Sophia Loren ishte një grua e bukur që fitoi një konkurs kombëtar si një Greta Garbo e ngjashme dhe kjo e frymëzoi atë të shkonte në Romë për të parë nëse Cinecittà kishte ndonjë punë për të.
“Kur shkuam në Romë isha vetëm 15 vjeç, nëna ime më largoi nga shkolla dhe ne u zhvendosëm pa një plan të qartë mbijetese – ka rrëfyer ajo në një intervistë së fundmi – Ne fituam ca para në skenat e turmës së produksioneve të mëdha të asaj që quhej atëherë “Hollywood on the Tiber”. Deri në atë moment ato filma ishin copëza ëndrrash të projektuara në ekranin e kinemasë sonë në Pozzuoli, por atje isha në Cinecittà duke kontribuar në një mënyrë shumë të vogël për këtë ëndërr”.
“Pasioni im për aktrimin u rrit që aty, por nuk u bë ai realitet që më pas më ndryshoi jetën, derisa një ditë nëna ime njoftoi se po ktheheshim në Pozzuoli te motra ime sepse shkolla po fillonte përsëri – vazhdon ajo . E dija se po të kthehesha në qytetin tim të dashur nuk do ta lija më kurrë, kështu që gjeta guximin dhe i thashë nënës sime, jo pa frikë, se nuk do të kthehesha në Pozzuoli, se do të qëndroja në Romë për të provuar të jem aktore. “Në pamje të parë ishte çmenduri që nëna ime pranoi të më linte të qëndroja vetëm në Romë, por ajo e bëri dhe unë jam ende mirënjohëse ndaj saj për këtë”, shton ajo.
Dashuria me Pontin
Për momentet e spikatura të karrierës dhe jetës së saj, Loren shpjegon: “Më duhet të filloj me takimin me Carlo Pontin. Jo vetëm që më dha besim për të vazhduar karrierën time dhe e ndërtoi atë së bashku me mua, por më dha edhe atë që kisha kërkuar gjithmonë: dashurinë e pakushtëzuar dhe një familje të bukur”. E pyetur se cili rol i ka pëlqyer më shumë aktores me kalimin e kohës, Loren përgjigjet: “Ai i nënës dhe unë ju them se momentet më të mira ishin dy, kur lindi Karlo dhe më pas kur lindi Edoardo”./E.Ç
