NGA HAMDI JUPE
RËNIA E “GJALLICËS”
E martë, 4 shkurt 1997. Në lajmet e orës 20:00, në Televizionin Shtetëror u transmetua deklarata e regjistruar e përfaqësuesit të kompanisë rentirere “Gjallica”, Fitim Gërxhalliu. Ai tha se firma e tij nuk mund t’u kthente paratë kreditorëve të shumtë. Sipas shifrave zyrtare, ajo kishte plot 81 652 kreditorë. Kjo ishte bomba e radhës që hidhej në televizion, pas asaj të falimentimit të Sudes, Xhaferit, “Popullit” etj. ditë më parë.
Skenari qeveritar ishte i njëjtë: pronarët e firmave rentiere dilnin “vullnetarisht” në televizion dhe jepnin lajmin e kobshëm. Gërxhalliu ishte urdhëruar ta bënte atë deklaratë dhe, menjëherë pas saj, kishte përfunduar në qeli.
Ata donin të “bindnin” popullin se paratë që kishin investuar në firmat piramidale, ishin të humbura, prandaj të mblidhnin mendjen në kokë e t’i harronin. Pritej reaksion i madh nga kreditorët, prandaj vendosa të shkoja në Vlorë për të parë reagimin e tyre, shumica nga ai qytet, por edhe nga rrethe të tjera dhe të shkruaja për gazetën ku punoja, “Zëri i popullit”.
Sa herë kisha qenë atje më parë, isha përpjekur të mësoja se ku ishin pasuritë e “mëdha” të asaj që kishte sponsorizuar, krahas të tjerash, edhe spektaklin e bukurisë “Mis bota” me shumën prej një milion USD, por të gjithë më tregonin vetëm një ndërtesë katërkatëshe në skelet betoni në anë të bulevardit Vlorë – Skelë.
POSTBLLOK TEK URA E MIFOLIT
E mërkurë, 5 shkurt, herët në mëngjes. U nisëm për në Vlorë me makinën “Land Rover” që shpërndante gazetat. Në Tiranë, Peshkopi, Lushnjë e gjetkë kishte pasur protesta të dhunshme të kreditorëve që kishin humbur paratë, duke sulmuar e djegur institucionet publike, por jo aq të rrezikshme, sa të kërcënonin pushtetin. Rreth dyqind metër para se të arrinim tek Ura e Mifolit, u shfaq një makinë me targa civile e ndaluar në anë të rrugës dhe dy njerëz po civilë që qëndronin pranë saj. Njeri prej tyre i bëri me dorë shoferit të makinës sonë të ndalonte. Nuk tha se çfarë ishte dhe përse na ndaloi.
Pyeti se ku po shkonim, përse do shkonim, ç’punë kishim në Vlorë, sikur të ishte hetues. Dukej se atje ishte ngritur një pikë kontrolli e improvizuar. Personat civilë duhet të ishin të Policisë Kriminale ose të SHIK-ut. Pasi i thamë se po çonim gazetën, hodhi sytë në makinë dhe pa atje dengun e tyre. Nuk dinte çfarë të thoshte më tej. Duket, shefat e tij nuk i kishin thënë se si duhet të sillej me gazetarët që do të vinin atë ditë në Vlorë. Na la të vazhdonim rrugën.
Kjo ndalesë na bëri të mendonim se gjendja në Vlorë nuk pritej të ishte e qetë, ndonëse ishte ende herët, ora shtatë e tridhjetë minuta. Ata që na ndaluan ishin atje me detyrë të pengonin me aq sa të mundnin futjen e njerëzve nga rrethet e tjera. Pushteti, pra, priste ngjarje në qytet, pas deklaratës së Gërxhalliut në televizor një natë më parë.
Rreth orës tetë e gjysmë lamë gazetat te kioska e shitjes te “Sheshi i Flamurit”. Kishte shumë njerëz që blinin shtypin e ditës dhe i hapnin menjëherë, sikur kërkonin në faqet e tyre diçka të rëndësishme. Kishin dëgjuar një natë më parë deklaratën e Gërxhalliut për falimentimin dhe nuk u kishin besuar veshëve, prandaj shikonin me kujdes gazetat sikur të kërkonin atje të vërtetën.
