Fati i Lindjes së Mesme do të vendoset në tre ditët e ardhshme.
Sepse tre ditë, përveç përshpejtimeve dhe trazirave të papritura në terren, është koha që Donald Trump i ka dhënë vetes për të vendosur nëse do t’i përfshijë Shtetet e Bashkuara në konfliktin izraelito-iranian, duke kaluar nga roli aktual pasiv i mbrojtësit të qiejve të shtetit hebre (një rol i ndarë me Mbretërinë e Bashkuar) në rolin aktiv të sulmuesit, duke mbështetur luftëtarët izraelitë në bombardimin e tokës iraniane.
Tre ditë për të shpresuar ende për një zgjidhje diplomatike që, megjithatë, për momentin, është pak më shumë se një mirazh. Koha po mbaron.
Braktisja e hershme e takimit të G7 nga presidenti amerikan, mbledhja e Këshillit të Sigurisë në Sallën e Situatave të Shtëpisë së Bardhë dhe ndryshimi i kursit të Nimitz (aeroplanmbajtësja më e vjetër në flotën detare amerikane), e cila po lëviz nga Ngushtica e Malakës në Oqeanin Indian në Detin Arabik ku tashmë po kryqëzon rrugët me një tjetër aeroplanmbajtëse amerikane (Carl Vinson, në Gjirin Persik), duket se janë shenjat e një vendimi që në fakt është marrë tashmë. I afërt. I cili do të përcaktohet “më së voni deri të premten”, sipas asaj që burime të kualifikuara ushtarake të NATO-s i raportuan italianes Repubblica.
Në 72 orë, në fakt, potenciali ofensiv amerikan në rajon do të arrijë nivelin e tij maksimal.
Për më tepër, ajo që shkruan Trump në Truth Social tingëllon si një ultimatum. Ai bën thirrje për “dorëzimin pa kushte” të Iranit dhe më pas i dërgon një mesazh Ajatollah Ali Khameneit.
“Durimi ynë po mbaron. Ne e dimë se ku fshihet i ashtuquajturi “udhëheqës suprem”, ai është një objektiv i lehtë. Ne nuk kemi ndërmend ta eliminojmë atë, për momentin”.
Prandaj, ekzistojnë dy skenarë të mundshëm.
E para, më pak e mundshme, është ajo e dorëzimit të regjimit, i cili, për të mos kapitulluar, pranon atë që ka refuzuar gjithmonë deri më tani: heqjen dorë nga programi i pasurimit të uraniumit, si në sferën ushtarake ashtu edhe në atë civile.
Është propozimi amerikan, i vetmi që mund ta bindë Netanyahun të ndalojë luftën. Por do të ishte gjithashtu deklarata më e qartë e humbjes, dhe Pasdaranët nuk janë të gatshëm të dorëzohen.
Gjithashtu sepse shkatërrimi dhe vdekjet e shkaktuara nga Izraeli duket se kanë bashkuar një pjesë të disidentëve rreth qeverisë.
Skenari i dytë, në fakt, tashmë po materializohet.
Përballë rezistencës së regjimit iranian, shiut të raketave dhe dronëve mbi Tel Aviv dhe Haifa dhe kërcënimit për të goditur Lindjen e Mesme me “sulme të papara më parë”, forcat e armatosura izraelite po zgjerojnë ofensivën e tyre dhe po fillojnë të bombardojnë objektiva të reja strategjike, përveç vendeve të programit të pasurimit të uraniumit dhe vendeve të lëshimit.
Në këtë kontekst, ndërhyrja e Shteteve të Bashkuara është e parashikueshme./kb
