Last Updated on 29/10/2025 by Kesjana
Krijuesi i modës Cristóbal Balenciaga kërkoi në vitin 1958 nga drejtori i kompanisë së tekstilit zvicerane Abraham, Gustave Zumsteg, të zhvillonte një pëlhurë të veçantë për të — e cila do t’i përgjigjej vizionit të tij për veshje me volum dhe formë skulpturore.
Rezultati ishte “gazar”: një pëlhurë që përbëhej nga dy fije mëndafshi të papërpunuar dhe taffeta të ndërthurura në një pëlhurë të dendur por të lehtë — e cila në mënyrë natyrale ruante formën e saj.
Me gazarin, Balenciaga revolucionarizoi siluetat në modë: fustanet “sack dress”, palltot “cocoon”, dhe krijime të tjera ku veshja largohej nga trupi për tu bërë skulpturë — duke shkuar nga vita drejt volumit.
Në vitin 1972, ai përdori gazarin për një nga fustanet e tij më të njohura: fustanin e nusërisë në ngjyrë ecru për María del Carmen Martínez‑Bordiú, me prerje diagonale dhe një vetëm qepje qendrore në shpinë—një shembull që reflektonte përkryer kombinimin e të rreptës dhe hijeshisë.
Megjithatë, puna me gazarin nuk ishte e thjeshtë — konsiderohej “kapricioz”, i ngurtë si metali por në të njëjtën kohë “nervoz”, duke u ndryshuar në drejtim nën duar. Për punëtorët e atelierit ai ishte një “material për t’u zbutur e jo për t’u punuar”.
Me kalimin e viteve, ideja dhe fryma e gazarit është risjellë nga stilistë të ndryshëm — dhe tani, për koleksionin pranverë/verë 2026, stilisti Pierpaolo Piccioli për markën Balenciaga fton “neo-gazar”: një evoluim i pëlhurës origjinale me dy shtresa të ndërthurura dhe çdoherë më afër asaj fryme arkitektonike të Balenciagës./kb
La Republica