Fatura e lartë shqetëson konsumatorët dhe bizneset italiane, disa u detyruan të ndalonin prodhimin, por në gjysmën e dytë të dhjetorit Italia filloi eksportin e gazit. Në ditën e fundit të vitit, për shembull, Italia shiti 20 milionë metër kub gaz jashtë vendit, afërsisht 10% e konsumit të tij neto, i cili më 31 dhjetor ishte i barabartë me 214 milionë metër kub.
Pse Italia mund të përballojë eksportin e gazit edhe në kohën e çmimeve të larta? Kjo për shkak të hyrjes në funksion të tubacionit Tap, e cila përmes 878 kilometrave të saj të gjatësisë transporton rreth 8 miliardë metra kub gaz nga Baku i Azerbajxhanit në Pulia. TAP-i vazhdon në pjesën tokësore, duke përshkuar të gjithë territorin e Greqisë së Veriut, që është dhe pjesa më e gjatë, dhe më pas vazhdon përmes Shqipërisë, deri në bregdetin e Adriatikut. Seksioni detar i gazsjellësit nis në afërsi të qytetit shqiptar të Fierit dhe kalon nëpër detin Adriatik, për t’u lidhur me rrjetin italian të transportit të gazit në Italinë e Jugut.
Pasi nxirret nga prodhuesit, për të arritur te konsumatori përfundimtar, gazi transportohet përmes tubacioneve ose anijeve në formë të lëngshme ose Gln (gazit natyror të lëngshëm) dhe më pas rigazinohet, një proces që lejon kthimin e produktit nga gjendja e lëngshme e përdorur në transportin detar në atë të gaztë të dobishme për transportin tokësor dhe konsumin përfundimtar. Italia ka tre impiante rigazinifikimi: në Panigallia, në provincën e La Spezia-s; në Rovigo; dhe në Toskanë, në një anije në det të hapur të ankoruar midis Pizës dhe Livornos.
