Më 2 korrik 1877, në qytetin Calw të Württembergut, Gjermani, lindi Hermann Hesse, një nga shkrimtarët më të ndjeshëm dhe më filozofikë të letërsisë europiane të shekullit XX. Një autor me rrënjë të thella shpirtërore, Hesse është njohur për mënyrën sesi ndërthur poezinë, introspeksionin dhe filozofinë lindore me traditën romantike gjermane.
Në vitin 1946, pas një jete plot kërkime shpirtërore dhe vepra që sfiduan kohën dhe dogmat, ai u nderua me Çmimin Nobel në Letërsi, duke u vlerësuar për “shkrimet e tij poetike dhe me ndikim të thellë që kanë eksploruar kërkimin e individit për identitet, përkatësi dhe spiritualitet”.
Hyrje letrare për Hermann Hesse
Në letërsi ka autorë që rrëfejnë botën, dhe ka të tjerë që kërkojnë shpirtin e saj. Hermann Hesse ishte i dyti – një udhëtar i mendjes dhe zemrës, që nëpërmjet fjalëve kërkonte të kapë të padukshmen: ndjesinë e njeriut në kërkim të vetvetes. Shkrimi i tij nuk ngrihet si një shtëpi mbi tokë, por rrjedh si një lumë që kërkon detin – duke përshkuar shpesh tokat e psikanalizës, budizmit, vetmisë dhe rebelimit të brendshëm.
Nga “Siddhartha” te “Lupi i stepës” (Der Steppenwolf), nga “Narcisi dhe Goldmundi” te “Lojë e rruazave prej qelqi”, Hesse i sfidoi lexuesit të shikonin përtej realitetit të menjëhershëm – drejt një kuptimi më të thellë, më të qetë, por edhe më të tronditshëm për ekzistencën. Në një botë gjithnjë e më industriale, ai kërkonte qetësinë e brendshme, artin si shpëtim dhe shpirtrat që nuk ndalen së kërkuari.
Mësuesi i një brezi
Ai nuk ishte thjesht autor i letërsisë; ishte mësues i padukshëm i një brezi të tërë, veçanërisht për të rinjtë e viteve ’60 që gjetën te ai një udhërrëfyes mes rebelimit dhe spiritualitetit.
Për Hesse-n, jeta ishte një poemë e gjatë reflektimi, dhe shkrimi – mënyra më e ndershme për të hyrë në thellësinë e njeriut. Vepra e tij mbetet sot po aq aktuale, një thirrje e përhershme për të dëgjuar veten, për të zbuluar rrugën e brendshme – dhe për të mos reshtur kurrë së kërkuari.
Përgatiti: L.Veizi