PROTESTA E QETË E PARADITES
Turma e njerëzve, fillimisht e vogël në shesh, filloi të rritej gjithnjë e më tepër. Nuk i kishte thirrur njeri, nuk i kishte organizuar kush, i kishte thirrur halli i përbashkët i parave të humbura (siç kishin dëgjuar në televizion) që kishin futur te “Gjallica”, prandaj po afroheshin për të mësuar diçka më shumë.
Pastaj, kur ajo u rrit në disa mijëra, mori formën e një orteku gjigant në heshtje, sikur përcillte ndonjë të vdekur dhe filloi të lëvizte ngadalë në drejtim të Skelës. Nuk kishte as parulla të shkruara, as thirrje në turmë.
Nuk dihej qëllimi, as objektivi, thjesht po lëvizte për në askund, si një qenie e goditur në tru. Ishin ndoshta shtatë apo tetë mijë fillimisht, por ajo po rritej e rritej vazhdimisht me vlonjatë dhe ata që po mbërrinin nga rrethet e tjera, duke shkuar dalëngadalë në dhjetëra mijëra. U nisa bashkë me ta për të parë se çfarë do të ndodhte.
Me turmën ishin edhe shumë policë me uniformë të zakonshme dhe të trupave speciale që po e shoqëronin. Lëvizja e turmës në heshtje i ngjante një procesioni varrimi.
Kë po shkonin të varrosnin ashtu? Në fytyrat e tyre të murrëtyera nuk dukej pikë gjaku. Po shkonin të varrosnin shpresën e tyre për kursimet e jetës. Dikush kishte shitur shtëpinë, dyqanin, tokën, dikush kishte punuar për vite në emigracion dhe i kishte futur paratë atje ku ato nuk do të ktheheshin më. Kështu e kuptoja atë heshtje, një heshtje para furtunës. Shpresa vdes e fundit, prandaj shpesh në turmë dëgjoheshin dialogë:
– Paratë, mo! Do t’i marrim patjetër, ore, mos e diskuto. Nuk ka burrë nëne të më mbajë gjakun tim mua.
– Edhe unë ashtu mendoj, dorë me një. Nuk bëhet shaka me paratë e popullit. Le që është e gjithë Shqipëria këtu. Harroje atë punë. Paratë do na i japin si çeço…
– Ja, se kemi edhe një gazetar nga Tirana këtu. – Duket se dikush më kishte njohur, prandaj përpiqej të më përfshinte në bisedë. E dija që paratë kishin fluturuar, por nuk ua thosha dot atyre ashtu troç të keqen. Prandaj përpiqesha të isha i matur.
– Nuk di ç’të them, për nder, nuk di. Nuk jam specialist i këtyre punëve. Jam gazetar i politikës.
– Po, mor, po, paratë do t’i marrim që ç’ke me të. Vazhdonte ky dialog “i nxehtë” për paratë midis marshuesve që po ecnin drejt Skelës. Ishin thellësisht të tensionuar nga lajmi i falimentimit, por po përpiqeshim të mos e jepnin veten duke folur e duke i dhënë kurajë njëri-tjetrit.
Nuk kishin ndonjë qëllim në këtë ecje, as objektiv, as ndonjë udhëheqës në krye të tyre, as ndonjë program.
Ishte thjesht një shfryrje dufi për lajmin e keq të parave të humbura. Rreth orës 12:30, procesioni i përzishëm mbërriti në Skelë, qëndroi atje, para Pallatit të Sportit disa çaste dhe pastaj u shpërnda, duke njoftuar se do të mblidheshin prapë pasdite. Nuk kishte ndodhur ndonjë incident prej turmës dhe as i provokuar nga Policia. Ajo nuk kishte ndërhyrë deri atë çast, thjesht kishte shoqëruar.
Policët dukeshin të lehtësuar, kur shikonin se masa e njerëzve po shpërndahej e qetë. Ia hodhëm, pra, edhe kësaj dite. Mori fund kjo punë e protestave për paratë e humbura. Ndoshta kështu mendonin. U mblodha te shtëpia e të afërmve për të përgatitur artikullin për gazetën. Kisha çfarë të shkruaja.
