“Katërdhjetë vjet më parë, vëlla. Vëllaaaa…” – psherëtin Tom Araya, duke reflektuar mbi koncertin e parë të Slayer në Britaninë e Madhe, të mbushur me pështyma dhe delir, në klubin Marquee të Londrës në 1985. Ishin thjesht kalamaj në prag të një shpërthimi të dhunshëm brenda “katërshes së madhe” të thrash metalit me Reign in Blood, por koha nuk ua ka mpakur aspak egërsinë. Flokët e basistit dhe vokalistit mund të jenë tashmë të shprishur me thinja, por ai ende ka helm për të derdhur – sapo ngjitet në skenë, plas një version rrëqethës të “War Ensemble”, të aftë të të tundin dhëmbët edhe në rreshtin e dymbëdhjetë.
Pas gjashtë vjetësh mungesë, ky është koncerti i parë i Slayer në Mbretërinë e Bashkuar, që vjen përreth pjesëmarrjes së tyre në koncertin përfundimtar të Black Sabbath në Birmingham. E ashtuquajtura “turne e fundit” e tyre – që në stilin klasik të metalit, s’ishte dhe aq përfundimtare – u pasua nga një rikthim pa asnjë ndjenjë faji. Koncerti hapet me një video të gjatë historike të grupit, e cila çon drejt rifit të famshëm të “South of Heaven”, që përpara se të fillojë daullisti Paul Bostaph me dyshen e pedalëve, tashmë këndohet në kor nga turma – dhe gjithçka shpërthen në kaos kinetik.
Setlista është e përqendruar dhe e pamëshirshme. S’ka pushime, s’ka balada. Momenti më melodik është “Seasons in the Abyss”, e cila edhe në këtë peizazh pastoral tingëllon si një makth që të gërryen ngadalë. Kerry King i bie kitarës me intensitet rraskapitës; solo-t e tij të çakorduara përzihen me linjat virtuoze të Gary Holt, kitaristi me karizëm i Exodus që zëvendësoi Jeff Hanneman pas vdekjes së këtij të fundit më shumë se një dekadë më parë. Së bashku, ata ndërtojnë “Jihad” gur më gur, si një strukturë që do të shembet në çast.
Ka spektakël – por me qëllim. Gjatë “Disciple”, dy kryqe të përmbysur të ndërtuar me bokse Marshall marrin flakë, por ndryshe nga Amon Amarth, grupi mbështetës që sjell në skenë luftëtarë vikingë dhe kupa gjigante birre për efekt zbavitës, Slayer vazhdojnë të mbeten një përbindësh tronditës: rifet e tyre rrëmujë vijnë të shoqëruara me pamje të përgjakshme dhe mizore nga luftra pa fund. Në “Raining Blood”, që mbetet një këngë e përkryer metalike, ekranet krijojnë iluzionin sikur gjaku po bie nga qielli, duke mbuluar publikun dhe grupin njëherësh. Subtile? Aspak. Efektive? Absolutisht.
Burimi: theguardian.com/ nga Huw Baines/ Përgatiti për botim: L.Veizi
