy viteve të fundit. Synimet për të punësuar janë më të lartat që kanë qenë në 20 vitet e fundit dhe në më pak se një dekadë Franca ka kaluar nga mungesa e tmerrshme në botën e startup-eve në marrjen e kurorës së kontinentit për investime fillestare.

Kur rregulloni performancën ekonomike për gjurmën e klimës (gjë që duhet të bëjmë për çdo vend), Franca kryeson të gjithë bashkëmoshatarët e saj. Ndërsa SHBA gjeneron 0.28 ton gaze serrë për të prodhuar 1000 dollarë të PBB-së, Franca bën të njëjtën gjë me vetëm 0.14 ton emetime. Emetimet franceze për frymë janë më të ulëtat absolute nga çdo vend i madh e i pasur dhe kanë rënë vazhdimisht – me 25% më pak nga viti 2005 – ndërsa që nga viti 1990, sipërfaqja totale e pyjeve të Francës është rritur me 7%.

Dhe Franca ende mund të ndërtojë gjëra të mëdha. Ajo ka lidhur qytetet e saj kryesore me trenat më të shpejtë në botë me kosto më efektive sesa Kina, dhe Grand Paris Express (më shumë se 200 km rrugë të reja metroje dhe 48 stacione të reja) po ndërtohet për 20% të kostos për km të Zgjerimi më i fundit i linjës së qytetit të Nju Jorkut.

Në një nivel evropian – ai që në fakt ka rëndësi kur bëhet fjalë për shumicën e sfidave kolektive që lëkunden shoqërinë me të cilat përballemi – një qasje franceze ndaj politikës publike është në rritje: për herë të parë, BE-ja ka lëshuar borxhe kolektive dhe është e gatshme për të kundërshtuar proteksionizmin nga SHBA dhe Kina me mbështetje për industritë e saj të gjelbra.

Termi “miserabilizëm performues” është krijuar për të shpjeguar prirjen konfuze të Francës drejt autocinizmit. Ka diçka pothuajse të lavdërueshme në të – një lloj solidariteti, në kuptimin që optimizmi i pafund mund të duket vërtet mburrës për ata që po luftojnë; një tregim negativ është të paktën ai që pranon dhimbjen e tyre.

Por narrativa mund ta bëjë perceptimin më të fuqishëm se realiteti, dhe në mënyrë të rrezikshme. Në të majtën ekstreme dhe në të djathtën ekstreme, një pjesë e madhe e elektoratit francez janë zhytur në një politikë nostalgjike – për ironi, për një kohë kur vendi ishte më pak i mirë dhe më pak i barabartë, por më i sigurt në vetvete. Ata po shohin mbrapsht, të përfshirë në një debat që pothuajse i ka kaluar afati i skadencës. Si kriza klimatike ashtu edhe AI po ndjekin të njëjtin lloj kurbë të rritjes eksponenciale; kush nën moshën 35 vjeç mendon sinqerisht se struktura bazë e punës dhe e daljes në pension që ne dimë sot do të duket diçka e ngjashme në vitin 2060?

Sa e trishtueshme nëse narrativa e vërtetë për Francën – një social demokraci jashtëzakonisht e suksesshme – do të humbiste për emëruesin më të ulët të përbashkët të sfidave me të cilat përballet. Por shumë më shqetësues është se një debat i zemëruar, i luajtur shpesh në media me kushte të shtrembëruara, po monopolizon vëmendjen dhe po ia lë vendin besimit social të nevojshëm për fleksibilitet, politikë publike krijuese dhe për t’i rezistuar populistëve që shesin një këngë sirenash të c’ était mieux avant (gjërat ishin më të mira në të kaluarën).

Burimi: theguardian.com/ Përgatiti për botim. L.Veizi

 

Të fundit

Ledjona tregon për të atin pas daljes nga “BBV3”: Ka pasur probleme shëndetësore

Në një intervistë të dhënë në “Ftesë në 5”, Ledjona ka folur për herë të parë për familjen e...

EMRAT/ Kush janë të arrestuarit nga SPAK në Bashkinë e Tiranës

Emrat e dejtorëve të Erion Veliajt në Bashkinë e Tiranës të arrestuar ditën e sotme nga SPAK janë bërë publike. Mësohet se në pranga kanë...

Rryma e oqeanit përshpejtohet me nxehtësinë. Problem për akullin e Antarktidës

Shkenca Rryma Rrethore e Antarktikut intensifikohet me rritjen e temperaturave: është e destinuar të rritet në shpejtësi dhe të hajë akullin.   Elisabetta Intini   Çfarë mbart më...

I lumtur deri në… budallallëk

Nga Leonard Veizi Të lumtur në jetë të jetëve... Epo kjo është sentencë krejt folklorike. Sepse realiteti nuk do shumë mund për t’u kuptuar se është...

Investimet e huaja/ Rama projekton rritje me 4 miliardë dollarë

Kryeministri Edi Rama në fjalën e tij në mbledhjen e Këshillit Ekonomik Kombëtar, e sheh dialogun mes qeverisë dhe sipërmarrjes, si një nga rrugët...

Lajme të tjera

Web TV