Stefan Taçi*
Nuk pashe sot në faqet e para të gazetave ndonjë foto apo imazh të punës së realizuar nga Josif Droboniku, ndare dje nga jeta për fat te keq, sepse siç e dimë tashme faqet e para ose mbushen me bëmat e krimineleve, kujtimet e diktaturës, ose çudirat e snobeve.
Me sa dëgjova u shua ne Bari të Italisë pas një sëmundje të rëndë që kuronte kohet e fundit, ndërkohe që po dje në Itali Alketa hipte shkallet e Sanremos…, dy ngjarje me kahje të ndryshme natyrisht e aspak të barazvlefshme, por sidoqoftë me sa kuptova ndryshe mendon një pjesë e mediave.
Josifin e njihja pak, jo thjesht sepse ishte brez tjetër, me i madh nga unë, po edhe kur e kam takuar ato pak here, as kafe nuk patëm kohë të pimë qetësisht.
Enjihja pak nga Kinostudio ku ai punoi një periudhe te vogël, e me pas e kam ndjekur gjatë punës në Katedralen Ortodokse, madje nga ai moment kam foton e mëposhtme ku ai po punonte për mozaikun madhështor që do vendosej në kupolën e Katedrales. Mjafton të shihni përmasat për të kuptuar punën gjigante që është dashur për ta kryer, që siç thuhet është nga mozaikët me të mëdhenj në Ballkan..
Josifi është edhe bashkautor në mozaikun e madh te Muzeu si edhe i shume mozaikëve të tjerë brenda e jashtë kufijve, por besoj se
kupola e Katedrales si nga simbolika po edhe nga shkalla e vështirësisë, do jete vepra tij me përfaqësuese, pa harruar faktin se në fushën e mozaikut është nga emrat me përfaqësues tashmë… edhe në mos qofsh besimtar, nuk ka laik apo turist që kur futet brenda Katedrales dhe ngre kokën, mos ngelet pak sekonda duke admiruar mozaikun gjigant aty lart.
Do kalojnë breza e kushdo që do futet aty si besimtar apo turist do ndez një qiri, ne që jemi akoma gjallë patjetër do kalojmë një ditë, e qiriun e parë do ta ndez për Josifin duke uruar prehjen në paqe atje lart!
*Stefan Taçi, piktor
