Pa shenja të dukshme të lodhjes revolucionare – pavarësisht dhunës së plotë me të cilën protestuesit u ndeshën nga duart e regjimit – iranianët në mbarë botën kanë bashkuar zërat e tyre me atë të bashkëmoshatarëve të tyre, duke bërë thirrje me vendosmërinë maksimale për rënien e menjëhershme të Republikës Islamike.
Nga Catherine Perez-Shakdam
Gjatë ditëve të fundit mediat sociale janë përmbytur nga video të fuqishme, dëshmi dhe thirrje për veprime nga aktivistë iranianë, të famshëm dhe anëtarë të opozitës, duke dënuar brutalitetin e sundimit të Presidentit Raisi kundër thirrjeve të dëshpëruara të iranianëve për liri dhe çlirim nga kthetrat e mullahëve. Ndërsa luftojnë për njohje në skenën politike, revolucionarët e rinj të Iranit me siguri po fitojnë zemrat dhe mendjet e publikut, në të gjitha linjat partiake. Dhe në të vërtetë, si mundet dikush t’i refuzojë një kombi lirinë që ai dëshiron kaq dëshpërimisht?
I mbytur nga një sistem teokratik që ata e dinë se është sa intolerant, aq edhe intransigjent ndaj çdo forme kritike, është Irani ai që tani është ngritur si një zë i vetëm për të denoncuar turpin e diktaturës së Khameneit. Revolucioni i Iranit po merr flakë, një zjarr që tani është përhapur në kryeqytetet tona perëndimore, duke sjellë realitetin e një lëvizjeje që po arrin me shpejtësi masën kritike.
Në Londër dhe Paris, ku protestat përpara ambasadave të Republikës Islamike janë kthyer në të dhunshme gjatë fundjavës, zemërimi është ende i dukshëm në rrugë, një provë tjetër se regjimi ka shteruar çdo durim që iranianët kishin lënë për të zgjatur. Nga të gjitha llogaritë, iranianët nuk kanë mbaruar. Dhe nëse raportet për gjendjen e keqe shëndetësore të Ajatollahut do të konfirmohen, shumë pak do të qëndronin në rrugën e revolucionarëve.
Por ndërsa njerëzit e regjimit e gjejnë veten të mbërthyer pas murit proverbial, aty qëndron kërcënimi më i madh nga të gjithë – një nga dhuna e pakufizuar në një përpjekje të fundit të IRGC-së për të rikthyer kontrollin e saj mbi frenat e pushtetit.
Me fjalët e presidencës se protestuesit do të trajtohen “në mënyrë vendimtare” – një eufemizëm për gjakderdhje në rregulloren e Raisit – Kasapi i Teheranit nuk e fitoi pseudonimin e tij përmes kujdesit të dhembshur. Ne ende mund të përballemi me fushatën më brutale të goditjes nga të gjitha. Se si do të reagojnë kryeqytetet tona ndaj një dhune të tillë dhe nëse diplomatët e Iranit do të merren parasysh apo jo, mbetet për t’u parë.
Po mbijetesa e regjimit? Dhe a mund të mbijetojë vërtet?
Përgjigja është mjaft e thjeshtë: jo. Jo, Republika Islamike nuk mund t’i mbijetojë një revolucioni, dhe nëse tani ose më vonë njerëzit e saj do të detyrohen të largohen nga pushteti, sepse trajektorja e sundimit të saj është ajo e radikalizimit të mëtejshëm, dhe rrjedhimisht izolimit nga pjesa tjetër e botës.
Ndërtesa e Republikës Islamike tashmë po tregon shenja dobësie. Nga zhdukja e Khameneit nga skena publike e deri te raportet e fragmentimit brenda shenjtërores së brendshme të regjimit mbi ambiciet konkurruese për Udhëheqjen pas vdekjes së pritshme të ajatollahit, Republika Islamike po shpërthen ngadalë nën peshën e sundimit të saj distopian. Irani po ritregohet nga njerëzit e tij dhe Perëndimi duhet të na zgjasë duart tani, ose ne mund të humbasim pjesëmarrjen në të ardhmen e tij – diçka që mund të mos jemi në gjendje ta përballojmë.
Burimi: express.co.uk/ Përgatiti për botim: L.Veizi
