Është një mendim i kthjellët ndërsa Liz Truss vendoset në numrin 10 duke premtuar veprime urgjente për të siguruar furnizimet tona me energji ndërkohë që njeriu përgjegjës për lëvizjen është Vladimir Putin.
Nga Sir Bernard Ingham*
Pushtimi i Ukrainës dhe mosfurnizimi me naftë dhe gaz si hakmarrje për sanksionet perëndimore, më në fund i ka zgjuar të gjithë – përveç ambientalistëve fanatikë – ndaj rreziqeve që kemi pasur për dekada. Në të vërtetë, unë jam plakur gjatë 20 viteve të fundit duke paralajmëruar të gjithë dhe të gjithë për rrezikun e neglizhimit të sigurisë energjetike. Por më pas u rrita në objektivin e Departamentit të vjetër të Energjisë: siguria e furnizimit me koston më të ulët të mundshme, duke iu nënshtruar tani “më të pastërt në përputhje me sigurinë”.
Kjo nuk do të thotë se nuk kam kohë për të pastruar atmosferën në interes të ruajtjes së klimës dhe përmirësimit të shëndetit publik. Të dyja janë qëllime të dëshirueshme, por perspektiva e Harmagedonit klimatik të predikuar nga të mëdhenjtë dhe të mirët, si dhe fanatikët është e tepruar.
Më keq akoma, ka qenë rrezikshmërisht jopraktike, përveç nëse objektivi ka qenë të na kthejë në Epokën e Gurit.
Megjithatë, qeveritë e njëpasnjëshme që kur unë dola në pension në vitin 1990 kanë rrezikuar ekonominë që ndoshta janë shmangur vetëm nga gjenialiteti i inxhinierëve që kontrollojnë Rrjetin Kombëtar.
Këtu lind pyetja pikërisht pse e kemi lejuar veten të futemi në një situatë ku çmimet e energjisë po kalojnë mbi çati dhe duke shkaktuar shumë ankth tek të moshuarit dhe të dobëtit se si do të qëndrojnë ngrohtë me të ardhurat e tyre të pakta.
Është e lehtë të fajësosh politikanët që nuk janë aspak të pafajshëm.
Por çfarë kanë bërë këshilltarët e tyre të energjisë kur ata e dinë – ose duhet të dinë – rreziqet e furnizimit të pasigurt? Po kështu, pse inxhinierët nuk janë ngritur mbi rreziqet për ekonominë?
Po punëdhënësit nga CBI e poshtë, dhe sindikatat kur bizneset dhe vendet e punës kanë qenë në rrezik gjatë gjithë këtyre viteve?
Kush do ta kishte menduar se të zellshmit dhe fanatikët mund të kapnin Establishmentin, siç padyshim kanë bërë ambientalistët me qasjen e tyre të vetme ndaj zhdukjes së lëndëve djegëse fosile?
Nuk kishte dishepull më të madh të karbonit zero sesa Boris Johnson, entuziazmi i të cilit për mijëra turbina të tjera me erë kundërshton arsyen. Në të njëjtën kohë, ky preokupim me klimën po i vë në rrezik furnizimet tona ushqimore me marrjen e tokës bujqësore me panele diellore dhe pasionin për ri-egërsi. Panelet diellore, si turbinat e erës, janë një burim jo i besueshëm energjie kur dielli nuk shkëlqen – si natën – ose kur era nuk arrin të fryjë. Dhe pemët dhe shkurret nuk do të japin as energji as ushqim. Do të ishte një mëkat i vdekshëm klimatik të djegësh ato pemë të rimbjella kur të jenë rritur pak. Megjithatë, në të njëjtën kohë qeveria po subvencionon shumë djegien e copave të drurit të importuar në stacionin elektrik Drax në Yorkshire.
Tashmë do të jetë plotësisht e kuptueshme nëse ju, i dashur lexues, mendoni se politika jonë energjetike është krijuar në një azil të çmendurish. Sinqerisht, nuk ka asnjë justifikim për të. Është një njollë serioze për qeverisjen tonë gjatë 30 viteve që kur unë dola në pension duke besuar se Margaret Thatcher kishte planifikuar një program prej rreth shtatë termocentralesh bërthamore pa karbon dhe të besueshëm. Në fakt, ne morëm vetëm një – Sizewell B, në 1995.
Me pak fjalë, që atëherë ne kemi bërë gjithçka, përveç ndërtimit të stacioneve të energjisë bërthamore të pastra dhe të besueshme. Është e vërtetë që një prej tyre tani është në ndërtim e sipër në Hinkley Point në Somerset, por, duke pasur parasysh vonesat e gjata në vënien në qarkullim të reaktorëve të ngjashëm në Finlandë dhe Francë, dikush mund të hamendësojë nëse do të prodhojë energji elektrike deri në vitin 2030.
Dhe tani ne po rrezikojmë paratë tona në një fabrikë tjetër me të njëjtin dizajn në vend që të ndërtojmë stacione PWR që ne e dimë se funksionojnë. Çdo person racional që përballet me këtë situatë duhet të lutet që Liz Truss të sjellë shpejt sensin e përbashkët në politikën e energjisë dhe, me mirësjellje të “ngrohjes globale”, për një dimër jashtëzakonisht të butë.
Ka një mësim thelbësor për të mësuar nga kjo përrallë keq. Është për të vendosur që kur të vijë fushata e ardhshme e të zelltarëve, trupi politik tregon se është në zotërim të aftësive të tij kritike, duke i nënshtruar të zelltarët në shqyrtimin skeptik dhe duke mos marrë gjithçka që ata thonë si ungjill.
Ne nuk duhet të lejojmë më kurrë të zellshmit dhe fanatikët të vendosen si autoritete të pakundërshtueshme dhe ta mbajnë kombin në shpërblimin e tyre të rrezikshëm. Një gjë është e sigurt: këto të çara nuk do të ndryshojnë. Në një krizë të kostos së jetesës të shkaktuar nga rritja e çmimeve të naftës dhe gazit, ata tani janë ngjitur në karrigen e zotit Speaker.
*Sir Bernard Ingham është një gazetar britanik. Ai ishte kryesekretari i shtypit i Margaret Thatcher gjatë gjithë kohës së saj si Kryeministre e Mbretërisë së Bashkuar nga viti 1979 deri në vitin 1990.
Burimi: https://www.express.co.uk/ Përgatiti për botim: L.Veizi