Nuk kisha takuar gazetarë të tjerë nga Tirana apo Vlora, por e dija që ata ishin atje, duke ndjekur turmën, njëlloj si unë. Pasdite do të bëja edhe ndonjë plotësim e saktësim dhe artikulli do të ishte gati.
NJË SKAF ME DYZET MILIONË USD, I LARGUAR NATËN NGA VLORA
Më 25 dhjetor të vitit që sapo ishte mbyllur, radioja “Zërit të Amerikës” kishte dhënë lajmin se nga Vlora ishte larguar një skaf me disa dhjetëra milionë USD të marra natën në depon e kompanisë “Gjallica”.
Gazetari Mero Baze nuk jepte burimin e informacionit, prandaj ky lajm më ishte dukur si një përrallë. E kisha pyetur kolegun nëse ishte i vërtetë dhe ai ishte përgjigjur: “Natyrisht që është i vërtetë. ‘Zëri i Amerikës’ nuk gënjen”. Lajmi, i dhënë nga një radio serioze, e mbushte historinë e firmave piramidale me mistere të mëdha, duke i hedhur benzinë zjarrit të protestave.
Si mund të zhdukeshin paratë e kreditorëve kështu dhe kush mbante përgjegjësi për këtë grabitje? Po përse duhej dhënë ky lajm xhanëm, edhe sikur të ishte i vërtetë, në një radio prestigjioze, mu në kulmin e protestave të kreditorëve për paratë e humbura?!
Flitej se në llogaritë e firmave piramidale kishin depozituar parà edhe eksponentë të mafies italiane etj. Mos ndoshta ishin ata që i kishin marrë paratë? Mos vallë lajmi ishte sajuar nga qeveria shqiptare për t’u thënë kreditorëve: “Paratë fluturuan, prandaj mblidhni mendjen dhe mjaft me protesta!”.
Misterit i hedh më shumë hije dyshimi konfirmimi nga ish – ministri i Bujqësisë, Hasan Halili. Ky ishte njeriu që i varën “këmborën” e rëndë, të papërshtatshme për profesionin e tij prej agronomi, për të “administruar” situatën e krizës së fajdeve në atë kohë.
Vite më vonë, në një intervistë ai do të thoshte: “Brenda një nate nga kasafortat e firmës ‘Gjallica’ në Vlorë ishin larguar me skaf drejt Italisë 40 milionë USD”. (H. Halili,”Panorama”, 28 shkurt 2017). Lajmi për arratisjen e parave përbënte, pra, një arsye më shumë për të nxitur protestat e kreditorëve të “Gjallicës”.
GODITJA
Rreth orës 17:00, turma filloi të mblidhej prapë në Skelë, para Pallatit të Sportit. Pasi u bënë disa mijëra, filluan ritualin e marshimit, tani në drejtim të “Sheshit të Flamurit”. Përsëri nuk kishte asnjë udhëheqje të saj. Po binte errësira. Vazhdova të ndiqja turmën, tani i shoqëruar nga një qytetar i panjohur, që tha se i pëlqenin shkrimet e mia në gazetë. Ishte nja tridhjetepesë vjeç, i veshur mirë dhe dukej i sjellshëm.
Kishim bërë nja treqind metër rrugë drejt “Sheshit të Flamurit” bashkë me turmën, kur papritur, në krye të saj dikush dha urdhër me zë të lartë që u dëgjua qartë deri te ne: “Shpërndajeni turmën!”. Ishte errur plotësisht. Një grup policësh e trupash speciale që kishin zënë rrugën, u sulën drejt saj me shkopinj gome.
Kjo ishte diçka e papritur dhe e paparashikuar. Drejtuesit e Policisë kishin menduar se ishte koha për të përdorur forcën, duke bërë atë që nuk e kishin bërë paradite. M’u duk një budallallëk me brirë prej tyre, duke kujtuar protestën paqësore të pak orëve më parë. Ja, do të vazhdonte ajo edhe ndonjë orë dhe pastaj do të shpërndahej qetësisht. Por Policia nuk kishte lejuar të bëhej një gjë e tillë.
