Nga Chiara Ammendola
Quhet Megan Rohrer dhe është peshkopi i parë transgjinor i hapur në historinë e kishës. Peshkopi i ri i Kishës Luterane të Amerikës do të udhëheqë Katedralen Grace të San Franciskos që do të mbikëqyrë rreth 200 kongregacione në një zonë që përfshin Kaliforninë dhe Nevadën në Shtetet e Bashkuara. Në një intervistë për Fanpage.it, “peshkopi Megan” i cili përdor përemrin neutral që nuk identifikohen me një gjini, shpjegoi rëndësinë e të treguarit të komunitetit transgjinor, të sfidave dhe betejave që ende duhet të luftohen, dhe mbi të gjitha të besimit se duhet të jetë motiv për përfshirje.
Më 11 shtator 2021, ndërsa bota kujtoi një nga ditët më dramatike në historinë moderne në 20-vjetorin e saj, u mbajt një ceremoni në katedralen e San Franciskos në Kaliforni, në Shtetet e Bashkuara, e cila në fakt shënoi një pikë kthese historike në Kishën Luterane të Amerikës. Megan Rohrer, një pastor transgjinor, u vu peshkop, duke u bërë në fakt peshkopi i parë trans në historinë e kishës. Në maj, Megan, e cila është vetëm 41 vjeçe, tani do të duhet të udhëheqë Katedralen Grace të San Franciskos në Kaliforni, një nga 65 sinodet e kishës, duke mbikëqyrur rreth 200 kongregacione në një zonë që përfshin shtetet e Kalifornisë dhe Nevadës. Në një intervistë për Fanpage.it, peshkopi i ri, i cili nuk identifikohet me një gjini dhe për këtë arsye përdor përemrin “ata”, tregoi historinë e tij, foli për besimin dhe gjininë, por mbi të gjitha, shpjegoi rëndësinë e të qenit unik në identitetin vetjak: “Zoti nuk kujdeset për gabimet tona, por për atë që bëjmë për veten dhe për tjetrin, nuk do të gabojmë kurrë duke qenë vetvetja: kjo duhet të jetë e qartë”.
Kush është Megan Rorher?
Jam rritur në Dakotën e Jugut, e cila praktikisht është në qendër të Shteteve të Bashkuara, është një zonë ku ka pak njerëz dhe shumë ferma. Familja ime ka qenë gjithmonë luterane dhe kur unë isha 20 vjeçe ata vendosën të transferoheshin në Kaliforni, që është një ndryshim i madh për ata nga fshati. Pasi mbarova studimet dhe menjëherë pas kolegjit fillova të studioja për pastor: u transferova në San Francisko dhe qëndrova atje për rreth 12 vjet duke iu përkushtuar kryesisht të pastrehëve. Kam qenë në kongregacione të ndryshme si pastor dhe në fund nuk e di se si u bëra peshkop.
E ke ditur gjithmonë që dëshiroje të ndiqje këtë rrugë? Të bëhesh pastor?
Në moshën 6-vjeç, kisha një lloj parandjenje. Ndjeva se kisha mbështetjen e Zotit pranë meje, i cili më mbështeti në çdo zgjedhje timen. Dhe kjo është diçka që është zbuluar në çdo moment të vështirë të jetës sime, më ka dhënë shpresë dhe mbi të gjitha bindjen se mund të bëja diçka për të tjerët: të ndihmoja të pastrehët dhe njerëzit në nevojë para çdo gjëje tjetër. Unë e di që një peshkop trans për dikë mund të jetë “lajm”, dhe ndoshta, mund të krijojë pak konfuzion, por edhe në këtë rast e di që Zoti është me mua dhe për këtë ndjehem se mund ta bëj këtë punë, si çdo person tjetër.
E di që je i martuar dhe ke dy fëmijë. Dhe, je peshkop: është diçka që këtu në Itali është krejt jashtë zakoneve, ju e dini këtë, apo jo?
