Nga java në javë, strategjia e Vladimir Putin duket se është të provokojë Perëndimin për të zgjeruar perimetrin e konfliktit. Deri tani nuk i jemi dorëzuar provokimeve, por do të jetë gjithnjë e më e vështirë.
Nga Francesco Cancellato
Raketat që godasin bazat ndërkombëtare disa kilometra larg kufijve të vendeve të NATO-s dhe Bashkimit Evropian. Kërcënimet e hakmarrjes bërthamore. Gazetarët e vrarë në front. Mesazhe transversale për ministrat perëndimorë si italiani Lorenzo Guerini. Që konflikti në Ukrainë i nisur nga pushtimi rus nuk ishte një çështje rajonale, të gjithë e kuptuam pak që nga 24 shkurti i kaluar, ndoshta edhe më herët. Se Perëndimi, në një farë mënyre, do të reagonte ndaj pushtimit të një demokracie në zemër të Evropës, gjithashtu. Se do të kishte pasoja të rëndësishme ekonomike edhe në marrëdhëniet midis Rusisë, Evropës dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Megjithatë, do të kishte qenë vetë Putini që të rriste vazhdimisht nivelin e tensionit dhe të rriste vazhdimisht aksionet ndaj vendeve perëndimore.
Shkurtimisht, nëse do të mendonim se sanksionet dhe rezistenca e fuqishme ukrainase – e nxitur nga armatimet perëndimore – do të kontribuonin disi në një ulje të tensionit, diçka shkoi keq. Në të vërtetë, sa më shumë që kalon koha, aq më shumë ushtria ruse ekspozohet ndaj veprimeve të tmerrshme si bombardimi i teatrit të Mariupolit, apo provokime shumë të rrezikshme, si p.sh. raketa në një bazë ndërkombëtare si ajo e Yavorivit, ku disa ushtarë evropianë. vdiq. Të gjitha lëvizjet që duket se duan të nxjerrin jashtë NATO-n, deri në atë pikë sa ta detyrojnë atë të ndërhyjë.
Kjo strategji duket kundërintuitive, nëse keni një ushtri në vështirësi, një ekonomi në terren dhe një buxhet shtetëror afër dështimit, por që mund të ketë logjikën e vet. “Kur je në telashe, bëhu i madh” është një maksimë e politikës amerikane që e përshkruan mirë këtë strategji: kur je në telashe, ngrije aksionet. Dhe ndoshta kjo është pikërisht ajo që Putini po përpiqet të bëjë: një përfshirje e mundshme e NATO-s në konflikt do të ribashkonte frontin e brendshëm, do t’i jepte Putinit mundësinë për të zbatuar masa të tjera të jashtëzakonshme, do të hiqte çdo paqartësi me të gjithë ata aleatë historikë të Azisë Qendrore që sot bëjnë pazare përballë një pushtimi që i tremb, po aq sa reagimet e Perëndimit nëse do të qëndronin hapur me Putinin. Dhe ndoshta, qershia mbi tortë, do ta detyronte gjithashtu Kinën të mbante një pozicion prorus, përballë ndërhyrjes së NATO-s në territoret e ndikimit të një prej fuqive të tjera të mëdha globale.
Deri më tani, duhet thënë se Perëndimi është mbajtur mirë. Ai tha me vendosmëri jo të njëjtën zonë pa fluturim që Volodymyr Zelensky ka kërkuar vazhdimisht për tre javë, pavarësisht nga fakti që ai ndoshta do të luante lojën e Carit. Ai e ka mbajtur nervin edhe përballë vdekjes së ushtarakëve dhe gazetarëve perëndimorë. Dhe përballë masakrave në Kharkiv, Irpin, Mariupol ka forcuar sanksionet ekonomike dhe ka shtuar furnizimin me armë për rezistencën ukrainase. Shumë pak? Ndoshta po. Por mjafton për të penguar avancimin rus dhe për të parandaluar përhapjen e konfliktit nga Ukraina.
Nëse ky skenar është real, nuk duhet të presim ndonjë gjë të mirë në javët në vijim. Putini do të ngrejë sërish aksionet, nga provokimi në provokim, nga masakra në masakër, duke u përpjekur të godasë opinionin publik perëndimor, i cili tashmë ka filluar të shfaqë shenjat e para të thyerjes sot dhe zërat e parë në favor të një ndërhyrjeje ushtarake kundër Moskës, dhe për të shtyrë të gjithë botën në humnerën që e ka detyruar Ukrainën. Çfarë do të ndodhë më pas varet nga nervat tona. Nuk do të jetë e lehtë.