Ajo donte t’i jepte “një mësim të mirë” turmës, që të mos guxonte të dilte më në rrugë të nesërmen. Edhe në Lushnjë, kur falimentoi Xhaferi, ashtu kishte ndodhur: vetëm një ditë protestë dhe aq.
Turma e provokuar filloi të reagonte menjëherë, duke gjuajtur me gurë e me ç’të mundej në drejtim të Policisë. Edhe kjo bëri të njëjtën gjë. Ishte errësirë e plotë tanimë dhe copat e pllakave të thyera të trotuarit që hidheshin nga të katër anët, mund të na godisnin në kokë e të na linin në vend, prandaj me një grup qytetarësh të tjerë, burra e gra të rastësishëm, u futëm te hyrja e një pallati trekatësh në të djathtë të rrugës. Bëheshim nja gjashtë a shtatë veta gjithsej. Prej gjysmë ore me mua ishte edhe ai vlonjati i panjohur. Të strukur atje, me fytyra nga rruga, po ndiqnin përplasjen e ashpër mes Policisë dhe turmës disa metra më tutje para nesh.
TRI TË ÇARA NË KOKË
Papritur ndjeva një goditje të zhurmshme në kokë, sikur të më kishin gjuajtur me një send metalik. Me fytyrë nga rruga siç isha, vura re se njeri nga personat që qëndronin te hyrja e pallatit, u largua me vrap prej saj dhe u zhduk në errësirë. Ishte një burrë i shkurtër, i shëndoshë, me xhup të zi. Vura dorën në kokë, ku kisha ndier goditjen dhe dora u mbush me një tufë flokësh të prera si me sqepar dhe me njolla gjaku.
Në mënyrë të pavetëdijshme bërtita: “Boboo, më goditën!”. Në çast m’u kujtua njeriu që kishte ikur me vrap nga hyrja e pallatit pak sekonda më parë. Ai, pra, ishte autori. Çfarë ishte ai, çfarë qëllimi kishte, ç’punë kishte me mua si gazetar?! Si u ndodh atje, te ajo hyrje pallati, si më kishte njohur që isha gazetar?
Këto pyetje më erdhën në kokë dhe më shokuan. Goditja ishte e qëllimshme dhe tinëzare. Prej shtatë vitesh punoja në gazetën e opozitës dhe nuk më kishte ndodhur gjë e tillë, as në ditët më të tensionuara të viteve të para të pluralizmit, ndërsa këtu… – Shkojmë te shtëpia jonë ta shohim, – tha një grua e vjetër që ndodhej me ne te hyrja e pallatit. E kishte shtëpinë në katin e tretë.
Me të ishte edhe një nuse e re, e bija ose e reja e shtëpisë. Me mua erdhi edhe shoku vlonjat, me të cilin isha njohur prej një ore. – Janë tri të çara në kokë, – tha gruaja, pasi pa kokën time. – Nuk merret vesh me çfarë të kanë goditur, por duhet të ketë qenë ndonjë send i mprehtë. Po ta laj vendin me pak raki të mos infektohet.
Ajo lagu një leckë me raki dhe pastroi vendet ku ishin të çarat në kokë. Vazhdoja të isha i terrorizuar nga ajo që më kishte ndodhur. Për të më vrarë, apo për të më trembur si gazetar?
A ishte ky ndonjë militant i çmendur i Partisë Demokratike, që kishte shfryrë dufin personal me atë akt (ndodhnin edhe këto) apo ishte dikush nga SHIK-u apo Policia civile që më kishte ndjekur gjithë ditën pa e kuptuar dhe kishte kryer kështu një porosi të shefave të tij? Xhupi i zi, me të cilin ishte veshur, tregonte se ishte i SHIK-ut. Atëherë punonjësit e këtij institucioni “sekret” identifikoheshin lehtë si “xhupat e zinj”, sepse ishin të veshur të gjithë njëlloj, me xhupa të zinj, sikur të ishin të shtëpisë së fëmijës.
