Ai ishte kancelari i parë i Republikës Federale të Gjermanisë që ftoi homologun e tij nga Republika Demokratike , Erich Honecker , për të mbajtur një takim dypalësh historik që u zhvillua në Shtator 1987 në Bon.
Ai u kujdes pak për të qenë një mikpritës joplomatik, pasi Helmut Kohl nuk e humbi mundësinë për të folur hapur për një “komb të vetëm gjerman” , edhe pse takimi historik nuk përfundoi në më shumë se një deklaratë zyrtare e qëllimeve midis dy qeverive për zvogëlimin e armatimit me të cilin synoheshin dy Gjermanitë.
Realiteti, megjithatë, nxitoi ngjarjet dhe shpallja e Kohl filloi të bëhej realitet vetëm dy vjet më vonë, kur lëvizja popullore që u konsolidua në të ashtuquajturat ‘Demonstrata të së Hënës’ u përhap në të gjithë Gjermaninë Lindore për të kërkuar hapjen të regjimit socialist dhe lëvizjes së lirë midis të dy gjermanëve. Një lëvizje që u rrit në mënyrë eksponenciale ndërsa blloku socialist u shemb si një kështjellë rëre.
Deri në natën e 9 nëntorit 1989, mijëra berlinezë nga të dy sektorët erdhën për të shembur f murin në të dy anët e Portës së Brandenburgut dhe ende e kalonin atë ilegalisht. Kohl nuk e humbi rastin për të marrë iniciativën dhe pasi pezulloi një udhëtim zyrtar në Poloni, ai u shfaq në kryeqytetin historik gjerman për të kërkuar ribashkimin nga atje. Ai e bëri këtë në vendin ikonik ku ish Presidenti i SHBA John Fitzgerald Kennedy kishte mbajtur fjalimin e tij legjendar “Ich bin ein Berliner” në 1963 .
Ishte një përpjekje e vendosur për të detyruar ndryshimet politike në Republikën Demokratike që vazhdoi me një akt tjetër historik të Kancelarit në Dresden, para rrënojave të Kishës së Zojës në 19 Dhjetor të po këtij viti. Vite më vonë, rindërtimi i tempullit u bë një nga simbolet e mëdha të ribashkimit .
Vetëm disa ditë më parë, Ekzekutivi i tij kishte prezantuar Programin Dhjetë Pika për të lehtësuar tranzicionin politik në Lindje dhe për të hedhur bazat për atë ribashkim të shumëpritur. Përfshirë kontrollin perëndimor për të siguruar kalimin në një model tregu të ekonomisë Lindore dhe për të shmangur migrimin e tepruar në Perëndim.
Procesi duhej të zhvillohej kundër kohës, për shkak të nxitimit të ngjarjeve dhe angazhimit të vendosur të Kohl për të mbyllur procesin ekonomik, politik dhe ligjor në rrugën e shpejtë. Një vendosmëri që ndezi dëshirën e qytetarëve lindorë dhe frenoi ata që ishin akoma të pavendosur ose skeptikë përballë një tranzicioni sa të pasigurt, aq edhe të përshpejtuar.
Me më shumë bindje dhe vendosmëri sesa planifikimi, kancelari përmbushi misionin e tij. Më 6 mars, 1990 negociatat janë iniciuar nga bashkimi monetar, i cili është përfunduar në më pak se një muaj, që përkon me të para zgjedhjeve demokratike në Gjermaninë Lindore.
Në shtator, nënshkrimi i Traktatit midis fuqive fituese të Luftës së Dytë Botërore dhe miratimit nga Kuvendi i Republikës Demokratike të Traktatit mbyllën procesin. Dhe në mesnatën e 3 tetorit 1990, ribashkimi u shpall zyrtarisht përpara ndërtesës historike të Reichtag.
Që pas euforisë fillestare dhe bashkimit të shprehur do të mbërrinte kundërsulmi i realitetit ishte diçka për të cilën vetë Kohl kishte paralajmëruar tashmë. Sidoqoftë, Republika Federale i përshtatet mirë barrës së ribashkimit me një qeveri solide të CDU të udhëhequr nga arkitekti i procesit.
Më 3 tetor 1997, me rastin e shtatë vjetorit të ribashkimit dhe vetëm një ditë pas nënshkrimit të Traktatit të Amsterdamit që i dha Bashkimit Evropian një letër ligjshmërie, Kohl hodhi shkëlqim në arritjet e tij në Berlin para ish-presidentit amerikan, George Bush. Gjithashtu duke treguar vështirësitë e reja që përfshinte hapi i ri drejt një integrimi të ri, këtë herë ndërkombëtar.
