Një skenë nga filmi i vitit 2000 me Sandra Bullock më dha guximin të ndërhyja në një moment kritik – dhe përfundimisht më çoi drejt një karriere në gazetari
Nga Kate Pasola
Ishte një panine me djathë brie dhe boronicë ajo që pothuajse e vrau mikun tim, George. Gjashtë veta ishim ngjeshur në një stol pikniku në Edinburg, në pushimin e drekës në redaksinë e një reviste, nëntë vjet më parë. Me George ndjeva menjëherë një lidhje. Kur u takuam për herë të parë, isha praktikante, me stomakun në litar nga emocionet e ditës së parë. “Po më duket si theks uellsian ky? Më fal, jam George!” – më tha, përpara se të më shpjegonte rregullat e zyrës për blerjen e qumështit. Mes nesh kishte atë përputhshmëri të vrullshme që të bën të mendosh se do mbeteni miq përjetë.
Brenda pak vitesh isha bërë pjesë e ekipit. Ajo ditë dreke, dikush tha një shaka ndërsa George kafshoi paninen në kohën e gabuar. Në fillim u kollit, ne ia rrahëm shpinën duke qeshur. Por ngjyra iu zhduk nga buzët. Kollitja u kthye në gaspe të thella, gishtat iu drejtuan klavikulës dhe sytë iu përmbysën.
Në atë çast kuptova diferencën dramatike mes filmave dhe realitetit. Kur dikush mbytet në jetën reale, nuk ka muzikë dramatike që të paralajmëron për tragjedinë – vetëm një mik që s’po merr dot frymë. Në filma, ambulancat vijnë menjëherë; në realitet, mund të vonohen shumë. Një njeri mund të vdesë nga mbytja, ndërsa pret ndihmën. Në atë stol pikniku, isha e paralizuar – derisa më erdhi ndër mend një skenë nga një komedi aksion e vitit 2000 me Sandra Bullock.
Fiksimi filloi – e shikoja kasetën, e ktheja prapa, dhe e shikoja sërish. Ende sot, ndoshta e di përmendësh.
Një Krishtlindje në fillim të viteve 2000, motra ime hapi një dhuratë – një kasetë VHS të Miss Congeniality. Në kopertinë, Bullock me një fustan fuksie, çizme të zeza dhe një mbajtëse arme në kofshë. Kaseta shpejt kaloi në pronësinë time dhe filloi fiksimi – e shikoja, e ktheja prapa dhe e shikoja sërish në televizorin tim në dhomë. Ndoshta ende e di përmendësh. Ishte plot koreografi vallëzimi, tyli pastel dhe konfeti – si një pyjama party me shkëlqim. Por për më tepër, zgjidhi dilemën time të fëmijërisë nëse doja të isha djaloshka e guximshme apo princeshë me manikyr. Gracie Hart, agjentja e FBI-së që hante bagels dhe godiste me këmbë, provoi të dyja – dhe për çlirim timin të madh – nuk ishte perfekte në asnjërën.
Merr, për shembull, një nga skenat hapëse, ku Gracie rrezikon karrierën – dhe jetën – duke sfiduar urdhrat gjatë një operacioni sekret, për të shpëtuar një të dyshuar rus që po mbytej nga një kikirik. Replika “Ai rus është shumë, shumë i purpurtë, zotëri!” më bënte gjithmonë për të qeshur – por tani fytyra e George kishte saktësisht atë ngjyrë.
Në film, Gracie i hedh krahët rreth belit të burrit dhe i vendos gishtat mbi kërthizë.
Vite më vonë, ajo skenë më erdhi menjëherë në mend ndërsa George përpiqej të merrte frymë. Befas u gjenda pas tij, me krahët rreth belit të tij. “A po bëj vërtet ndihmën e parë bazuar vetëm në një kasetë VHS nga vitet 2000?” mendova. Në një nga shtytjet e fundit, copa e panines doli fluturimthi. As nuk e vura re – nga paniku isha nisur drejt një kafeneje aty pranë, duke iu lutur universit të më sillte ndonjë profesionist mjekësor të rastësishëm. Kur u ktheva, George po pinte ujë – i zbehtë, por gjallë. “Kate, ti e kishe shpëtuar tashmë!” – qeshën kolegët. Kur George mori veten, më përqafoi me dridhje.
Një tjetër klishe holivudiane që s’qëndron në realitet është ideja se shpëtimi i jetës së dikujt krijon një lidhje të përjetshme. Jeta është më pak sentimentale. Unë lashë revistën, u zhvendosa në Londër dhe George e unë ndaluam së foluri. Por më pëlqen të mendoj se të dy e mbajmë atë ditë si një kartolinë nga miqësia jonë e çuditshme – dhe se ai tani është më i kujdesshëm kur ha sanduiçe.
Vite më vonë, historia e Miss Congeniality dhe panines me brie e boronica luajti një tjetër rol të rëndësishëm në jetën time.
Kur aplikova për një vend pune ëndrrash te Cosmopolitan, duhej të dërgoja një ese personale. Shkrova për “incidentin e panines”, fitova vendin dhe kjo ndryshoi trajektoren time të karrierës. Sot jam gazetare hetimore – dhe kam qenë disa herë nën mbulim, ashtu si agjentja Gracie Hart.
Përgatiti për botim: L.Veizi