Besoj se për ju katolikët ideja e të pasurit një familje ndoshta nënkupton heqjen e energjisë nga jeta që dikush i kushton Zotit, e cila sigurisht është një mënyrë për të parë priftërimin dhe respektuar atë. Por ka edhe një mënyrë tjetër, e cila është e imja, dhe bazohet në të pasurit familje dhe mësimin e një lloji të ri dashurie. Të jesh i martuar do të thotë të mësosh shumë gjëra, veçanërisht sesi në jetë mund të ndryshojmë dhe rritemi së bashku. Dhe pastaj vijnë fëmijët: edhe të qenit prind mund t’ju mësojë një lloj të ri dashurie. Shikoni Martin Luterin: ai mendoi se i kishte të gjitha përgjigjet në një moment të jetës së tij, pastaj kishte fëmijë dhe të qenit baba ndryshoi shumë gjëra në mënyrën e tij të komunikimit të besimit tek të tjerët.
Dhe si përshtatet jeta juaj me atë të një peshkopi?
Për fat të mirë, fëmijët e mi e duan kishën, ata duan të ndihmojnë të tjerët dhe mbi të gjitha duan të vizitojnë vende të reja. Çdo të diel shkojmë në një kishë tjetër në komunitetin tonë, por është e vërtetë që ata tani janë vetëm 7 dhe 9 vjeç. Dhe e di me siguri se me adoleshencën, gjërat do të ndryshojnë. Por mund t’ju siguroj se në këtë ne jemi një familje si shumë të tjerë: hipim në makinë, bëjmë udhëtime të gjata dhe ato kilometra së bashku mund të jenë argëtuese dhe të lodhshme në të njëjtën kohë.
Në një intervistë ju folët për rëndësinë e “thyerjes së barrierave”: çfarë do të thotë për ju?
Çdokush prej nesh lufton një betejë të përditshme në të cilën jemi ndarë mes punës, familjes, problemeve dhe tani edhe një pandemie. Unë besoj se përfshirja e Zotit në këtë betejë është një mënyrë e qëndrueshme për të jetuar jetën tuaj, sepse besimi arrin të përshtatet në ato momente kur ne mendojmë se nuk mundemi. Një gjë që shpesh bëj, është t’u lë njerëzve shënime, u shkruaj atyre mesazhe të thjeshta që u japin shpresë dhe besim: ndonjëherë nuk duhet shumë për t’i kujtuar dikujt se ai mund ta bëjë këtë, se mund ta bëjnë deri në fund të javës. Thyerja e barrierave do të thotë të jetosh jetën tënde “të zakonshme” me qetësi.
A mund t’ju them se ju transmetoni shumë energji Megan? Shihet që ju e doni punën tuaj. Por si reaguan njerëzit ndaj këtij lajmi?
Tifozja ime më e madhe është gjyshja ime, ajo gjithmonë më thoshte se një ditë do të bëhesha peshkop. Ishte ajo që më shoqëroi për të blerë të gjitha rrobat e reja dhe për të marrë masat. Ajo, si shumë njerëz, më mbështeti që në momentin e parë.
A ka dikush që nuk ka reaguar mirë ndaj këtij lajmi?
Duhet të them që nuk ka shumë. Mendoj se është për shkak të momentit historik që po përjetojmë. Më lejoni të shpjegoj: si peshkop, zona ime e përgjegjësisë është ajo e Kalifornisë Veriore e cila, siç e dinë të gjithë, u prek shumë nga zjarret këtë verë, zjarre që nuk kanë përfunduar plotësisht, dhe më pas vjen pandemia. Ne kemi fëmijë që presin dozën e parë të vaksinës derisa shkollat të rihapen. Ka shqetësim. Njerëzit kanë shumë shqetësim në mendjet e tyre. Ka funerale çdo ditë. Dhe rezultati është se njerëzit kanë më pak kohë për t’iu kushtuar një beteje të padobishme: atë kundër njerëzve trans. Njerëzit duan që dikush t’i udhëheqë, të qëndrojë pranë tyre pasi një zjarr u ka shkatërruar shtëpinë. Çfarë rëndësie ka cili është identiteti i tij gjinor? Kështu që mund të them se kohët në të cilat po jetojmë kanë ndihmuar në zbutjen e kësaj përshtypjeje. Kisha frikë se dikush do të përjashtohej, por nuk ishte aspak kështu.