Po përse duhet të goditej një gazetar në ditën e parë të protestës së fajdeve në Vlorë? Rreziku i qeverisë nuk ishin gazetarët. Përgjigjja, sipas meje, ishte: protesta e Vlorës nuk duhet të popullarizohej nëpërmjet shtypit, sepse kjo ishte me rrezik për ngritjen e protestave të tjera. Dhe ata më kishin ndjekur dhe kishin gjetur rastin ta bënin një gjë të tillë te hyrja e një pallati në errësirë, në kulmin e përplasjes mes Policisë dhe protestuesve.
Kështu mund të fshihej më lehtë krimi i tyre. Këto mendime më torturonin atje, te shtëpia e asaj plake të panjohur vlonjate. Ndërkohë, nga jashtë vazhdonte të vinte zhurma e përplasjes midis Policisë dhe qytetarëve.
Ai që e kishte kryer këtë akt, tani po raportonte tek eprori i tij: “E kreva detyrën me sukses” dhe po merrte lëvdatat: Bravo të qoftë! Ai bandit i vogël ndoshta nuk e dinte që unë e njihja prej vitesh shefin e tij, Gazidede. Apo e dinte? Më 28 maj të një viti më parë, kur Policia u soll barbarisht ndaj protestuesve të opozitës në sheshin “Skënderbej”, u ndodha te shkallët e Muzeut Kombëtar për të ndjekur protestën si gazetar.
Duke më parë të tmerruar në fytyrë nga pamja e masakrës që po zhvillohej para syve, një burrë i ri civil m’u afrua dhe më tha në “konfidencë”: “Ti mos ki frikë!”, domethënë, “ty nuk të ngacmojmë”. Ky duhet të kishte qenë ndonjë nga “kalecët” e Gazidedes që e dinte se e njihja shefin e tij, prandaj po sillej me “mirësjellje”. Këtë “fat” nuk e kishin pasur atë ditë kolegu Erion Braçe dhe kolegu tjetër Bardhok Lala i gazetës “Dita informacion”, të cilët ishin larë në gjak në sheshin “Skënderbej”, vetëm pse ndodheshin atje për të ndjekur protestën e opozitës. Ndërsa këta të Vlorës ishin dru fare, nuk merrnin vesh se ç’bëhej në këtë botë, nuk dallonin dot të “njomin” nga i “thati”, prandaj bënë “detyrën”.
Doja të dilja nga shtëpia ku kishim bujtur nga halli, por ende në rrugë vazhdonin zhurmat e përplasjeve mes Policisë dhe qytetarëve. Ishte e rrezikshme, prandaj u detyruam të rrinim aty më shumë se një orë.
NË “BUNKERIN” E ZENEPE LUKËS
Po atë natë, 5 shkurt, rreth orës 21:00. Kur u qetësua disi situata përjashta, dolëm duke falënderuar të zonjën e shtëpisë. Ku të shkonim? Në postë, për të dhënë artikullin për gazetën, kisha frikë të shkoja. Atje mund të bëhesha prapë objekt i ndonjë sulmi të njerëzve me xhupa të zinj. Shoqëruesi vlonjat tha se e dinte shtëpinë e Zenepe Lukës, gazetares së “Koha Jonë”.
Nuk e kisha takuar asnjëherë më parë, por e njihja nga shkrimet kurajoze nga Vlora. Shtëpia e saj ishte në një pallat në të djathtë të rrugës për në spitalin psikiatrik. Derën e hapi Zenepja, e cila ndodhej vetëm.
Ishte një grua me trup mesatar, paksa e shëndoshë, rreth dyzetepesë vjeç. Fillimisht u hutua prej “miqve” të papritur, por e mblodhi shpejt veten. Më kishte parë në televizor dhe, pas habisë së parë për vizitën e papritur, na uroi mirëseardhjen.
E falënderova dhe i thashë se doja të lidhesha me gazetën për t’i dhënë artikullin. Edhe ajo po punonte me shkrimin për gazetën e saj “Koha Jonë”.
Në anën tjetër të linjës doli gazetari Erion Braçe. – E mo, ç’kemi, nga ç’bunker po na flet ti? – pyeti ai, duke dashur të bëjë disi humor. E dinte që isha në Vlorë dhe, po ashtu, situatën e atjeshme atë mbrëmje.
