Programi i Le Pen ende përmban shumë diskutime për të djathtën ekstreme. Premtimi i saj për të vendosur një ndalim të plotë të mbajtjes së shamive myslimane në publik është krejtësisht joliberal dhe do të ishte i paprecedentë në Evropë.
Ajo pretendon se policia do të udhëzohej për të shqiptuar gjoba për të gjithë personat që mbajnë hixhab gjë që tingëllon si një recetë për konfrontim të vazhdueshëm në rrugë. Marrëdhëniet ndërmjet policisë dhe komuniteteve jo të bardha apo myslimane, tashmë të tensionuara, ka të ngjarë të përkeqësohen shumë.
E majta franceze, gjithmonë e dhënë pas demonstratave, ndoshta do të dilte në rrugë të tronditur nëse Le Pen do të fitonte vërtet. Franca është ende duke u lëkundur nga protestat e jelekëve të verdhë, të shkrirë në trazira, të 2018-19. Mund të përballet edhe një herë me trazira sociale. Në anën tjetër të spektrit, tregjet financiare mund të tremben nga një fitore e Le Pen – duke shtuar ndjenjën e krizës.
Një Francë e ndarë ashpër do të kishte implikime për të gjithë Evropën. Pasojat e drejtpërdrejta të një presidence të Le Pen për BE-në do të ishin gjithashtu të rënda me të vërtetë kërcënuese për jetën.
Me kalimin e viteve, shtetarët francezë si Jean Monnet, Robert Schuman dhe Jacques Delors ishin themelorë për ndërtimin e projektit evropian. Por Le Pen synon dekonstruksionin e BE-së. Ajo premton të rivendosë përparësinë e ligjit francez ndaj ligjit të BE-së, i cili është i papajtueshëm me anëtarësimin në unionin 27-vendesh. Ajo gjithashtu zotohet të shkurtojë në mënyrë të njëanshme kontributet e Francës në buxhetin e BE.
Brenda Evropës, Le Pen ka kultivuar lidhje me “demokratët joliberalë” të Hungarisë dhe Polonisë. Ajo ishte e shpejtë për të uruar Viktor Orban të Hungarisë për fitoren e tij në zgjedhje në fillim të këtij muaji – pavarësisht faktit se Orban akuzohet nga BE për shkelje të sundimit të ligjit, shtypje të lirisë së medias dhe korrupsion. Në rastin më të mirë, Le Pen nuk shqetësohet nga mëkatet e Orbanit. Në rastin më të keq, ajo i sheh si model për Francën.
Me Le Pen në kontroll të Francës, pretendimi i Orbanit se nacionalizmi i tij joliberal përfaqëson të ardhmen e Evropës do të dukej papritur më i besueshëm. Matteo Salvini i Italisë i cili si Le Pen ka kultivuar Putinin dhe Trumpin – do të nuhaste pushtetin. Reagimet në Bruksel dhe Berlin ndaj një fitoreje të Le Pen do të ishin tmerre – ndoshta të pasuara nga negociata. Në pamundësi për të braktisur projektin e BE-së, partnerët e Francës do të kërkonin të heqin skajet nga politikat e Le Pen dhe disi t’i bëjnë ato të pajtueshme me anëtarësimin e vazhdueshëm në BE.
Qeveria britanike do të shikonte me interes nga anash. Disa Brexiterë të linjës së ashpër do ta shihnin një fitore të Le Pen si një shfajësim dhe një mundësi. Zërat më të ndjeshëm në Londër do të kenë frikë nga implikimet për unitetin perëndimor në mes të luftës në Ukrainë.
Le Pen nuk është vetëm një armik i BE-së. Ajo e ka quajtur gjithashtu NATO-n një “organizatë luftënxitëse” dhe është zotuar të nxjerrë Francën nga struktura e saj komanduese. Dhe ajo kundërshton sanksionet e energjisë ndaj Rusisë – gjoja sepse ato do të rrisnin koston e jetesës në Francë.
Putini ka kaluar disa javë katastrofike. Por votuesit e Francës ende mund t’i ofrojnë atij disa shpresa./ Financial Times
