Në fund të Luftës së Dytë Botërore, Japonia krijoi Njësinë Speciale të Sulmit, një trupë pilotësh vetëvrasës të njohur sot si kamikazë. Epike apo marrëzi?
Ana Echeverría Arístegui
“Bëhuni një mburojë për perandorin dhe vdisni me dinjitet duke shkatërruar avionin kundër armikut”.
Shumë japonezë besuan se kështu duhet të ishte një hero japonez në Luftën e Dytë Botërore. Por jo të gjithë menduan në këtë mënyrë. Për të kuptuar fenomenin kamikaze, duhet të merren parasysh tre elementë të rëndësishëm që përshkojnë shoqërinë japoneze: ultranacionalizmi, i kanalizuar përmes kultit të perandorit, militarizmi i ashpër dhe edukimi, i frymëzuar nga bushido, kodi i nderit samurai, që ai shikonte vetëvrasjen rituale, ose së paku si një akt dekor dhe dinjiteti.
Sulmojnë si bletët
Në 1944, pushtimi fillestar i shpejtë i Paqësorit thërrmohet si një shtëpi me letra ndaj epërsisë së Aleatëve, të aftë për të prodhuar anije dhe avionë më të përparuar, në një numër dërrmues dhe me shpejtësi më të madhe. Sidoqoftë, heqja dorë nuk është një opsion. Të humbje në front goditste fort moralin japonez. Ideja e sulmit “si bletët, të cilat thumbojnë dhe vdesin”, fillon të ndjek mendjet e komandës së lartë, të sugjeruar, me sa duket, nga disa pilotë me përvojë, të tillë si Motoharu Okamura.
Më 14 tetor 1944, në një takim, nënadmirali Takijiro Onishi propozon me zë të lartë atë që shumë e kishin në mendje tashmë: organizimin e skuadriljeve të luftëtarëve “Mitsubishi Zero”, të pajisura me bomba 250 kg dhe të pilotuara nga burra të gatshëm të humbin jetën në këmbim të fitores. Ata ishin të gatshëm të shkaktonin sa më shumë dëme anijeve armike.
Qëllimi i menjëhershëm ishte të mbështetej Operacionin “Sho”, një taktikë mbrojtëse që konsistonte në mbledhjen e gjithë flotës japoneze së bashku në një pikë. Kjo kërkonte shtyrjen e përparimeve detare të SH.B.A.-së për të paktën një javë.
Në vitin 1944 u propozua formimi i skuadriljeve luftarake të pajisura me bomba dhe të pilotuara nga burra të gatshëm për të humbur jetën.
Kryeministri Tojo autorizon krijimin e njësisë speciale “Shinpu”, i përbërë fillimisht prej njëzet – katër avionë të ndarë në katër njësi. Më 25 tetor ndodh sulmi i parë.
Dëmet fizike dhe morale
Një kamikaz ishte shumë pak i dobishëm kundër një luftanije, por, nga ana tjetër, sistemi ishte shumë efektiv kundër transportit të trupave ose transportuesve të avionëve, si për shkak të brishtësisë së tij relative ashtu edhe për shkak të numrit të madh të viktimave dhe dëmeve materiale që mund të shkaktoheshin. Avionët transportues ishin një shënjestër veçanërisht interesante: ata mbanin rezervuarë të mëdhenj të karburantit që aviatori mund të flakëronte, ose me bombë ose me sulmin e tij të drejtpërdrejtë.
Municionet nga bateritë antiajrore në anijet e armikut mund të shpërthenin ose të fluturonin në copa. Dhe dëmi ishte edhe më i madh nëse zjarri arrinte dhe shpërthente silurët e detit që anijet mbanin si një masë mbrojtjeje nga nëndetëset. Përplasja mund të shponte gjithashtu trupin, të përmbytë një pjesë të anijes dhe ta bëjë atë të paefektshme.
Kamikazët mundësonin që të nxirrnin sa më shumë anije jashtë veprimit për një sezon, duke iu nënshtruar riparimeve të gjata në kantier. Mbytja e tyre ishte më e vështirë: shumica kishin dy dhoma të ndryshme motorësh me motorë të veçantë, kështu që, në rast se anija kishte aftësi të kufizuara, ishte akoma e mundur të lundronte, madje edhe me një shpejtësi më të ulët. Por gjithsesi nuk fundosej.