– Po flas nga “bunkeri” i Zenepe Lukës, – i thashë. – Urdhëro!,- pyeti i habitur. Nuk e kuptoi se për çfarë po i flisja. – Po flas nga shtëpia e Zenepe Lukës. Më merrni në këtë numër telefoni t’ju jap artikullin për gazetën për ngjarjet e sotme në Vlorë. – S’ka nevojë, mos u lodh, – tha Erioni, – e kemi marrë nga “Zëri i Amerikës”.
Gazeta tani është duke u mbyllur. – Mirë, pra, dëgjo edhe diçka tjetër atëherë, por kjo është vetëm për ty. Mund t’ua thuash edhe shokëve, por jo për ta botuar në gazetë. Mua më kanë goditur në kokë dhe më kanë çarë në tri vende.
– Ç’thua mo? Je në vete ti! Megjithë mend e ke mo!?, – pyeti Erioni i habitur.
– Me gjithë mend e kam, – i thashë. – Po pse s’thua ti, të hapim gazetën me këtë lajm nesër ne! – Jo, jo, nuk do të shkruani në gazetë. Ta thashë sa për t’ju vënë në dijeni. Kam njerëz gjithandej nëpër Shqipëri dhe jashtë dhe nuk dua të shqetësohen, kur të lexojnë gazetën. – Mirë pra, do t’ua them shokëve, por nuk do ta botojmë në gazetë. E ndjeva që kolegu u shqetësua nga ky lajm i papritur, por besova se nuk do të botohej gjë për të.
Ai e kishte provuar rrahjen disa muaj më pare më 28 maj në Sheshin “Skënderbej” dhe prandaj fjalët e mia ndoshta i kishin kujtuan atë kohë. Sapo mbylla telefonin me Erionin, m’u drejtua e zonja e shtëpisë, Zenepja, e habitur jashtë mase nga ato që kishte dëgjuar: – Po pse s’thoni ju, zoti Jupe, që jeni goditur e plagosur në krye të detyrës si gazetar, duke ndjekur protestën e qytetarëve!
Kjo është ngjarje, ky është lajmi dhe ai duhet të pasqyrohet patjetër në shtyp.
– Zenepe, kam të afërm gjithandej dhe prandaj nuk dua t’i shqetësoj. Më kupto drejt. – Ajo erdhi dhe pa vetë të çarat në kokën time, duke shtrembëruar buzët nga era e rakisë që ndihej ende në flokë prej pastrimit të asaj gruas vlonjate dy orë më pare.
– Pu, pu, pu, tri të çara në kokë. Po kush ta ka larë kokën kështu mo? – pyeti ajo duke shtrembëruar buzët nga era e rakisë. – Ma lau një plakë e panjohur në një shtëpi në anë të bulevardit Skelë – Vlorë. – Ja, se ta dezinfektoj edhe unë me pak alkool tani. – Burri i saj ishte dentist dhe prandaj kishte alkool në shtëpi.
– Shiko, unë do shkruaj për këtë ngjarje, – vazhdoi Zenepja duke dezinfektuar vendin ku ishin të çarat në kokën time. – Zenepe, të lutem shumë. Më kupto drejt, unë erdha te ti për ndihmë dhe për këtë të falënderoj, por për gazetën… Të lutem shumë, jo!
– Epo, kësaj i thonë t’i mohosh gazetarit të drejtën për të bërë punën. Të të vijë ngjarja në derë dhe ti të mos shkruash… Ku është parë kjo?, – vazhdoi Zenepja gjithë patos.
Personi i panjohur që më shoqëronte po shqyente sytë me habi nga debati i nxehtë midis dy gazetarëve që takoheshin për herë të parë. Atë çast Zenepja m’u duk një femër mendjelehtë që nuk po kuptonte asgjë nga gjendja ime shpirtërore, pas asaj që më kishte ndodhur.
Mos vallë e bënte këtë nga fakti se pagesa e saj në gazetë ishte mbi bazën e shkrimeve që botonte dhe kështu, po humbiste një dhjetëmijëlekësh të vjetër honorar nga mosbotimi i lajmit? Por koka ime vlente më shumë se një dhjetëmijëleksh. E humba disi qetësinë dhe ngrita zërin, duke harruar se ishim në shtëpinë e saj dhe ajo mund të na nxirrte përjashta.
