Archie Bland
Nëse je i përfshirë në biznesin e etiketimit të “përbindëshave”, nuk është çudi që të shkëlqejnë sytë kur dëgjon për një grup punk me emrin Bob Vylan. Deri fundjavën e kaluar, mund të ishte e vështirë të portretizoje këtë grup si përfaqësues të rinisë “revoltuese” britanike: ndonëse të njohur në skenën punk në Mbretërinë e Bashkuar, kishin rreth 220,000 dëgjues mujorë në Spotify – një milion larg për t’u futur në listën e 10 mijë më të dëgjuarve. Por në Glastonbury, ata shfrytëzuan çastin për të marrë vëmendjen mediatike: thanë diçka kontroverse për sulmin e Izraelit ndaj Gazës, dhe ofruan një mundësi për të sulmuar edhe BBC-në.
Dhe kështu, mëngjesin pasardhës, faqja e parë e Mail on Sunday shpërtheu me titullin:
“Tani arrestoni grupin punk që udhëhoqi thirrjet ‘vdekje për izraelitët’ në Glastonbury”.
Historia pretendonte se Pascal Robinson-Foster, i njohur si Bobby Vylan, kishte nisur thirrje “antisemite” që u transmetuan drejtpërdrejt në mbulimin e BBC-së për festivalin. Keir Starmer e quajti këtë “gjuhë urrejtjeje të neveritshme”. Thirrjet për arrestimin e anëtarëve të grupit u përhapën shpejt, dhe së shpejti konservatorët sugjeruan se edhe BBC duhej ndjekur penalisht. Të hënën, historia u pasqyrua me bujë në The Sun, Daily Mail, Daily Telegraph dhe Daily Express.
Në fakt, Robinson-Foster nuk bërtiti “Vdekje për izraelitët”, por “Vdekje për IDF-në” – një deklaratë e ndryshme në mënyrë të mprehtë, e përqendruar ndaj Forcave të Mbrojtjes së Izraelit, pra makinerisë ushtarake që po godet Gazën, dhe jo ndaj civilëve izraelitë. Megjithatë, titulli i Mail on Sunday u ngulit në mendjet e njerëzve. Në shumicën e mbulimeve, ideja se kjo thirrje ishte automatikisht antisemite nuk u vu as në diskutim.
BBC-ja dhe vetë organizatorja e festivalit Emily Eavis e pranuan këtë version pa kundërshtim. Komentuesi Stephen Pollard, në Mail on Sunday, e krahasoi skenën me tubimet famëkeqe të Nurembergut dhe shtoi:
“Ajo që ata donin të thoshin – sepse IDF është ushtria e shtetit të vetëm hebre në botë – ishte ‘Vdekje për hebrenjtë’.”
Andrew Neil shkoi edhe më tej: “Doja të thoja se ata ngjajnë me tubimet e Nurembergut,” u shpreh ai. “Por edhe nazistët nuk thoshin ‘vdekje për hebrenjtë’.”
Ndërkohë, Yvette Cooper urdhëroi që Palestine Action të shpallet grup terrorist për shkak të sulmeve ndaj ndërtesave dhe bizneseve që mbështesin Izraelin – edhe pse grupi nuk ka agjendë të dhunshme. Pasi një sfidë ligjore kundër kësaj shpalljeje dështoi të premten, mbështetja për ta tani përbën vepër penale.
Në këtë mjedis, çdo dyshim mbi historinë e Bob Vylan do të interpretohej si justifikim për gjuhë urrejtjeje – ose më keq – dhe për këtë arsye, askush nuk po ngre zërin.
Megjithatë, shumë njerëz mund të ndihen të pasigurt. IDF-ja nuk është simbol universal për hebrenjtë, dhe rrethanat e ofensivës izraelite në Gaza janë objektivi i qartë i protestës. Megjithatë, policia e Avon dhe Somerset ka nisur një hetim penal.
Ka gjithsesi kritika të vlefshme për t’u bërë: Robinson-Foster e quajti një drejtues të një shtëpie diskografike “cionist”, dhe megjithëse theksoi se drejtuesi “shprehej hapur në mbështetje të Izraelit”, është e arsyeshme të thuhet se ai ra në një klishe antisemitike të njohur, veçanërisht kur bëhet fjalë për industrinë muzikore.
Disa hebrej që ndihen të kërcënuar nga rritja e racizmit mund të jenë alarmuar nga një turmë që bërtiste kundër ushtrisë izraelite. Njerëz të arsyeshëm mund të kenë mendime të ndryshme për këto tema – por nuk ka pasur asnjë hapësirë për këtë diskutim, sepse IDF-ja është identifikuar automatikisht me hebrenjtë, dhe çdo gjë tjetër humbet në zhurmë.