Do të doja, si gazetar, që këto të mos ishin më lajme një ditë, që një peshkop trans të ishte normë. Por e kuptoj që ky nuk është rasti dhe për këtë arsye ne gjithashtu duhet të flasim për vështirësitë e komunitetit trans, për shembull në gjetjen e një pune.
Këtu në Shtetet e Bashkuara ka shumë diskriminim, veçanërisht në disa vende, kundër komunitetit transgjinor. Dhe e vërteta është se shumë njerëz kanë frikë të thonë se kush janë në të vërtetë, të bëjnë të veçantë unitetin e identitetit të tyre, të trupit të tyre. Ata kanë frikë se e gjithë kjo mund të përfaqësojë një pengesë për të kërkuar punë. Ka shumë realitete që vetëm tani kanë filluar të pranojnë njerëz që i përkasin komunitetit transgjinor, siç është ushtria për shembull, apo edhe shkollat, ka shumë skepticizëm mes mësuesve. Dhe kjo është arsyeja pse ne duhet të tregojmë histori pozitive, histori njerëzish transgjinorë që e kanë arritur atë, të cilët jetojnë jetën e tyre: ndonjëherë mendoj se do të kisha preferuar të mos tregoja shumë gjëra për veten time, ta mbaja jetën time për veten time, por pastaj e kuptoj që është detyra ime ta bëj këtë, sepse jetojmë në një botë ku jo të gjithë mund të jetojnë me dinjitet, pa i gjykuar dikush për zgjedhjet e tyre në dashuri dhe në jetë. Ne ndoshta kemi nevojë për histori si e imja, në mënyrë që imagjinata e njerëzve të mos shuhet. Ne duhet të sigurohemi që kur flasim për njerëzit trans po flasim për peshkopët, pastorët dhe çdo punë tjetër që dëshironi.
A flisni ndonjëherë për të gjitha këto në predikimet tuaja?
Sigurisht, është pjesë e jetës sime dhe kështu flas për të, dhe nganjëherë edhe duke iu referuar Biblës. Ndoshta jo të gjithë e dinë që diversiteti gjinor është përmendur edhe në Bibël. Jezusi bëri diçka radikale dhe krijimtaria e Zotit është shumë më e larmishme nga sa mendojmë.
Ka shumë njerëz trans që nuk kanë pasur përvoja pozitive me kishën, a mendoni se ju gjithashtu mund të luani një rol në afrimin e komunitetit me kishën?
Shpresoj që figura ime të mund të ndihmojë ata që nuk e kanë ende të qartë se si ta bëjnë identitetin e tyre të përkojë me besimin e tyre. Si një person trans, unë mendoj se duhet të veproj si një urë në këtë kuptim midis njerëzve të komunitetit tim dhe atyre të besimit, dhe kjo nuk do të thotë të marrësh një pozicion në një kuptim ose në një tjetër.
Dhe cili është roli i shoqërisë civile në gjithë këtë?
Ne nuk duhet të vazhdojmë të pyesim nëse Zoti do të na dojë, sepse ai është, dhe për ne luteranët është një gjë e sigurt. Zoti nuk kujdeset për gabimet tona, por për atë që bëjmë për të tjerët. Ne kurrë nuk do të gabojmë duke qenë vetvetja: kjo duhet të jetë e qartë.
Duhet të përshëndetemi, dhe më vjen keq. Energjia juaj është e mirë. A doni të më thoni diçka tjetër?
Nëse udhëheqësit e të gjitha kishave të krishtera në botë do të kuptonin se besimi është një kaleidoskop, ne mund të kishim dhjetëra nuanca, dhe në këtë vizatim unë jam vetëm një shembull që krijimtaria e Zotit është shumë më e madhe nga sa mendojmë. Shpresa ime është që të kem më shumë kolegë si unë një ditë, por ndërkohë marr kënaqësinë që jam pjesë e këtij ndryshimi të madh.
Burimi: fanpage.it/ Përgatiti për botim: L.Veizi
