Nga Leonard Veizi
Një aksion i pazakonte dhe me një sukses maksimal i policisë italiane, bëri të mundur që më 28 janar të vitit 1982, gjenerali amerikan Xhejms Li Dozier të lirohej nga ngujimi 42 ditor, pas rrëmbimit që i kishte bërë organizata e ekstremit të majtë e njohura si “Brigate Rosse” apo “Brigadat e Kuqe”. Në njoftimet e kohës thuhet se policia italiane liroi gjeneralin pa asnjë të shtënë të vetme, gjatë bastisjes se një banese në Padova, ku mbahej peng…
…Më 17 dhjetor 1981, një grup prej katër anëtarësh të Brigadave të Kuqe, të maskuar si hidraulikë, hynë në apartamentin e gjeneralit Dozier në Verona, Itali. Ata e detyruan atë me armë dhe e morën peng. Gjenerali 50-vjeçar, shërbente në selinë qendrore të Forcave të NATO-s në Verona si zëvendëskomandant i forcave tokësore të NATO-s në Evropë
Filmi
“Çështja Dozier”, e njohur ndryshe dhe me titullin: “Gjendja e Emergjencës – Çështja Dozier”, është një film televiziv i vitit 1993 me regji nga Karlo Lizani dhe skenar nga:
Andrea Porporati dhe Alesandro Sermoneta. Filmi bazohet në historinë e gjeneralit amerikan Xhejms Li Dozier. Karakteri i nënkomisarit Vinçenzo Mashi bazohet lirshëm në oficerin e policisë Umberto Improta. Me një kohëzgjatje prej 89 minutash protagonistëe e tjerë të filmit janë Enio Fantastikini dhe aktori i njohur amerikan Marri Abraham.
Synimi i rrëmbimit
Gjatë rrëmbimit të gjeneralit amerikan Xhejms Li Dozier, Brigadat e Kuqe synuan të dërgonin një mesazh politik dhe strategjik, më shumë sesa të arrinin kërkesa të drejtpërdrejta materiale apo negociata. Megjithatë, objektivat e tyre kryesore përfshinin:
Diskreditimi i NATO-s dhe SHBA-së: Brigadat e Kuqe e konsideronin NATO-n si një simbol të “imperializmit perëndimor” dhe rrëmbimi i një gjenerali të rangut të lartë të NATO-s ishte një përpjekje për të goditur prestigjin e kësaj organizate ushtarake dhe për të demonstruar aftësinë e tyre për të goditur objektiva të rëndësishme ndërkombëtare.
Rrëmbimi ishte pjesë e strategjisë së tyre për të tërhequr vëmendjen ndaj kauzës së tyre revolucionare. Brigadat e Kuqe synonin të krijonin një atmosferë terrori dhe pasigurie në Itali, duke promovuar një mesazh kundër kapitalizmit dhe institucioneve perëndimore.
Si në shumë raste të tjera, një nga objektivat kryesore ishte të negocionin për lirimin e anëtarëve të tyre të burgosur nga autoritetet italiane. Megjithatë, autoritetet italiane nuk pranuan asnjë negociatë në këtë rast.
Rrëmbimi i një figure kaq të rëndësishme si një gjeneral amerikan ishte një akt për të treguar aftësinë e tyre për të sfiduar autoritetet italiane dhe aleatët e tyre ndërkombëtarë.
Operacioni i shpëtimit
Pas një hetimi intensiv, policia italiane arriti të zbulojë vendndodhjen e saktë të Dozier. Policia e kishte mbajtur për tri ditësh nën vëzhgim banesën në Padova. Më 28 janar 1982, një njësi speciale e policisë italiane, e njohur si NOCS apo përndryshe “Nucleo Operativo Centrale di Sicurezza”, kreu një operacion të befasishëm në apartamentin ku mbahej Dozier. Një sërë oficerësh të trajnuar enkas, thyen derën e apartamentit me 5 dhoma, dhe u përballën me 5 terroristët, duke përfshirë një grua, e cila u dorëzua menjëherë. Një nga terroristët, i cili bëri fillimisht rezistencë duke i vënë pistoletën në kokë gjeneralit, u neutralizua shpejt. Operacioni u zhvillua pa shkëmbim zjarri dhe pa lëndime, duke rezultuar në lirimin e sigurt të gjeneralit dhe arrestimin e rrëmbyesve.
Thuhet se rrëmbyesit e Brigadës së Kuqe, përfshinin udhëheqësin e Brigadave të Kueqe në Venecia, Antonio Savasta dhe partneren e tij, Emilia Libera. I dyshuari i tretë u identifikua si Cesare Leonardo.
Shpëtimi i suksesshëm i gjeneralit Dozier përfaqësonte një goditje të rëndësishme kundër Brigadave të Kuqe dhe shënoi një pikë kthese në luftën kundër terrorizmit në Itali. Operacioni demonstroi efektivitetin e forcave speciale italiane dhe përmirësoi bashkëpunimin ndërkombëtar në çështjet e sigurisë.
Ky rast mbetet një shembull i rëndësishëm i përgjigjes së suksesshme ndaj kërcënimeve terroriste dhe rëndësisë së koordinimit të forcave të zbatimit të ligjit në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar.
Rezultati
Asnjë kërkesë e Brigadave të Kuqe nuk u përmbush. Përkundrazi, rrëmbimi i Dozier çoi në një operacion të suksesshëm të policisë italiane dhe në një humbje të madhe për grupin, duke përfshirë arrestime të shumta të anëtarëve të tij pas shpëtimit të Dozier. Ky rast shënoi fillimin e rënies së aktivitetit të Brigadave të Kuqe.
Pengjet e tjera nga Brigadat e Kuqe
“Brigate Rosse” ishin një organizatë terroriste italiane që veproi kryesisht në vitet 1970 – 1980. Gjatë aktivitetit të tyre, ata përdorën rrëmbimet si një mjet kryesor për të arritur qëllimet e tyre politike. Brigadat e Kuqe ishin përgjegjëse për qindra rrëmbime dhe sulme, duke përfshirë politikanë, zyrtarë, biznesmenë dhe personalitete të tjera të shquara. Shumë nga viktimat e tyre u vranë pas rrëmbimit, ndërsa disa u liruan pas negociatave ose operacioneve të policisë.
- Aldo Moro 1978 – Ish-kryeministri dhe lideri i Partisë Demokristiane të Italisë, Aldo Moro u rrëmbye më 16 mars 1978 në Romë, gjatë një sulmi ku u vranë pesë truproja të tij. Ai u mbajt peng për 55 ditë dhe u vra më 9 maj 1978. Trupi i tij u gjet në një makinë në Romë.
- Mario Sosi 1974 – Prokuror italian, i njohur për përndjekjen e anëtarëve të grupeve ekstremiste të majta. U rrëmbye në prill 1974 dhe u mbajt për më shumë se një muaj. Ai u lirua më pas pas presionit të madh publik dhe dështimit të negociatave për lirimin e të burgosurve politikë.
- Xhovani D’Urso 1980 – Zyrtar i Ministrisë së Drejtësisë. U rrëmbye në dhjetor 1980 dhe u mbajt për disa javë. Brigadat e Kuqe kërkonin përmirësime në kushtet e burgut për anëtarët e tyre. D’Urso u lirua pas një ndërhyrjeje të fuqishme policore.
- Cesare Kasela 1977 – Një zyrtar lokal i Partisë Demokristiane. U rrëmbye dhe u lirua disa muaj më vonë, pasi kërkesat e Brigadave të Kuqe nuk u plotësuan.
