Arrestimi i Ekrem Imamoglu, një “grusht shteti politik” dhe “sulltanati” i Rexhep Tajip Erdogan në Turqinë moderne.
“Po goditet vullneti i popullit”, “jemi përballë një tirani të madhe, por dua ta dini se nuk do të dorëzohem”: Deklarata e Ekrem Imamoglu gjatë arrestimit dhe ndalimit i thotë të gjitha për Turqinë e sotme.
“Unë do të vazhdoj të luftoj”, theksoi ai, “kundër atij personi dhe atyre që janë me të që i përdorin këto pushtete sikur të ishin veglat e tyre”.
Ai e kishte fjalën për Rexhep Tajip Erdogan.
Për presidentin turk, karizmatiki Imamoglu – një figurë udhëheqëse e opozitës zyrtare kemaliste – përbën kërcënimin më të madh politik në më shumë se 20 vitet e sundimit të tij mbi fqinjin e tij.
Ai është konsideruar prej kohësh si kundërshtar i Erdoganit dhe i demokracisë së stilit turk që ai mbron.
U bë e qartë në vitin 2019 e më tej, pas zgjedhjeve të para të anuluara dhe që prej asaj kohe dy rizgjedhjeve të politikanit kemalist 53-vjeçar në krye të bashkisë së Stambollit.
Kryeqyteti ekonomik i Turqisë, “dërrasa” e karrierës politike të Erdoganit dhe një “bastion” i gjatë i partisë qeverisëse islamike-konservatore AKP, humbja e së cilës shkaktoi tronditje të qëndrueshme në udhëheqjen e Ankarasë.
Nuk është rastësi që opozita kryesore po flet tani për një “grusht shteti politik”.
Edhe pse planet e kemalistit popullor për një kandidaturë presidenciale në vitin 2023 kundër Erdoganit u “shkatërruan” nën këmbënguljen fatkeqe të liderit të atëhershëm të CHP, Kemal Kilicdaroglu, që ai të luftonte betejën, gjithçka tregonte se për Imamoglun kishte ardhur koha.
Formalisht, Erdogan nuk mund të kandidojë përsëri – ai ka arritur kufirin e dy mandateve, siç përcaktohet në reformën kushtetuese të vitit 2017.
Megjithatë, ai ka lënë të kuptohet shumë herë se dëshiron – pavarësisht 71 viteve dhe shëndetit të dobët – të kandidojë sërish për president.
Megjithatë, një reformë e re kushtetuese ose shpallja e zgjedhjeve të parakohshme do të jetë e nevojshme përpara se Erdogan të përfundojë mandatin e tij të dytë.
Në Asamblenë Kombëtare Turke kërkohet një shumicë prej dy të tretash, të cilën nuk e ka “Aleanca Popullore” e AKP-së me MHP-në e ekstremit të djathtë të Devlet Bahçelit.
Hapja e fundit e diskutueshme e Ankarasë ndaj kurdëve po interpretohet si një përpjekje për të siguruar mbështetje parlamentare për partinë pro-kurde DEM.
Është gjithçka tjetër veçse një e dhënë.
Me këtë si sfond, Imamoglu u arrestua, në kuadër të dy hetimeve paralele.
Autoritetet turke e kanë ngarkuar me një ngarkesë akuzash.
Nga korrupsioni dhe drejtimi i një organizate kriminale, te lidhjet me “terrorizmin”.
Kjo e fundit në mënyrë… të shtrembëruar, duke ia atribuar “gishtit” të PKK mbështetjen që mori nga vota kurde në zgjedhjet komunale të vitit të kaluar.
Sido që të jetë, arrestimi i Imamoglu është kapitulli më i fundit dhe “më i errët” në persekutimin masiv të politikanëve, gjyqtarëve, personelit ushtarak, gazetarëve, zyrtarëve publikë dhe aktivistëve në Turqinë e Erdoganit, me dimensione pogromi pas tentativës “të turbullt” të grushtit të shtetit të vitit 2016.
Ai përbën gjithashtu një vazhdimësi të një “gjuetie” të pandërprerë për kemalistin popullor, nëpërmjet një sërë hetimesh dhe gjykimesh kundër tij, si dhe anulimin – vetëm një ditë para arrestimit të tij – të diplomës nga Universiteti i Stambollit.
Arsyeja e përmendur ishin “parregullsitë” në transferimin e tij, në vitin 1990, nga një institucion arsimor privat në Qipron e pushtuar.
Praktikisht, ishte një tjetër tentativë “frenimi” në garën e Imamoglut për të pretenduar presidencën turke, një parakusht për të cilin është zotërimi i një diplome të arsimit të lartë.
Kjo, ndërkohë që ka qenë objekt polemikash nëse diploma e Erdoganit nga Universiteti Marmara është autentike…
Por këto janë “shkruara të imta” në një vend ku struktura erdoganiste ka “zënë rrënjë” kudo.
Jo rastësisht, që kur Imamoglu u bë kryebashkiak i Stambollit gjashtë vjet më parë, kundër tij dhe zyrës së tij janë hapur 42 hetime administrative dhe 51 gjyqësore, me akuza të rënda ose të pamundshme.
Ato variojnë nga “mosrespekti” për të kryqëzuar duart pas shpine gjatë vizitës së tij në varrin e Mehmed Pushtuesit në vitin 2021, me rastin e përvjetorit të rënies së Kostandinopojës, deri te fyerja e institucioneve, ryshfeti dhe lidhjet me “terrorizmin”.
Nga kjo vorbull hetimesh, vetëm 29 janë mbyllur deri më tani. Të paktën pesë janë në fazën e gjykimit.
Një dënim i shkallës së parë është në pritje ndaj Imamoglu që nga viti 2022, me një dënim me burg prej 2 vjet, 7 muaj e 15 ditë, sepse ai e quajti Këshillin e Lartë Zgjedhor të Turqisë “budalla” për mosvleftësimin e zgjedhjeve të tij të para në bashkinë e Stambollit në 2019.
Vendimi për ankesën që është bërë pritet brenda ditëve në vijim.
Në total, Ekrem Imamoglu përballet me dënime me burg deri në 25 vjet, me heqje të të drejtave politike.
Pas arrestimit të tij, zemërimi në Turqi – tashmë i krijuar nga problemet ekonomike të “Erdonomics” – po zien përsëri, pavarësisht ndalimit katër-ditor të tubimeve në Stamboll dhe kufizimeve në aksesin në mediat sociale.
Me sa duket Erdogan ndihet mjaft i fuqishëm, pasi e sheh revizionizmin e tij duke gjetur “tokë pjellore”: nga Siria pas Asadit, te pazaret e tij të reja orientale me riarmatimin e Evropës në epokën Trump 2.0.
Por edhe nëse presidenti i guximshëm arrin të neutralizojë politikisht kundërshtarin e tij më të fuqishëm, fitorja e tij nuk është e dhënë.
“Nuk është e largët dita kur ata që morën këtë vendim do të mbajnë përgjegjësi përpara historisë dhe drejtësisë”, shkruan Imamoglu në X, ditën kur iu anulua diploma dhe disa orë para arrestimit.
“Nuk mund të ndalet marshimi i popullit tonë, i etur për drejtësi, ligj dhe demokraci”./kb