Ndërkohë, numri i të vdekurve në Gaza ka kaluar 57,000 sipas ministrisë palestineze të shëndetësisë, dhe një studim i pavarur i fundit e vlerëson në rreth 84,000. Zyrtarë izraelitë kanë mbështetur pohimet për gjenocid me deklarata që e quajnë “të moralshme dhe të justifikueshme” urinë e dy milionë palestinezëve, si dhe me përshkrime të planeve të dëbimit të detyruar.
Ndihma që po hyn në Gaza është ende shumë më e vogël se ç’kërkohet. Të paktën 400 palestinezë janë vrarë nga IDF kohët e fundit teksa i afroheshin qendrave të shpërndarjes së ushqimit. Gazeta Haaretz raportoi se ushtarëve iu urdhërua të qëllonin me qëllim, një pretendim që Izraeli e mohoi si “gënjeshtër të ligë”.
Ndërkohë, në Mbretërinë e Bashkuar, i vetmi lajm që merr faqet e para është sjellja e një grupi të panjohur punk-rap nga Ipswich. Më 17 qershor, të paktën 59 palestinezë u vranë kur IDF hapi zjarr ndaj një turme që priste kamionët e miellit pranë Khan Younis. Të nesërmen, Daily Telegraph, Daily Mail, Sun dhe Daily Express nuk e përmendën fare këtë ngjarje. Ndoshta do ta kishin bërë, po ta kishte transmetuar BBC-ja drejtpërdrejt.
Është e kuptueshme, pra, të arrihet në përfundimin se obsesioni me Bob Vylan – me Kneecap, me Palestine Action – ekziston për të shpërqendruar. Por ka më shumë se kaq. Nuk është vetëm fakti që njerëzit janë të zemëruar për mungesën e vëmendjes ndaj katastrofës në Gaza; është fakti se po përplasen me mohimin e realitetit që shohin me sytë e tyre. Narrativa e këtyre historive është: o je kundër racizmit dhe terrorizmit, o je i tronditur nga masakra ndaj civilëve me ngjyrë. Për ata që shohin përditë në rrjetet sociale videot e pasojave të dhunës izraelite ndaj civilëve, kjo përplasje e të vërtetave është mjaftueshëm për t’i çmendur.
Në Mbretërinë e Bashkuar dhe SHBA, po shtohet numri i atyre që kundërshtojnë “Vylanizimin” e diskursit mbi Gazën. Në zgjedhjet e përgjithshme të vitit të kaluar, Laburistët humbën pesë vende ndaj kandidatëve pro-Gazës, dhe në disa zona me shumicë myslimane humbën mbi një të tretën e votës. Në Nju Jork, Zohran Mamdani fitoi zgjedhjet paraprake për kryetar bashkie, megjithë përpjekjet për ta etiketuar si mbështetës të “xhihadit”. 55% e publikut britanik kundërshton fushatën ushtarake të Izraelit në Gaza, dhe 45% e konsiderojnë atë gjenocidale; më pak se gjysma e amerikanëve shprehen më shumë në favor të Izraelit sesa të palestinezëve, dhe rreth 60% e demokratëve tani mbështesin palestinezët. Mes të rinjve nën 40 vjeç, këto shifra janë edhe më të larta.
Këta njerëz janë akuzuar se protestojnë nga urrejtja – por ata e shohin që kjo nuk është e vërtetë. Janë akuzuar se janë antisemitë – por ata e dinë që nuk është e vërtetë. Janë akuzuar se mbështesin terrorizmin sepse spërkatën me bojë avionë ushtarakë – por ata e shohin që nuk është e vërtetë. Benjamin Netanyahu ka përsëritur se kushdo që kundërshton luftën është antisemit – por ata e dinë që kjo nuk është e vërtetë. Qeveria britanike thotë se veprimet e Izraelit janë “të papranueshme” – por ata e shohin që kjo nuk është e vërtetë.
Tani u thuhet se kundërshtimi ndaj IDF-së është antisemitizëm, se turma e Glastonbury-t është më e dhunshme se ajo e Nurembergut, dhe se veprimi i drejtpërdrejtë është terrorizëm. Ata e shohin që as kjo nuk është e vërtetë. Dhe, edhe pse zëri i tyre nuk gjendet në faqet e para të gazetave, ata e dinë që nuk janë vetëm.
Përgatiti për botim: L.Veizi
