Refleksion mbi një tregim të kthyer në film
Nga Leonard Veizi
Në çdo buzëqeshje të heshtur, në çdo hap të kujdesshëm nëpër korridoret e Dublinit, Albert Nobs mbante mbi shpinë një botë të tërë të fshehur. Një jetë e ndërtuar me sakrifica, me frikë dhe vetmi, ku çdo ditë ishte një luftë për të ekzistuar pa u zbuluar. Ai nuk ishte thjesht një shërbyes; ai ishte një shpirt i ndarë mes identitetit të dëshiruar dhe realitetit të pamëshirshëm, një simbol i guximit që rrallë shihet dhe një kujtim i dhimbshëm se liria dhe dashuria shpesh kërkojnë sakrifica të mëdha.
Filmi
“Albert Nobbs” është një film dramë i vitit 2011, i drejtuar nga Rodrigo Garsia me protagonist Glen Klos. Skenari, nga Klos, Xhon Banvil dhe Gabriella Prekop, bazohet në novelën e vitit 1927 “Albert Nobbs” nga Xhorxh Mur. Novela ishte adaptuar më parë si dramë me titull “Jeta e vetme e Albert Nobbs”, në të cilën Klos luajti rolin kryesor në Of-Broduej në vitin 1982 dhe për të cilën ajo fitoi një çmim Obi për Aktoren më të Mirë.
Filmi mori vlerësime të përziera nga kritikët, megjithëse interpretimet e Klos dhe Xhennet MekTir u vlerësuan. Ato u nominuan për Çmimin e Akademisë në kategoritë e Aktores më të Mirë dhe Aktores më të Mirë Mbështetëse, përkatësisht, dhe gjithashtu morën nominime për Çmimin Glob i Artë dhe Çmimin e Sindikatës së Aktorëve të Ekranit. Filmi u nominua gjithashtu për Çmimin e Akademisë për Grimierin më të Mirë.
Ngjarja
Në këtë rrëfim, do të ndjekim historinë e Albertit: ëndrrat që e mbanin gjallë, frikën që e shtynte të fshihej dhe atë dëshirë të heshtur për një jetë normale, ku të mund të donte dhe të donte dikush, pa frikë dhe pa maska. Një histori që prek zemrën dhe kujton se ndonjëherë, sakrifica më e madhe është të jetosh vetëm për të mbijetuar.
…Në Dublin, në fillim të shekullit XIX, mes zhurmës së qerreve që kalonin në rrugët me kalldrëm dhe erës së ftohtë që përplasej në dritaret e hoteleve të qytetit, jetonte një shërbyes i heshtur, i quajtur Albert Nobbs. I rregullt, i sjellshëm, gjithnjë i padukshëm si një hije që lëvizte mes tavolinave e korridoreve, ai nuk ishte kurrë më shumë sesa ajo që duhej të ishte: një kamarier i përkryer. Askush nuk pyeste për të kaluarën e tij, dhe askush nuk kishte arsye të dyshonte për sekretin e tij të madh.
Sepse Albert nuk ishte burrë. Ishte grua. Një grua që kishte zgjedhur të fshihej pas një kostumi të ngushtë, një shalli të errët dhe një zëri të mbytur, për t’i shpëtuar varfërisë, përbuzjes dhe rrezikut që e priste po të jetonte si femër e vetmuar. Ky maskim i kishte dhënë vite pune të qëndrueshme, një dhomë të vogël në katin e sipërm të hotelit dhe disa kursime të fshehura me kujdes nën dysheme. Por çmimi ishte i lartë: vetmi e pafund, mungesë prekjesh njerëzore, heshtje që rëndonte mbi shpirt si guri mbi varr.
Një natë, kur fati luajti lojën e tij të çuditshme, Albert u detyrua të ndajë dhomën me një punëtor të quajtur Hybert Pejxh. Frika e parë e Albertit, se mos zbulohej sekreti, u kthye në befasi: Hybert, në fakt, ishte një tjetër grua e veshur si burrë. Por ndryshe nga Albert, Hybert kishte gjetur një rrugë përtej mbijetesës. Kishte krijuar një martesë, një shtëpi të thjeshtë e plot ngrohtësi me një grua që e dinte të vërtetën dhe që e donte.
Për herë të parë, Albert pa një dritare që hapte horizont tjetër. Jo vetëm të fshiheshe nga bota, por të gjeje dashuri e shpresë brenda saj. Dhe zemra e Albertit, e mësuar të rrihte me ritmin e ftohtë të shërbyesit, nisi të shpresonte për diçka më shumë. Mendoi për një dyqan të vogël librash a sende të përdorura, për një vajzë që do ta kishte përkrah si bashkëshorte, për një jetë të qetë që nuk do ta përndiqte më frika.
Në atë hotel, një vajzë e re shërbyese, Helen, u bë objekt i ëndrrës së Albertit. Ajo ishte e gjallë, kureshtare, e lodhur nga punët e rëndomta, por me një buzëqeshje që i jepte jetë dhomave të errëta. Albert i ofroi asaj vëmendje, dhurata të vogla, premtime për një të ardhme ndryshe. Por Helen nuk e mori seriozisht. Për të, Albert ishte një burrë i çuditshëm, i plakur, i mbyllur, një mundësi për të përfituar pak.
E megjithatë, shpresa e Albertit u rrit, ashtu si një lule e brishtë mbi tokë të ngrirë. Ajo shpresë e bëri të hapte zemrën, por edhe e ekspozoi ndaj zhgënjimit dhe tradhtisë. Jeta nuk është e mëshirshme me ata që guxojnë të ëndërrojnë vonë. Dhe Albert, i cili kishte kaluar dekada i mbështjellë me një heshtje mbrojtëse, nuk ishte gati për goditjen e fundit: që bota nuk do ta pranonte kurrë ndryshe nga një fantazmë pa fytyrë.
Historia e Albert Nobbs nuk është thjesht rrëfimi i një shërbyesi që jetoi nën maskë. Është një himn i heshtur për të gjithë ata që sakrifikuan identitetin për të mbijetuar; një kujtim i dhembshëm se ëndrrat, edhe kur lindin të vona, digjen me të njëjtin zjarr si ato të rinisë. Dhe në heshtjen e hoteleve të Dublinit, ende duket sikur jehona e hapave të Albertit shëtit në korridore, si kujtim i një jete të fshehur, të mbushur me vetmi, por edhe me një shpresë të brishtë që nuk vdes kurrë.
