Nga Xhensil Shkëmbi
Në një çast dobësie, Guido u dorëzua. Vetëm 19 vjeç. Dhe nëse do të kisha edhe një kafe tjetër me të, jam i sigurt se do më kërkonte ta shkruaja këtë:
Mos kini turp të tregoni se nuk jeni mirë.
Mos mendoni se do gjykoheni nëse flisni për ankthin, trishtimin, pasigurinë. Nuk është dobësi të kërkosh ndihmë, është pjekuri. Është guxim. Depresioni nuk është modë. Nuk është trill. Është real dhe kërkon kujdes, si çdo sëmundje tjetër.
Shpesh, të rinjtë mendojnë se do ta kalojnë vetë, se do kalojë me kohën. Por ndihma ekziston. Familja, miqtë, profesionistët, ka njerëz që duan të dëgjojnë, që duan t’ju ndihmojnë. Ju nuk jeni vetëm.
Zgjidhni jetën.
Edhe kur duket e errët. Edhe kur s’e shihni dritën. Edhe kur dhimbja nuk ka emër. Jeta ka kthesa që sot nuk i shihni, por nesër mund të ju befasojnë. Jeta nuk është një moment. Është një rrugëtim. Dhe ju duhet të jeni pjesë e tij.
Dejvi, një shoku im më tregoi se janë me dhjetëra të rinj që vetëm në Korçë vuajnë nga të tilla mendime. Mbase jemi lodhur duke pritur nga instancat përkatëse dhe duhet të bëjmë vet diçka për veten tonë. Për shokët tanë. Për bashkëmoshatarët tanë.
Në emër të Guidos dhe çdo të riu që hesht, po u them me gjithë zemër; flisni. Kërkoni ndihmë. Zgjidhni jetën!/kb
