“Faleminderit që transformove një top të thjeshtë në një thesar bukurie dhe habie”
Më 16 korrik 1950, në një qytet në shtetin e San Paulos, të quajtur Bauru, Dondinho, me lot në sy, sapo mbaroi së dëgjuari radio-kronikën Brazil-Uruguaj nga stadiumi “Marakana”, në Rio de Zhaneiro, ndeshja vendimtare e Kupës Rimet.
Celeste, i drejtuar nga Obdulio Varela, Schiaffino dhe Ghiggia, kaloi Seleçao në 2-1, duke fituar trofeun e lakmuar. Një komb i tërë po përjeton, në atë moment, një dramë kolektive. Nga parajsa e mundshme në pluhur, në asgjë.
Portieri i Seleçaos, Moacyr Barbosa, endet në fushë, mosbesues dhe i hutuar, tashmë i vetëdijshëm për fatin e tij: të bëhet kurbani i asaj disfate. Dondinho nuk ka fjalë. Dora në ballë. Djali i tij Edson, nëntë vjeç, i afrohet. Ai e ledhaton dhe i thotë: “Baba, mos u shqetëso: Unë do të ta sjell kupën, do ta shohësh!”.
Në moshën 17-vjeçare, në 1958 në Suedi, Edson Arantes do Nascimento, për botën e futbollit Pelé, e mban premtimin e tij. Është ai, kaq i ri, tepër i mirë, i patejkalueshëm, i cili, me ndihmën e anësorit të djathtë Mané Garrincha, “engjëlli me këmbë të shtrembër”, tërhoqi ekipin kombëtar brazilian për të triumfuar në finale: në Stokholm, 5-2 ndaj suedezëve.
Kampioni i ri shënon një dopietë: është një gol pas një marifeti fluturues dhe një përfundimi preciz. Në atë moment, lind një yll. Futbollisti më i fortë, sipas shumë kritikëve, i të gjitha kohërave. Për të tjerët, megjithatë, më i miri do të mbetet, gjithmonë dhe përgjithmonë, Diego Armando Maradona. Diskutimi është ende, pa dyshim, i hapur.
Kështu Pelé bëhet O Rei. Dhe kjo është historia e paracaktuar, e një ish-lustraxhiu të dikurshëm këpucësh, në gjendje të eksitojë universin e larmishëm të futbollit me golat e tij, driblimet, shigjetat, tunelet e tij. “Dukej sikur i kishte sytë pas kokës”, më tha Angelo Benedicto Sormani, i cili luante përkrah tij në Santos.
Pasi veshi fanellën e Bauru-së, Perla e Zezë e lidh karrierën e tij me Santos, ku, nga viti 1957 deri në 1974, para se të transferohej në Nju-Jork në Cosmos, fiton gjithçka dhe më shumë. Klubet më të famshme, në ditët verbuese të triumfeve dhe sukseseve, e gjykojnë atë, përfshirë Juventusin dhe Interin. Në 1961, presidenti Jânio Quadros, e nominoi Pelen si “Thesarin Kombëtar”: ai i përket Brazilit dhe duhet të mbetet në Brazil.
Dhe është në tokën e tij që, sot, Edson Arantes do Nascimento i njohur si Pele feston 80-vjetorin e lindjes. Mund ta shohim atë, të qeshur dhe të qetë, në profilin e tij në instagram, ku ai ofron fotografi dhe gola të kohës së shkëlqimit të tij.
Ato sezone ku ai fitoi tri kampionate botërore: në 1958 në Suedi, në 1962 në Kili (duke luajtur vetëm dy ndeshje, për shkak të një dëmtimi, por Garrincha mendoi të bënte fenomenin në vendin e tij), në 1970 në Meksikë (4-1 të gjithë Italia e Valcareggi, me një goditje me kokë, duke kërcyer shumë, por shumë më e lartë se shënuesi i tij Burgnich, dukej se varej nga një degë imagjinare, ishte sinteza e Gianni Brera-s për atë arritje). Kurrë askush si O Rei. Ai shënoi golin e njëmijtë në Marakana më 1969, duke kaluar portierin Edgardo Andrada në një penallti. Një makinë rrjetash dhe mrekullish.
Jorge Amado shkroi në “Navigazione di cabotaggio”: … për dekada me radhë ishte lumturia e syve dhe zemrave të njerëzve, çdo gol ishte një kryevepër, ai është një gjeni i topit, simboli i dinjitetit sportiv”.
U njoha me Pelen, për të folur me të për një kohë të gjatë. Gjithmonë më ka bërë përshtypje buzëqeshja e tij e lehtë, rikuperimi i së kaluarës me një batutë delikate, por pa asnjë keqardhje. Ai i dha gëzim popullit të tij, duke qenë i varfër, ai u bë një njeri i famshëm ndërkombëtar. Parabéns, për datëlindjen tuaj të 80-të, i dashur O Rei: faleminderit që shndërruat një top të thjeshtë në një thesar bukurie dhe habie.
Burimi: huffingtonpost.it
la.mi/Fjala.al
