Ky mbyllje me një psherëtimë përfshin një katastrofë të neveritshme hidraulike dhe një rikthim aspak bindës tek skena e fundit e “Sex and the City”. Meritohej një përfundim shumë më i gjallë e ekstravagant se kaq.
Hannah J Davies
Dhe ja kështu: mbaroi. Vetëm dy javë më parë u njoftua se spin-off-i i Sex and the City po përfundonte menjëherë, me showrunner-in Michael Patrick King që vendosi se sezoni i tretë ishte “një vend i mrekullueshëm për ta ndalur”. Ishte një mbyllje disi e papritur, duke çuar në thashetheme tabloidësh se HBO po e mbyllte serinë e kritikuar gjerësisht. Një postim në Instagram nga Jonathan Cake, i cili luajti të dashurin e fundit të Carrie-t (Sarah Jessica Parker), ishte me humor, por gjithashtu tingëllonte si nga dikush që nuk e dinte se kishte hyrë në një rol kaq të shkurtër: “Prisni, A E VRAVA UNË [serialin]? Duncan më në fund kalon një natë pasioni me Carrie Bradshaw dhe shfaqja mbaron… PËRGJITHMONË???”
Gjithsesi, fakti që dikujt i bëhej vonë, tregonte se kishim ecur gjatë. Në vitin 2021, ky rikthim pa Samanthën u gjykua ashpër, me kritikë që përdornin fjalë si “turpërues” dhe “ngjitës deri në bezdi”. Përpjekjet për të diversifikuar kastin dukeshin cinike, ndërsa kalimi i Carrie-t te podcast-et dhe romanca queer e Mirandës me komiken jo-binare Che Diaz sollën skena që i bënin të dy filmat e sikletshëm të SATC të dukeshin të durueshëm në krahasim.
Por diku rrugës, And Just Like That u bë e mirë. Jo aq sa Sex and the City, për të qenë të qartë. Por u kthye në atë lloj eskapizmi të ngrohtë e absurd, që rrëshqet lehtë si një Cosmopolitan klasik. Kjo u pa kur Charlotte (Kristin Davis) sfidoi një stuhi dëbore për t’i blerë prezervativë vajzës së saj adoleshente; kur Miranda (Cynthia Nixon) “çvirgjëroi” një murgeshë të fiksuar pas Wicked-it, të luajtur nga Rosie O’Donnell; apo kur skenaristët vranë pa dashje babanë e personazhit Lisa jo një herë, por dy herë. Ndërkohë, agjentja e patundshmërive, Seema (Sarita Choudhury), u bë një zëvendësuese e denjë për Samanthën – çka ishte fat, sepse më e afërta që patëm me Kim Cattrall ishte një cameo një minutëshe dhe e sikletshme. Në gjysmën e dytë të sezonit të tretë, seriali gjeti ritmin – edhe pse Carrie, pa Big e pa Aidan, ishte e zhytur në shkrimin e një romani historik të mërzitshëm për një grua të vetmuar, që padyshim ishte një alter ego e saj. Dhe pastaj, erdhi lajmi se po mbaronte.
Disa mund ta kenë pritur me lehtësim këtë moment, por për shumë të tjerë do të ketë pasur zhgënjim. Pse të na jepnin këtë “kuriozitet të çmendur” vetëm për ta hequr nga dora? Dhe si, Zot i madh, e mbyll një gjë të tillë? Në mënyrë klasike televizive, një episod në Ditën e Falënderimeve do të thotë pajtime mes miqsh e familjes, me lot e përqafime. Fatkeqësisht, këta janë skenaristët e And Just Like That, ndaj nuk ndodhi kështu. Carrie e kaloi festën te Miranda, e cila po përpunohej me lajmin se do të bëhej gjyshe – me të njëjtën histeri të lartë dhe panik të përgjithshëm që Nixon ka sjellë gjithmonë në këtë univers. Miranda më pas iku të kalonte kohë me të dashurën e saj britanike, Joy (Dolly Wells), qeni i së cilës, Sappho, po i nënshtrohej një operacioni urgjent (jo, jo!). Kjo e la Carrie-n të presë një dreke me shefin e galerive, Mark, si dhe me Mia-n, ish-të dashurën intolerante ndaj laktozës së djalit të Mirandës, Brady, dhe grupin e saj të bezdisshëm të miqve të gjeneratës Z. Kulmi i mbrëmjes? Një tualet që derdhej me… shumë, shumë jashtëqitje. A ishte ky, me të vërtetë, finalja e gjithë kësaj franchise?
Dhe megjithatë… ishte disi perfekte, një lloj ëndrre me ethe, ku festa më e ngrohtë e vitit përfundon me një katastrofë të neveritshme hidraulike. Ndërkohë, linja e fabulës për heroinën dhe “gruan” nga romani përfundoi: Carrie nisi episodin në një restorant kinez, ku një kamarier i mirë, por pa takt, i vendosi një lodër të madhe në karrigen përballë, gjë që e trazoi. Më pas, ajo kaloi një pasdite me Seema-n, Lisa-n dhe Charlotte-n në një sfilatë fustanesh nusërie, duke diskutuar për marrëdhëniet. Lisa dhe Charlotte mendonin se martesa është ferr, por që do ta bënin sërish, ndërsa Carrie ishte më e hezituar: “Duhet të ndaloj së menduari ‘ndoshta një burrë’ dhe të filloj të pranoj ‘ndoshta vetëm unë’.”
Më vonë, ajo u largua pa zhurmë nga festa “fekale” e Mirandës, për të kërcyer vetëm në apartamentin e saj, me taka të larta, duke kënduar me karaoke këngën e Barry White You’re The First, The Last, My Everything. Ishte një thirrje e qartë ndaj skenës së fundit të Sex and the City, kur – mbi një remix të You Got the Love nga Candi Staton – Carrie shpalli se “marrëdhënia më emocionuese, sfiduese dhe domethënëse nga të gjitha është ajo që ke me veten tënde”. Por atëherë ajo e përfundoi me: “… dhe nëse gjen dikë që të do ty-në që do, atëherë është fantastike.” Këtu nuk pati një fund të tillë: ajo mbylli romanin me fjalët: “Gruaja e kuptoi se nuk ishte e vetme – ajo ishte vetëm.” Ishte emocionuese, por jo shumë bindëse duke parë çfarë kishim parë më parë.
Dhe kështu, rikthimi më i çuditshëm prej të gjithëve përfundoi me një psherëtimë, si të na binte të gjithëve ndër mend se anestezia më në fund po mbaronte. Në të vërtetë, meritonte diçka më të madhe, më të çmendur e më ekstravagante, jo këtë lamtumirë të trishtë dhe të rënduar. Epo, të paktën nuk sollën Che-n për të bërë homazhe.
Përgatiti për botim: L.Veizi
