Kështu funksionon klinika e ‘Médecins Sans Frontières’, që kalon nëpër Ukrainë për të shpëtuar të plagosurit dhe të sëmurët në zonat e luftës. Ne do “t’i hipim” trenit nëpërmjet një infografike interaktive.
Tashmë pacientët ndodhen në stacion, dhe merren me autoambulanca. Barrelat vendosen në tren nëpërmjet rampave: brenda vagonëve janë hequr pjesët kryesore dhe dyert e brendshme janë zgjeruar për të lejuar lëvizjen. Në varësi të gjendjes së tyre, të lënduarit dhe të sëmurët sillen me karroca të ndryshme: janë “reparte” të ndryshme, të cilat mund të ofrojnë tre nivele të ndryshme ndihme.
Jemi në trenin spitalor të ndërtuar nga ‘Médecins Sans Frontières’ në bashkëpunim me hekurudhat e Ukrainës dhe Ministrinë e Shëndetësisë. Organizata humanitar ndërtoi trenin, duke riparuar tetë vagonë nga hekurudhat ukrainase, për të çuar të plagosurit dhe të sëmurët drejt perëndimit të Ukrainës, larg nga zonat e luftës.
SFIDAT TEKNIKE.
“Ne bëmë një studim për projektin në fillim të marsit. Pastaj ishte dizajni: sfida ishte transformimi i vagonëve të viteve 1980, në reparte reale ku pacientët mund të merrnin kujdesin e duhur gjatë udhëtimit. Më 31 mars shkova në Ukrainë me ekipin teknik të ‘Médecins Sans Frontières’, për të parë nga afër ndërtimin së bashku me stafin e hekurudhave të Ukrainës. Dhe treni bëri udhëtimin e tij të parë më 24 prill”, tregon Elvina Motard.
“Ne filluam me karrocën e dedikuar për prodhimin e energjisë, për karrocat dhe pajisjet mjekësore: vendosëm një gjenerator, me një furnizim të pandërprerë të energjisë dhe bateri për të siguruar energji elektrike në rast se fikej gjeneratori. Ne duhej të “zhduknim” murin e jashtëm të vagonit, të fusnim gjithçka dhe ta mbyllnim përsëri. Kabllot e energjisë nuk mund të qëndronin poshtë, sepse pacientët dhe stafi kishin nevojë për hapësirë dhe duhej të kalonin pa pengesa”.
Një sfidë tjetër ishte, prodhimi i oksigjenit. Siç tregon Elvina Motard, “Ne krijuam një njësi të kujdesit intensiv me oksigjen të lartë, për pacientë edhe në kushte kritike: zgjodhëm shtatë gjeneratorë oksigjeni. Gjithçka që ju nevojitet është ajri nga i cili mund të merrni oksigjen dhe energji. Nga karroca, oksigjeni mbërrin më pas me një zorrë në secilin prej shtretërve në makinën e kujdesit intensiv, dhe sjell afërsisht 30 litra në minutë. Dy prej këtyre shtretërve janë të pajisur me ventilatorë mekanikë, për pacientët që duhet të intubohen dhe në to janë të lidhur dy gjeneratorë, duke siguruar kështu 60 litra në minutë”.
Vagonat e tjerë të transformuar në departamente më pas u zbrazën dhe u riorganizuan ( shiko infografikën ).
SULMI NË STACION.
Kështu, pacientët në kushte edhe kritike mund të transportohen. Shumë të plagosur lufte kanë udhëtuar me trenin spitaslor, shumica pas shpërthimeve. Disa kanë humbur gjymtyrët. Siç na thotë Enrico Vallaperta, një infermier italian që koordinonte punën në tren, “muajin e parë transportuam kryesisht të plagosur, me gjymtyrë të thyer, për shkak të luftës. Qëllimi ishte lirimi i spitaleve në zonat e luftës, ku kishte gjithmonë shumë pacientë. Më pas ne u kujdesëm edhe për evakuimin e të moshuarve nga shtëpitë e të moshuarve, të fëmijëve nga jetimoret, të pacientëve me kancer që kishin nevojë për trajtim, të cilin spitalet në zonat e luftës nuk mund ta garantonin më”.
Vallaperta fillimisht udhëtoi më 31 mars me vetëm dy vagona, më pas me trenin e madh që ‘nisi punën’ më 24 prill. “Ne kaluam në Dnipro, Kharkhiv, Poltava, Odessa… Me trenin “e vogël”, për shembull, kaluam në Kramatorsk, në Ukrainën lindore, njëzet orë para se të bombardohej (sulmi me raketa ndodhi më 8 prill)”, tregon Vallaperta. “Treni udhëton pa ndërprerje, ndërsa ne stafi organizojmë gjithçka, deri në ndalesën e parë: aty tashmë gjejmë autoambulanca me pacientë. Më pas bëjmë të paktën dy ndalesa të tjera. Dhe kthehemi në Perëndim, zakonisht mbërrijmë në Lviv në mëngjes. Disa orë ndalesë, pastaj fillojmë përsëri. Në total, deri në 40 orë vajtje-ardhje. Dhe treni iu siguron pacientëve gjatë udhëtimit trajtimin që kanë pasur në spitalin nga i cili janë evakuuar”.
Burimi: Focus.it
