Ajo që ka ndërtuar Olympique de Lyon nuk është as një mbretëri dhe as një dinasti. Po është shumë më tepër. Dominuesi Lyon është tashmë një legjendë, një mit, një pasqyrë në të cilën të gjithë mund të shikojnë njëri-tjetrin.
Kampioni francez do të jetë një ekip i mbajtur mend përgjithmonë në futbollin e femrave. Do të jetë një referencë për vitet e viteve. Në Anoeta ai fitoi diçka më shumë se Champions League, i pesti në radhë, që thuhet së shpejti, i shtati i vitrove të tij, pothuajse i njëjtë me të gjitha klubet gjermane të kombinuara.
Nga San Sebastián ai gjithashtu mori respekt për pasardhësit. Prestigji dhe dallimi i atij që duron dhe e di që procesverbali i tij nuk mund të barazohet kurrë. Kjo ka bërë histori me shkronja të mëdha.
Lyon përputhet vetëm me Madridin e Di Stéfano që fitoi pesë Kupat e para të Evropës. Por Lyon nuk ishte një themelues, por është kurorëzuar me një bast vendimtar dhe pionier nga viti 2009, kur luajti të parën nga nëntë finalet e saj.
Një gjest përcakton shumë gjëra.
Presidenti i Lyonit, Jean-Michel Aulas premtoi një shpërblim për futbollistët e ekipit francez për fitoren në finale, sepse ai nuk mund të bënte dallime. Ai ua dha lojtarëve të ekipit mashkull për eliminimin e Juventus dhe Manchester City dhe ai gjithashtu ua ofroi grave, të cilat nuk dështuan. Edhe pse misioni i këtij ekipi tejkalon një shifër parash.
Asgjë nuk lodhet më shumë se presioni për të qenë gjithmonë të preferuarat. Yjet e Lyon jetojnë me atë etiketë çdo ditë, çdo lojë, çdo edicion. Dhe nuk i peshon ato. Ndryshe nga Ai u jep atyre besim dhe siguri. Kështu u hodhën në fushë. Gjithmonë në sulm. Pa soditje. Pa pritur një minutë provë dhe gabim. Ata tashmë e bënë atë një vit më parë te Barça në Budapest. Ata gjithmonë shkojnë për fitore nga bilbili i hapjes.
Thellësia e veshjet franceze janë spektakolare.
Në vitin 2019 ishte Van de Sanden dhe veçanërisht Hegerberg ata që i dhanë fund ëndrrës së Barcelonës. Dje as njëra dhe as tjetra (Zëvendësuesi Hollandez, Norvegjia i dëmtuar) nuk ishte në njëmbëdhjetë. As Parris nuk u sanksionua për dëbimin e tij në gjysmëfinale. Vasseur nxori në Le Sommer dhe ishte ajo që udhëhoqi rrugën për të triumfuar.
Winger Delphine Cascarino ishte lojtari në finale. Ai mundi palën e tij, kaloi, u përball, u driblua, i dha ndihmën 0-1 dhe madje shkaktoi edhe dëmtimin e Doorsoun, i cili nuk dinte ta ndalonte. As Janssen nuk e ndaloi atë kur erdhi të shkonte në grup. Sepse e dyta lindi edhe nga çizmet e tij. Mbrojtja gjermane nuk dinte si ta shmangte rrezikun dhe nga e para Kumagai mori një këmbë të majtë të pandalshme pak para pushimit.
Në fillim të kursit, Wolfsburgu, i cili kishte humbur tashmë dy finale ndaj tyre, u përpoq të afrohej me nënshkrimet e Janssen të lartpërmendur, Engen norvegjez dhe Rolfö suedeze, por nuk mund ta ndalonte vetë Lyon-in që ta rrëmbejë një muaj më parë nga Mesfushori Islandez Gunnarsdottir, i cili dje filloi jo vetëm kundër ish-skuadrës së tij, por edhe shënoi golin e tretë të finales që dënoi duelin dhe i dha fund shpresave të kampionit gjerman që kishte hyrë në lojë me një të shpejtë në pjesën e dytë nga Popp. Por kjo Olympique de Lyon i përket më shumë Olimpit sesa Tokës. Historia përsëritet gjithmonë me ta, të cilët për diçka tashmë janë shtatë herë kampion./Sa.Ka/Fjala.al
