Më 17 korrik 1203, gjatë Kryqëzatës së Katërt, një flotë e fuqishme venedikase që mbante kryqtarët perëndimorë, sulmoi dhe pushtoi Kostandinopojën, kryeqytetin e Perandorisë Bizantine. Ky ishte një nga episodet më dramatike dhe më paradoksale të historisë mesjetare, pasi një kryqëzatë e shpallur për të çliruar Tokën e Shenjtë përfundoi duke plaçkitur një qytet të krishterë ortodoks.
Pas muajsh tensioni dhe manovrash politike, kryqtarët dhe venedikasit mbërritën në brigjet e Bosforit, me premtimin se do të ndihmonin Aleksin IV Angelos, nipin e perandores Angjelina dhe birin e ish-perandorit Isak II Angelos, për të rimarrë fronin që i ishte rrëmbyer nga uzurpatori Aleksei III Angelos – xhaxhai i tij.
Në emër të kësaj kauze dhe me premtime për shpërblime të mëdha, kryqtarët nisën një ofensivë të përgjakshme kundër qytetit. Pas luftimeve të ashpra dhe një trysnie të madhe morale mbi popullsinë bizantine, Perandori Aleksei III braktisi qytetin dhe u arratis, duke lënë qytetin në duart e pushtuesve perëndimorë.
Kthimi në pushtet i Isak II dhe birit të tij Aleksi IV nuk solli paqe, por përkundrazi thelloi krizën. Aleksi IV nuk arriti të përmbushte premtimet financiare ndaj kryqtarëve, çka çoi në armiqësi të hapur dhe më vonë në plaçkitjen famëkeqe të Kostandinopojës në vitin 1204, e cila shënoi një nga plagët më të mëdha në marrëdhëniet midis Kishës Katolike dhe asaj Ortodokse.
Ngjarjet e vitit 1203 ishin hyrja drejt këtij kapitulli tragjik, që dobësoi ndjeshëm Perandorinë Bizantine, e cila nuk do ta merrte më veten plotësisht dhe do të binte përfundimisht në duart e osmanëve në vitin 1453.
Nëse dëshiron, mund të shtoj një analizë mbi rolin e Venedikut dhe interesat tregtare që ndikuan në devijimin e Kryqëzatës nga rruga e saj fillestare.
Përgatiti: L.Veizi
