Mbështetja në rritje për AfD-në dhe për palët e tjera të vijës së ashpër është e frikshme për pakicat. Por ne do të vazhdojmë t’u tregojmë atyre se i përkasim këtu
Nga Fatma Aydemir
Ahengje në Berlin, ka një temë të re të nxehtë bisede. Mbi spërkatësit e verës dhe cigaret dhe bashkë me muhabetin, dikush do të pyesë: “Pra, ku të shkojmë?” Dhe edhe nëse ata në bisedë mezi e njohin njëri-tjetrin, të gjithë e dinë saktësisht se çfarë nënkupton kjo pyetje. Zgjedhjet e ardhshme federale në Gjermani zhvillohen në më pak se dy vjet dhe ka një shans që partia e ekstremit të djathtë Alternative für Deutschland (AfD) të jetë pjesë e qeverisë.
Jo vetëm që AfD është aktualisht në vendin e dytë në rang kombëtar, por ajo ka më shumë votues potencial se cilado nga tre partitë në koalicionin qeverisës (Social Demokratët, Të Gjelbrit dhe Demokratët e Lirë ekonomikisht liberalë). Rritja e popullaritetit të së djathtës ekstreme po nxit një luhatje humori në pothuajse çdo kamp politik. Retorika e drejtpërdrejtë kundër emigrantëve po depërton në jetën tonë të përditshme. Disa gjermanë, me sa duket, prisnin vetëm një mundësi për t’i goditur pakicat për sëmundjet moderne.
“Shkoni, vdisni në Detin Mesdhe!” dikush i bërtiti një shoku që u përplas me ta gabimisht në një stacion metroje të mbushur me njerëz. “Të huajt nga Gjermania jonë e bukur, zuskë!” lexoni një letër të shkruar me dorë në kutinë postare të një shoku tjetër, të nënshkruar në mënyrë anonime nga “një fqinj”. Por kur më pyesin rastësisht në një festë ku do të emigroj “kur nazistët të marrin pushtetin”, më bën gjakun të vlojë.
Kjo ndoshta për shkak se struktura sociale në festat ku bëhet kjo pyetje përbëhet kryesisht nga krijues të rinj, të cilët janë mjaft të privilegjuar për të qenë në gjendje të lëvizin jashtë vendit në një moment. Po miqtë, familjet dhe shokët tanë që nuk mund të largohen? Po ata që kanë lënë tashmë gjithçka pas një herë për të qenë këtu dhe gjallë? “Unë nuk po e bëj më atë mut,” tha një mysafir, familja e të cilit duhej të ikte nga Irani në një mbledhje të kohëve të fundit, dhe papritmas dhoma u qetësua.
E kuptoj: është e frikshme. Qeveria e parë e hapur e ekstremit të djathtë në Gjermani që nga Lufta e Dytë Botërore do të ishte një makth për pakicat dhe pasardhësit e emigrantëve si unë.
Por sinqerisht, për më të pambrojturit mes nesh pa shtetësi gjermane apo edhe status të sigurt qëndrimi, ky makth mund të ketë filluar tashmë. Kushdo që mendoi optimizmin e frazës së Angela Merkelit “Ne mund ta bëjmë këtë”, për krizën e refugjatëve të 2015-ës që vazhdon të jetë në fuqi në Gjermani, do t’i ketë pasur iluzionet e tyre të shtypura nga kopertina e tetorit të Der Spiegel, ku paraqitej kancelarja, Olaf Scholz, një socialdemokrat dhe citati i tij: “Duhet të fillojmë deportimin në një shkallë të madhe.”
Një projekt-ligj i ri i krijuar për të trajtuar “migrimin e parregullt” duke përshpejtuar dëbimet është përpjekja e fundit e koalicionit qeverisës për të rifituar votuesit nga e djathta. Me një inspektim të afërt, projektligji duket çnjerëzor, por edhe simbolik, pasi mezi do të ketë ndonjë efekt në numrin e dëbimeve. Në vend të kësaj, dëbimet që tashmë po ndodhin do të jenë më brutale, me kompetenca të zgjeruara për policinë.
Për të marrë përshtypjen e ndjeshmërisë së trajtimit të emigrantëve nga policia gjermane, duhet vetëm të shëtisni nëpër Neukölln, një lagje e ndershme e Berlinit e banuar tradicionalisht nga emigrantë të klasës punëtore nga Lindja e Mesme. Ajo që filloi si një mision për të shpërndarë demonstratat e ndaluara të solidaritetit në Palestinë është bërë një fushatë sistematike e profilizimit racor. Qindra arrestime dhe incidente të dhunës fizike ndaj protestuesve janë regjistruar që nga shpërthimi i luftës midis Izraelit dhe Hamasit. Padyshim, disa demonstrata pro-palestineze në Gjermani mirëpresin ngrohtësisht fashistët dhe antisemitët, por po ashtu edhe marshimet e panumërta të protestës kundër refugjatëve ose politikave të Covid-it, dhe ato nuk u ndaluan ose u thyen me dhunë nga policia.
Mbrojtja e jetës hebreje duhet të jetë një detyrë për shtetin gjerman, jo një instrument për të zbatuar politika raciste. Por inkuadrimi i antisemitizmit si një problem i importuar nga Lindja e Mesme është bërë një strategji shumë komode për politikanët racistë, dhe absurde, në Gjermani në të gjitha vendet. Pra, nuk është çudi që ministria e drejtësisë njoftoi muajin e kaluar se të dhënat kriminale që përfshijnë agjitacion antisemitik do të jenë një shkas për dëbim dhe një pengesë për natyralizimin pas reformave të ardhshme.
Por çfarë ndodh me antisemitët që tashmë janë shtetas gjermanë? Ku do të deportohet zëvendëskryeministri i Bavarisë Hubert Aiwanger? Gjatë verës, Aiwanger minimizoi një skandal rreth një pamfleti propagandistik nazist që tallte Aushvicin që ai supozohet se e kishte shpërndarë në rininë e tij. Ai ka mohuar të ketë shkruar pamfletin, edhe pse pranon se ka pasur kopje. Sido që të jetë, ai u shpërblye për skandalin me një numër rekord votash për partinë e tij populiste të djathtë Freie Wähler (Votuesit e Lirë) në zgjedhjet e shtetit bavarez. Kaq shumë për sloganin gjerman të kujtimit “Kurrë më”.
Ky vend është një rrëmujë dëshpëruese tani. Paketimi dhe largimi mund të jetë një impuls i kuptueshëm, veçanërisht për hebrenjtë, për njerëzit me ngjyrë dhe për ata që kundërshtojnë njësoj antisemitizmin dhe racizmin. Po, është një kohë e keqe për të jetuar këtu, por është një kohë më e keqe për t’u larguar. Në qoftë se ata duan që ne të dalim, ne duhet të qëndrojmë dhe të jemi një dhimbje në bythë.
*Fatma Aydemir është një autore, romanciere, dramaturge dhe kolumniste me bazë në Berlin