– Zenepe, t’i nuk mund të shesësh gazetën tënde me kokën time të çarë, më kupton apo jo? Të falënderoj për pritjen dhe për kaq sa bëre, por jo më shumë. – E ndjeva se e kisha ngritur zërin më shumë se ç’duhej në shtëpinë e huaj dhe pronarja mund të na kthehej ashpër: “Pa qëromuni përjashta, se më keni dhunuar banesën!”.
Po Zenepja u qetësua dhe u duk se hoqi dorë nga dërgimi i lajmit në gazetë. Vite më vonë, ajo do të provonte vetë shpërthimin e minave në shtëpinë e saj, natyrisht, për shkak të punës si gazetare. Rreth orës 22:00 dolëm nga shtëpia e saj, i bindur se ajo nuk do të shkruante gjë për mua. Mendoja: të paktën dy kolegë gazetarë e kishin mësuar plagosjen time, se nata e shkurtit ishte e gjatë dhe nuk dihej se çfarë fshihte më tej deri të nesërmen. U ndava me vlonjatin që më kishte shoqëruar për gati katër orë në odisenë time prej gazetari duke e falënderuar.
Çfarë ishte ky njeri i panjohur, që më ishte bërë shok nëpër sokakët e errët të Vlorës kaq gjatë? Mos ishte edhe ai ndonjë nga ata të SHIK-ut, me rol të ndryshëm nga ai që më goditi, pra, të ndiqte veprimet e viktimës pasi ishte goditur? Nuk e kuptoja. Prej asaj nate nuk e kam takuar asnjëherë deri më sot. Të paktën të kishte ardhur një here në Tiranë, të pinim një kafe e të kujtonim atë natë të trazuar. U afrova te shtëpia e të afërmve, ku do të kaloja natën. Ata nuk kuptuan asgjë nga ajo që kishte ndodhur.
KTHIMI
Mëngjes i 6 shkurtit. Dola te “Sheshi i Flamurit” për t’u kthyer në Tiranë me makinën e gazetës. “Koha Jonë”, e sapombërritur, hapej me titullin e madh: “Vlora: Berisha në det!” dhe me kronikën e gjerë të protestës të përgatitur nga Zenepe Luka.
Nuk e kisha parë dhe as dëgjuar gjëkundi sloganin e mësipërm në protestën e një dite më parë, madje atë ditë nuk kishte pasur asnjë parullë të shkruar atje.
Zenepja ta kishte dërguar atë titull apo ishte i redaksisë në Tiranë”? Nuk e kuptoja. Zenepja e kishte mbajtur fjalën për të mos shkruar për mua, por, nga ana tjetër, kishte bërë detyrën si gazetare, duke e përshkruar atë që kishte ndodhur pa e përmendur emrin tim. “Janë plagosur 20 protestues. Gjithashtu, në orën 18:45 është plagosur në pjesën e pasme të kokës nga një civil, teksa ndiqte veprimet e turmës, gazetari i ‘Zërit të popullit’, (mungonte emri) të cilit i është dhënë ndihma menjëherë në një familje vlonjate”. (“Koha Jonë”, 6 shkurt 1997) Nuk mund të shahej kronika e saj.
Ajo do të mbetej atje për të pasqyruar protestat deri ne fundin e tyre duke marrë kështu mbi vete edhe pasojat. Në Vlorë frynte erë lufte me ata që kishin grabitur djersën dhe gjakun e qytetarëve dhe tani po përdornin edhe dhunën policore ndaj tyre. Vlora nuk ishte si qytetet e tjera që ishin mjaftuar vetëm me një ditë protestë, kur falimentoi “Xhaferi”, “Populli”, Sudja etj. Vlora ishte tjetër gjë.
Me makinën e gazetës u nisa për Tiranë. Në Vlorë nuk kishte më vend për mua si gazetar, kisha dalë “jashtë luftimit” që në ditën e parë të betejës. Atje po fillonte dita e dytë e protestës maratonë. /Panorama.al