Suksesi më i madh i kamikazëve ishte psikologjik pasi ata shkaktonin terror në ekuipazhin e anijeve.
Suksesi i tij më i madh ishte, mbase, psikologjik. Përvoja ishte e tmerrshme për ekuipazhin e anijeve, veçanërisht në fillim, kur taktika ishte krejtësisht e papritur. Kamikazët u shfaqën nga askund, të strehuar nga drita e mjegullës ose muzgut, gjë që ua vështirësonte shikimin. Ata fluturonin shumë ulët për të shmangur mitralimin ajror, ose ata dilnin nga retë dhe u hidheshin mbi bordin e anijes në një kënd thuajse vertikal.
Asfiksia, djegiet dhe mbytja ishin shkaqet kryesore të vdekjes në mesin e ushtarëve Aleatë. Në këto rrethana, nuk ishte për t’u habitur që marinarët trajtuan trupat e pilotëve vetëvrasës me pak konsideratë. Ata zakonisht hidheshin pa mëshirë në det.
Rituali i lamtumirës
Pilotët po përgatiteshin me kujdes për finalen e tyre. Në ceremoninë e lamtumirës, hachimaki, një fjongo me vizatimin e diellit që po lindte, ishte një simbol perandorak që e lidhnin në ballë.
Ata gjithashtu vishnin seninbari, një brez të cilit iu shtuan një mijë qepje të kuqe, të qëndisura nga një mijë gra të ndryshme. Ata e plotësonin veshjen e tyre me një shpatë. Si një amulet, disa mbanin kukulla rituale. Të tjerët personalizuan udhëtimin e tyre për në jetën e përtejme me librat ose fotot e tyre të preferuara të të dashurve. Ose ata i dërguan mesazhe enigmatike armikut, si në rastin e një kamikazi që u gjet praktikisht i zhveshur, përveç çizmeve kauboj.
A ishin të gjithë të gatshëm të vdisnin dhe të vrisnin për vendin, siç pretendonte propaganda e kohës? Refuzimi për të bërë immolation pasi u ftua për “vullnetar” ishte e paimagjinueshme për një ushtar. Ai do të përfundonte i vdekur gjithsesi, dhe një çnderim i tmerrshëm do të binte mbi familjen e tij. Ata ndiheshin të detyruar të silleshin si heronj nga eprorët e tyre, nga moshatarët e tyre, nga arsimimi i tyre. Dhe shumë, ndoshta, për shkak të bindjeve të tyre. Por të tjerët e kishin të vështirë ta tretnin, siç tregojnë disa fragmente nga letra private dhe ditarët.
Duhet thënë që ata që ishin përgjegjës për krijimin e Njësisë Speciale të Sulmit paguanin edhe me vendimet e tyre, jo saktësisht sepse ndiheshin fajtorë për vdekjen e kaq shumë pilotëve të rinj, por sepse nuk arritën ta shndërronin sakrificën e tyre në diçka të dobishme, fitoren aq të shumëpritur për Japoninë.
Më 15 gusht 1945, Perandori Hirohito njofton dorëzimin e pakushtëzuar dhe N / Admirali Takijiro Onishi flijoi vetën me harakiri, duke çarë vbarkun tejpërtej. Ai nuk ishte në gjendje të priste fytin dhe nuk pranoi t;i jepnin goditjen e fundit, ndaj agonia e tij zgjat deri ditën tjetër, për gjashtëmbëdhjetë orë të vështira. Motoharu Okamura, i ngarkuar me trajnimin e dhjetëra avionëve vetëvrasës, qëlloi veten në kokë.
Por, finalja epike, ishte ajo e nënadmiralit Matome Ugaki, një patriot deri në palcë dhe një tifoz i kodit të nderit të bushidos. Në moshën pesëdhjetë e pesë vjeçare, dhe me pretekstin se perandori nuk e ka informuar ende personalisht për armëpushimin, ai vendos të mos e marrë në konsideratë përfundimin e luftës. Ai mblodhi një skuadër vullnetarësh, hoqi spaletat e tij dhe hipi në një aeroplan me qëllim për t’u përplasur me një anije armike. Nuk pati sukses. Mbetjet mortore të kamikazit të fundit u gjetën nga marinarët amerikanë në një plazh në ishullin Ishikawa.
Ky tekst bazohet në një artikull të botuar në numrin 577 të revistës “Historia y Vida”
Marrë nga: lavanguardia.com
Përgatiti për botim: L.Veizi
