Lufta dhe Amerika, “Gjuetari i Drerëve” 45 vjet më vonë
Kryevepra e Michael Cimino rikthehet në teatro dhe na flet edhe një herë për çështje shumë aktuale
Ai mbush 45 vjeç dhe jo vetëm që nuk duket por, pikërisht me rastin e daljes në kinema në datat 22, 23 dhe 24 janar për të festuar ditëlindjen, në një version të restauruar 4K të shpërndarë nga Lucky Red. Filmi i Michael Cimino, si të gjithë klasikët, shfaqet më aktual se kurrë.
Pamendësia e një lufte të zhvilluar nga shtresat më të pambrojtura shoqërore na bën të mendojmë menjëherë për situatën në Ukrainë ku për dy vjet ushtria ruse, e cila duhet të kishte marrë një kafshatë të vetme nga Kievi brenda pak ditësh, përbëhet kryesisht nga rekrutët e rinj. Të periferisë së perandorisë (ose nga të dënuarit e liruar në këmbim të vullnetit për të shkuar në front); por edhe miti i asaj Amerikës së thellë, e cila beson se është e fortë dhe e zbulon veten të brishtë dhe që ndoshta edhe për këtë arsye tani po ia beson veten për herë të dytë njeriut që premton ta bëjë atë ‘përsëri të madhe’.
Por Gjuetari është gjithashtu një roman i jashtëzakonshëm amerikan ose, siç shkroi një kritik, një ‘simfoni në disa akte’ në të cilën kalojmë nga atmosfera familjare dhe gazmore në terrenin e luftës, ku betejat e egërsisë së pakuptimtë tërbohen deri në melodramë dhe noir.
==============
Kryevepra e Michael Cimino rikthehet në teatro dhe na flet edhe një herë për çështje shumë aktuale
Ai mbush 45 vjeç dhe jo vetëm që nuk duket por, pikërisht me rastin e daljes në kinema në datat 22, 23 dhe 24 janar për të festuar ditëlindjen, në një version të restauruar 4K të shpërndarë nga Lucky Red. Filmi i Michael Cimino, si të gjithë klasikët, shfaqet më aktual se kurrë.
Pamendësia e një lufte të zhvilluar nga shtresat më të pambrojtura shoqërore na bën të mendojmë menjëherë për situatën në Ukrainë ku për dy vjet ushtria ruse, e cila duhet të kishte marrë një kafshatë të vetme nga Kievi brenda pak ditësh, përbëhet kryesisht nga rekrutët e rinj. Të periferisë së perandorisë (ose nga të dënuarit e liruar në këmbim të vullnetit për të shkuar në front); por edhe miti i asaj Amerikës së thellë, e cila beson se është e fortë dhe e zbulon veten të brishtë dhe që ndoshta edhe për këtë arsye tani po ia beson veten për herë të dytë njeriut që premton ta bëjë atë ‘përsëri të madhe’.
Por Gjuetari është gjithashtu një roman i jashtëzakonshëm amerikan ose, siç shkroi një kritik, një ‘simfoni në disa akte’ në të cilën kalojmë nga atmosfera familjare dhe gazmore në terrenin e luftës, ku betejat e egërsisë së pakuptimtë tërbohen deri në melodramë dhe noir.
==============
