Oqeani Arktik është një nga detet më jomikpritës në planet: i mbuluar kryesisht nga akulli, shtrati i detit merr shumë pak lëndë ushqyese dhe është një vend ku jeta përpiqet të gjejë hapësirë. Ose të paktën duhet të luftojë, në teori; në praktikë, si gjithmonë, ka kafshë që gjejnë zgjidhje krijuese dhe arrijnë të mbijetojnë në kushtet më ekstreme.
Një shembull i dukshëm është ajo që u zbulua nga anija kërkimore Polarstern, në pronësi të Institutit Alfred Wegener në Bremerhaven, Gjermani, e cila gjatë një ekspedite në Arktik zbuloi një koloni të madhe sfungjesh gjigantë që jetonin në majë të vullkaneve të zhdukur dhe që ushqeheshin me kufomat e atyre që erdhën para tyre. Ekipi ndau vëzhgimet e tij në revistën Nature Communications .
Oqeani Arktik është një mjedis i ashtuquajtur oligotrofik , pra i varfër në lëndë ushqyese: fakti i të qenit i mbuluar nga akulli shumëvjeçar kufizon sasinë e dritës që depërton në kolonën e ujit, dhe rrjedhimisht aktivitetin e algave dhe organizmave të tjerë fotosintetikë.
Kjo është arsyeja pse ekuipazhi i Polarstern, i cili është një akullthyes i aftë për të operuar në temperatura deri në -50 ° C dhe lejon vëzhgimin e drejtpërdrejtë dhe mbledhjen e mostrave nga fundi i oqeanit, u mahnitën kur zbuluan kopshtin e sfungjerëve: është një kopsht i madh, ekosistem që mbulon majat e një sistemi vullkanesh nënujore tashmë të zhdukur, Ridge Langseth, dhe është i populluar nga ekzemplarë të mëdhenj, dhe për këtë arsye duhet të ketë shumë lëndë ushqyese në dispozicion për t’u rritur në këtë mënyrë. Pyetja është, nga i marrin ata, nëse jetojnë nën akull?
Përgjigja disi makabre është: nga kufomat e paraardhësve të tyre. Jo të sfungjerëve të tjerë, por të kafshëve të tjera, të cilat në të kaluarën jetonin dhe lulëzonin në vargmalin nënujor falë një fluksi lëndësh ushqyese që filtroheshin nga vullkanet ende aktive; kafshë që kanë lënë pas një sërë mbetjesh të cilat sot janë substrati mbi të cilin lulëzojnë sfungjerët. Ata e bëjnë këtë falë baktereve me të cilat janë në simbiozë, të cilat janë në gjendje të tresin substanca organike komplekse dhe t’i shndërrojnë ato në lëndë ushqyese për sfungjerët.
Autorët e studimit dyshojnë se, pikërisht për këtë arsye, ky ekosistem mund të jetë kalimtar: lëndët ushqyese që vijnë nga lart përfaqësojnë vetëm 1% të nevojave ushqyese të sfungjerëve dhe 99% e mbetur më vonë do të mbarojë, kur sfungjerët ta kenë konsumuar të gjithë.
