Shumë interpretime të ecjes me duart pas shpine lidhen me vetëbesimin dhe autoritetin . Ky qëndrim është i zakonshëm në mesin e figurave udhëheqëse , siç janë mësuesit, personeli ushtarak dhe të moshuarit.
Me gjoksin jashtë dhe shikimin lart, personi rrezaton vetëbesim , vetëkontroll dhe kontroll të hapësirës përreth tij. Ai ka kontrollin e trupit dhe të situatës. Është një mënyrë për të qenë mbretëror dhe i sigurt.
Dhe në të njëjtën kohë, në momente më të qeta, kjo tregon se personi ndihet rehat dhe i sigurt. Sidomos tek të moshuarit, është thjesht një zakon i rrënjosur. Një zakon, një ndjesi e “Nuk di çfarë të bëj me duart e mia, ato nuk më pengojnë atje”.
Mund të shqyrtojmë një karakteristikë tjetër: përqendrimin dhe vetëanalizën . Shumë njerëz e përvetësojnë këtë qëndrim kur meditojnë për të zvogëluar shpërqendrimet. Është një karakteristikë e atyre që janë të zhytur në mendimet e tyre. Është gjithashtu një qëndrim mendimi, i të menduarit mbi diçka pa lëvizur asgjë tjetër përveç thelbësores, dhe i të qenit në gjendje të nxjerrë përfundimet ose idetë më të përshtatshme dhe të sakta.
Nëse i shohim më nga afër detajet, siç janë krahët e tendosur ose duart shumë të ngurta, presioni do të ishte i dukshëm. Ndoshta momenti është i ndërlikuar, ndoshta situata kërkon vendosmëri dhe trupi e pasqyron atë në atë mënyrë.
Prandaj, kur shihni dikë që ecën me duart pas shpine, kushtojini vëmendje kontekstit , siç shpjegojnë psikologët, nëse lëviz ngadalë apo me qetësi, si e mbajnë fytyrën, nëse ka ndonjë ngurtësi, çfarë po ndodh përreth tij… Sepse kjo do t’ju japë çelësin për të ditur se çfarë do të thotë./e.t
