Nga Ermal Peçi
Gjithçka nisi nga një foto që u bë virale. Dy personazhe të njohur të showbiz-it, Egli dhe Gjesti, përqafohen në një moment të thellë dhimbjeje, ndërsa turma përreth, me telefonat në dorë, filmon dhe fotografon.
Ishte pamja më e qartë e një çmendurie kolektive. E një shoqërie që ka humbur ndjeshmërinë, turpin, dhe ka deformuar strukturën e vet sociale.
Gjesti, këngëtar dhe fitues i një formati shumë të ndjekur si Big Brother VIP, qëndron i përkulur mbi varrin e vëllait të tij të vogël, humbur tragjikisht në një aksident. Sytë i ka të mbushur me lot, por gjen forcë për të qëndruar në këmbë, për t’u përqafuar me të dashurit.
Por ajo çka e rrethon nuk është dhembje e përbashkët, por një mur telefonash të ngritur si armë ftohtë. Kamera ndezur. Regjistrime. Story. Foto për më vonë, për “arkivën” e rrjeteve.
Dikur, vdekja ishte e shenjtë. Një moment që respektohej në heshtje, në përkulje, në dhembje të ndarë.
Sot, edhe trishtimi ka nevojë për audiencë. Çdo ndjenjë dokumentohet. Çdo dhimbje shndërrohet në përmbajtje.
Vdekja është kthyer në spektakël. Në vend të qetësisë kemi zoom dhe focus. Në vend të ngushëllimit, kemi xhirime.
Po çfarë ndodhi me ne si shoqëri?
Si përfunduam këtu, ku një varr bëhet sfond për një story?
Ku sytë që dikur lotonin, tani fokusojnë?
Ku respekti për një moment sakral zëvendësohet nga instinkti për të kapur një pamje, për ta bërë virale, për ta konsumuar si lajm?
Kjo nuk është një çështje e momentit apo mungesë edukate nga disa të rinj.
Kjo është pasqyra e një epoke që ka humbur busullën morale.
Jetojmë në një kohë ku ndjenjat nuk përjetohen më, por dokumentohen. Dhimbja duhet të ekspozohet dhe humbja të transmetohet.
Por në këtë garë për “përmbajtje”, kemi humbur një vlerë thelbësore: dinjitetin.
Turma nuk ishte aty për të ndarë dhimbjen me Gjestin. Ishte aty për ta regjistruar atë. Për ta kapur, për ta shpërndarë.
Në vend që ta ngushëllonin, e shënjestruan.
Ironia më e madhe? Asnjë prej tyre nuk po shikonte me sy – shikonin vetëm përmes ekranit. Vetëm përmes objektivit.
Vdekja nuk filmohet. Dhimbja nuk është performancë. Humbja nuk është spektakël.
Sot më shumë se kurrë, kemi nevojë të rikthejmë njerëzoren në sjelljet tona.
Të mësojmë të jemi të pranishëm, jo vetëm me kamera, por me zemër.
Të kujtojmë se kur dikush qan, nuk duhet ta xhirojmë por të qëndrojmë pranë tij. Në heshtje. Me ndjeshmëri. Me shpirt.
Gjesti, fatkeqësisht, nuk do ta harrojë kurrë këtë ditë, jo vetëm për dhimbjen që i solli jeta, por edhe për mungesën e njerëzores që e rrethoi.
Por ajo që është edhe më trishtueshme është se as ne nuk duhet ta harrojmë – jo për hir të fotos, por për mësimin që ajo na jep:
Ndoshta ka ardhur koha të ulim telefonin. Dhe të ngremë sytë.