Ishte fjala e tij e fundit për arritjet e mëdha të karrierës së tij politike, pasi partia e tij një vit pasi qeveria federale i dha vendin SPD të Gerhard Schröder dhe menjëherë pas skandalit për financimin e paligjshëm të CDU përfundoi karrierën e tij politike. Një fund i trishtueshëm që nuk turbullon angazhimin e tij të vendosur dhe të suksesshëm për një ribashkim që ka qenë tashmë tre dekada.
Fjalimi
“Unë jam i kënaqur që jam këtu me ju sot në hotelin historik Adlon në Berlin. “Sot ne festojmë përvjetorin e shtatë të ribashkimit të atdheut tonë. Për gjermanët, 3 tetori është një ditë gëzimi dhe mirënjohjeje. Në të njëjtën kohë, festa jonë kombëtare na ofron mundësinë për të reflektuar për atë që ne gjermanët kemi arritur së bashku që nga 1990 dhe si duam ta formësojmë të ardhmen tonë të përbashkët. Askund tjetër përveç Berlinit nuk janë aq të qarta detyrat me të cilat përballemi. Berlini, si asnjë qytet tjetër, ka të bëjë me ndarjen dhe bashkimin nga Gjermania.
“Për gati tridhjetë vjet, Muri i Berlinit ishte simboli i pa fat i ndarjes së Gjermanisë, i ndarjes brutale të kombit tonë. Edhe sot, kalimi në anën tjetër të Portës së Brandenburgut na detyron të kujtojmë qytetarët e Republikës Demokratët gjermanë, të cilët, në atë kufi çnjerëzor, paguanin me jetën e tyre dëshirën e tyre për liri. Ata vdiqën sepse donin të iknin nga Gjermania në Gjermani. Në këtë ditë, mendimet tona janë me të gjitha viktimat e diktaturës së Partisë së Bashkuar Socialiste Gjermane.
“Herë, gra dhe burra të guximshëm të RDGJ mbruan të drejtat e njeriut dhe demokracinë. Protesta e tyre paqësore kundër shtetit shtypës dhe tiranisë, kundër padrejtësisë dhe mungesës së lirisë, kontribuoi thelbësisht në rënien përfundimtare të Murit. Për shumë dekada, zonja dhe zotërinj, Berlini ishte qendra e konfliktit midis Lindjes dhe Perëndimit. Gjatë gjithë kësaj periudhe, pjesa perëndimore e qytetit ishte një ishull i lirisë që shpesh ishte nën kërcënim.
“Më shumë se një gjerman ende kujton qartë bllokadën e vendosur nga Stalini në Berlin midis 1948 dhe 1949 dhe ngritjen ajrore aleate që furnizoi qytetin. Të tre fuqitë perëndimore, të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara, treguan qartë vendosmërinë e tyre për të mbrojtur lirinë. Berlini Perëndimor nga çdo zhvatje Sovjetike.
Kalimi në anën tjetër të Portës së Brandenburgut na detyron të kujtojmë qytetarët e Republikës Demokratike se në atë kufi çnjerëzor ata paguan për mallin e tyre për liri me jetën e tyre ”
“Viti 1998 do të dëshmojë përvjetorin e pesëdhjetë të atyre ngjarjeve. Unë jam veçanërisht i kënaqur që Presidenti Bush është mes nesh sot, një përfaqësues i shkëlqyeshëm i kombit i cili, së bashku me Francën dhe Britaninë e Madhe, garantuan sigurinë e Berlinit të lirë. Koha, presidentët amerikanë kanë ardhur në Berlin për të mbështetur gjermanët në vendosmërinë e tyre për të arritur unitetin dhe lirinë. Kennedy deklaroi: ‘Ich bin ein Berliner’, ndërsa Ronald Reagan , më parë Porta e Brandenburgut, bëri thirrje për rrënimin e Murit.
Reagani i bëri thirrje Bashkimit Sovjetik të shembë murin dhe shumë, duke përfshirë gjermanët, e panë atë qesharake; megjithatë, historia provoi se ai kishte të drejtë ”
“Më kujtohet mirë, zonja dhe zotërinj, që më 3 tetor 1990 ne arritëm të festojmë unitetin e vendit tonë disa metra nga këtu, përpara Reichstag. Ishte një nga momentet më emocionuese të jetës sime. Sot, me të gjitha problemet politikanë të zakonshëm me të cilët përballemi, nuk duhet të harrojmë atë që një dhuratë e shkëlqyeshme na është ofruar me unitet.
