Italia po ecën me kujdes në strategjinë e saj për Ukrainën, duke refuzuar dërgimin e trupave në një mision ekskluzivisht evropian, por duke shqyrtuar mundësinë e përfshirjes në një kontingjent më të gjerë ndërkombëtar. Qeveria është e shqetësuar për ndikimin e mundshëm të një tërheqjeje amerikane nga NATO dhe për sfidat financiare që lidhen me rritjen e shpenzimeve të mbrojtjes.
Me shumë dyshime, aspak të fshehura, për formatin e zgjedhur nga Emmanuel Macron, Italia do të marrë pjesë në dy samitet e organizuara në Paris nga presidenti francez. Të martën, gjenerali Luciano Portolano do të ulet në tryezën e takimit të shefave të shtabeve të përgjithshëm, të ftuar nga Elizeu për të diskutuar mbi koalicionin e “të gatshmëve” që mund të dërgohet në Ukrainë pasi të arrihet paqja. Një ditë më pas, nën Kullën Eifel do të mbërrijë ministri italian i Mbrojtjes, Guido Crosetto, i cili fillimisht do të zhvillojë një takim me kryeministren Giorgia Meloni, të hënën dhe të martën, në Palazzo Chigi.
Çfarë qëndrimi do të mbajë Italia në këto takime, veçanërisht në atë me ministrat e Francës, Gjermanisë, Britanisë së Madhe dhe Polonisë? Linja e qeverisë italiane është e qartë prej javësh: është ende herët për të folur për dërgimin e trupave, pasi nuk ka ende një marrëveshje për paqen. Roma ka theksuar vazhdimisht se do të mund të marrë pjesë në një mision paqeruajtës vetëm nën ombrellën e OKB-së, por jo në një forcë të përbërë ekskluzivisht nga ushtri evropiane, sepse kjo nuk do të kishte miratimin e Moskës.
Megjithatë, tani që vendet e BE-së po diskutojnë për një kontingjent më të gjerë, që mund të përfshijë Turqinë si udhëheqëse dhe të ketë pjesëmarrjen e Indisë, Japonisë dhe Kanadasë, qeveria italiane po shqyrton mundësinë e përfshirjes. Burime të ndryshme me njohuri mbi çështjen konfirmojnë se Italia po vlerëson një pjesëmarrje në një mision ndërkombëtar të gjerë, edhe pa OKB-në, me kusht që ai të pranohet nga të dyja palët e konfliktit, pas përfundimit të armiqësive. Ministri Crosetto nuk është kategorikisht kundër, por ka theksuar se koha nuk është ende e përshtatshme, ashtu siç ka kujtuar edhe presidenti Sergio Mattarella.
Një tjetër shqetësim për qeverinë italiane është mundësia që SHBA të tërhiqet nga stërvitjet e ardhshme ushtarake të NATO-s në Evropë. Një tërheqje e tillë do të kërkonte një përpjekje të madhe nga partnerët evropianë për të mbushur boshllëkun e lënë nga amerikanët.
Në këtë kuadër, Ministria e Mbrojtjes ka filluar përgatitjen e një “plani kombëtar të sigurisë”, i cili do të paraqitet për miratim në Parlament. Shefi i Shtabit të Përgjithshëm, me urdhër të Crosettos, po shqyrton mundësinë e rritjes së numrit të ushtarëve aktivë me 30,000–40,000 trupa të rinj, që nuk do të jenë rezervistë, por personel i rregullt. Kjo do të kërkonte deri në 8 vite për t’u realizuar.
Një tjetër sfidë është aspekti financiar. Plani Ursula, që përfshin financimin e mbrojtjes evropiane, u pranua me rezervë nga kryeministrja Meloni gjatë samitit të BE-së në Bruksel, për shkak të rrezikut të rritjes së borxhit italian. Për këtë arsye, në takimin e ministrave të financave të BE-së të hënën dhe të martën, ministri i Ekonomisë, Giancarlo Giorgetti, do të propozojë alternativa ndaj rritjes së borxhit kombëtar, si krijimi i garancive evropiane për të tërhequr investime private.
Pas takimit të ministrave të financave, në Romë do të mbahet një mbledhje për të vlerësuar mënyrat e rritjes së shpenzimeve deri në qershor. Këto çështje do të diskutohen gjithashtu gjatë takimit të Melonit me Donald Trump, në udhëtimin e saj të planifikuar në SHBA brenda muajit mars.
Një tjetër sfidë për shumicën qeverisëse është gjetja e një qëndrimi të përbashkët mbi rezolutën që do të votohet në Parlament për politikën evropiane të mbrojtjes. Partia Lega, e udhëhequr nga Salvini, është kritike ndaj planit “Rearm Europe” të Ursula von der Leyen, ndërsa Forza Italia, me Antonio Tajani, mbështet një qasje më të afërt me Brukselin.
Një tjetër sinjal i kësaj orientimi erdhi të shtunën, kur Tajani firmosi një deklaratë të përbashkët me ministrat e Britanisë, Gjermanisë dhe Francës, duke mbështetur planin arab për rindërtimin e Gazës. Këto përçarje brenda qeverisë mund të çojnë në një takim të ri mes liderëve për të gjetur një kompromis.
Udhëtimi i Melonit në SHBA do të ndodhë pas samitit evropian të 20-21 marsit. Ndërkohë, të martën ajo do të presë në Romë kryeministren daneze, Mette Frederiksen, dhe të mërkurën kryeministrin e ri holandez, Dick Schoof, dy liderë që shpesh janë rreshtuar me vendet që kërkojnë disiplinë të rreptë buxhetore në Bruksel.
Në përmbledhje, Italia po ecën me kujdes në strategjinë e saj për Ukrainën, duke refuzuar dërgimin e trupave në një mision ekskluzivisht evropian, por duke shqyrtuar mundësinë e përfshirjes në një kontingjent më të gjerë ndërkombëtar. Në të njëjtën kohë, qeveria është e shqetësuar për ndikimin e mundshëm të një tërheqjeje amerikane nga NATO dhe për sfidat financiare që lidhen me rritjen e shpenzimeve të mbrojtjes./k.k
