Jordi Évole, La Vanguardia
Më falni për titullin e këtij artikulli, por dëgjova Juan Magán, një këngëtar shumë të suksesshëm, të deklaronte se kjo ishte kënga e verës në koncertin e tij në Marbella më 5 gusht.
Kjo këngë është luajtur në festivale të njohura dhe në stadiume futbolli. Çuditërisht, askush nuk e ka regjistruar në Spotify. As Sergio Ramos, i vetmi artist spanjoll që ka guxuar t’i thotë të vërtetën “Njeriut Superior” në stilin më të pastër alla Shakira vs. Piqué. Me autotune? Po, e çfarë? Askush nuk shkoi aq larg kundër Florentino Perezit. Kujdes, Sergio, meqë ra fjala.
Nëse ka një person që mund të pretendojë të drejtën e autorit për këngën e verës, është Isabel Díaz Ayuso, e para që e këndoi nga podiumi i Kongresit teksa presidenti po fliste për të vëllain. Ayuso, me një gjest përulësie, tha se nuk e kishte kompozuar ajo këtë këngë të shkëlqyer. Ajo që kishte thënë ishte se “i pëlqejnë frutat”. Sa qesharake. Dhe tashmë ka bluza me këtë slogan. Ata që i veshin i bëjnë me sy njëri-tjetrit ose bëjnë një gjest të ditur, si motoçiklistët që kalojnë shtigje në një rrugë dytësore ose fashistët në një natë të nxehtë vere, gati për t’u rrahur.
Kalojmë te tema të tjera. Kemi parë se si në Bernabéu njerëzit filluan të brohorisnin “Franco, Franco”, pa e ditur se ku mbaronte admirimi për transferimin e ri të Madridit, Franco Mastantuono, dhe ku fillonte ekzaltimi për udhëheqësin galician. Cili ndikues mund t’ua tregojë historinë të rinjve, të cilët bashkohen në brohoritje pa e ditur se çfarë po këndojnë?
Nuk mendoj se ka politizim të tepruar pas të gjithë atyre që brohorasin “Pedro Sánchez, bir k…” ose “Franco, Franco”. Më kujton “Que te voto Chapote”, të brohoritur nga dikush që nuk kishte idenë se Chapote ishte vrasësi i Miguel Ángel Blanco.
As nuk mendoj se janë ekskluzivisht shpallje politike. Ato janë gjithashtu meme, forma moderne të festave, por po bëhen gjithnjë e më të përhapura dhe asnjë udhëheqës i respektuar i ndonjë partie të krahut të djathtë apo të ekstremit të djathtë nuk po del publikisht për të thënë se ndoshta kjo nuk është mënyra më e mirë për të protestuar. Nga “Po, mundemi” te “Pedro Sánchez, bir kurve”, kjo përmbledh historinë e kohëve të fundit të Spanjës.
Unë dalloj një segment të popullsisë që është gjithnjë e më i lirë, i paturpshëm, me një qëllim të përbashkët: të urrejë një president. Ta çnjerëzojë atë. Ta dëbojë. Tani. Të gjithë, nga biznesmenët e mëdhenj te gazetarët me ndikim, e duan. Është e përhapur në lagjet më të pasura, veçanërisht në Madrid. Por edhe midis klasave punëtore, ku kushtet janë të përshtatshme që mesazhi të ketë jehonë. Sepse shkelësit e përsëritur vjedhin në lagjet e tyre dhe nuk mund të përballojnë alarmet që të gjitha kanalet televizive po i japin pa pushim. Sepse qytetet e tyre po digjen dhe administratat po i hedhin m… njëra-tjetrës. Nëse zemërimi qetësohet, atëherë ata dalin me idenë se Open Arms duhet të fundoset. Dhe e djathta gjoja e moderuar përfundon duke thënë pothuajse të njëjtën gjë. Kur imiton diskursin e ultra të djathtës, konsumatori dëshiron origjinalin, jo zëvendësuesin.
Shikon majtas dhe sheh Ábalos, Cerdán, Koldo. Sheh edhe qira që vazhdojnë të rriten. Sheh gjithashtu një president që është shfaqur në televizion për herë të parë pas një viti. Dhe një të majtë pa drejtim në të majtën e tij, e cila mund të humbasë gjysmën e votave për mosbashkim. Kur do të publikohet traktati “Uniteti i së Majtës dhe Sfidat e Tjera të Pamundura të Njerëzimit”?
Viti shkollor fillon me ndjesinë se nuk ka asgjë për të bërë. Unë rezistoj. Mendoj se “Pedro Sánchez, bir k…” provokon më shumë refuzim sesa mbështetje. Ata që e bërtasin bëjnë shumë zhurmë. Ka shumë njerëz më të heshtur që e kanë të qartë se mund të shkojmë drejt një pengese historike. Ata besojnë se këngët e verës do të vazhdojnë të jenë hite të përkohshme. m.p.