“Berlini na siguron një mikrokozmos të progresit si rezultat i unitetit të brendshëm gjerman. Kryeqyteti ynë i pandarë rritet së bashku vazhdimisht. Pamja e qytetit ka ndryshuar aq shumë sa të mos ishte për vijën e kuqe që sot shënon rrugën e vjetër të murit të Berlini, nuk mund ta merrnim me mend se ku qëndronte. Gjithashtu Berlini, megjithë të gjitha problemet, janë gjithnjë e më të bashkuar. Dhe më shumë se çdo qytet tjetër në Gjermani, Berlini është një pikë takimi për Gjermanët Lindorë dhe Perëndimorë. Berlini është bërë simboli i një fillimi të ri .
“Sfida më e madhe politike , një me të cilën duhet të përballemi si në Lindje ashtu edhe në Perëndim, është luftimi i papunësisë . Siguria e punës është më shumë sesa një e ardhur e rregullt . Ajo gjithashtu u jep burrave dhe grave sigurinë se janë të nevojshme. Ato kontribuojnë në prosperitetin e përgjithshëm të vendit. Krijimi i vendeve të reja të punës, pra, është i një rëndësie të madhe për kohezionin e brendshëm të kombit tonë.
“Unë jam i bindur që ne gjermanët jemi në gjendje të kapërcejmë problemet tona ekonomike dhe sociale . Sidoqoftë, për ta arritur këtë, bazat e paprekshme duhet të jenë korrekte. Përtej ofertës dhe kërkesës së thjeshtë, ka vlera pa të cilat një komuniteti i lirë nuk mund të përparojë në planin afatgjatë. Në një perspektivë afatgjatë, konsolidimi i këtyre vlerave thelbësore të paprekshme është, pa dyshim, detyra më e rëndësishme dhe e mundimshme.
Pavarësisht nga të gjitha problemet e zakonshme politike me të cilat përballemi, nuk duhet të harrojmë se çfarë na ka ofruar një unitet i madh i tanishëm “.
“Nëse duam të arrijmë unitetin shpirtëror si komb , do të duhet të jemi të durueshëm, të gatshëm dhe të përgatitur për të dëgjuar njëri-tjetrin. Ne duhet të bëjmë një përpjekje më të madhe se kurrë më parë për të kuptuar më mirë njëri-tjetrin. Ne duhet të flasim më pak për njëri-tjetrin. dhe më shumë me njëri-tjetrin. Ky është hapi i parë drejt veprimit solidar .
“Ne nuk jemi vetëm përgjegjës për jetën tonë, por edhe për ato të të tjerëve. Shteti, Mirëqenia nuk është një zëvendësim i përgjegjësisë individuale dhe ndërgjegjes qytetare . Një komb nuk jeton vetëm në kujtesën e përbashkët, por më tepër në përvojën e të punuarit së bashku drejt qëllimeve të përbashkëta . Kjo është diçka që bëhet veçanërisht e dukshme në kohë kur ato që sfidat e mëdha mund të përballen vetëm nga bashkimi i forcës.
“Sot, zonja dhe zotërinj, ne po i afrohemi me shpejtësi fundit të shekullit të 20-të , një shekull i shënuar nga kontraste të mëdha të panjohura deri më sot: luftërat botërore dhe gjenocidi , po; por edhe partneriteti global dhe përparimi humanitar . Shekulli 21 do të jetë një epokë e lirinë dhe paqen , për sa kohë që bëjmë atë që është e nevojshme tani për ta bërë atë të tillë.
“Për të përballuar këto sfida ne kemi nevojë për një zgjim të ri. Me guxim dhe vendosmëri , ne kemi arritur unitetin e shtetit gjerman dhe, me guxim dhe vendosmëri të njëjtë, duhet të përgatitemi për rinovimin e kombit tonë dhe bashkimin e Evropës . Nëse, si komb, mbetemi të bashkuar në solidaritet, gjermanët, së bashku me bashkëpunëtorët dhe miqtë tanë nga e gjithë bota, do të përballen me sfidat e shekullit 21. Ne kemi arsye më shumë se të mjaftueshme për të besuar se kjo do të ndodhë “./Bl.Ba/Fjala.al
