Në vitin 1068, Normanët nisën rrethimin gati trevjeçar të Barit – qyteti i fundit i rëndësishëm nën kontrollin bizantin në Italinë jugore. Pas pushtimeve të njëpasnjëshme dhe të suksesshme në këtë zonë, ata nuk gjetën më asnjë pengesë serioze për të shtyrë kufijtë e tyre përtej Adriatikut. Perandoria Bizantine, e lodhur nga krizat e brendshme dhe përçarjet fetare, nuk ishte më fuqia që dikur mbretëronte në Mesdhe. Ajo u bë një objekt tundues për ambiciet e Normanëve.
Në këtë kohë, Aleksi I Komneni hipi në fronin e Perandorisë Bizantine, në një përpjekje të dëshpëruar për ta shpëtuar shtetin nga rënia. Ai ndërmori reforma të menjëhershme dhe të pazakonta për një perandor bizantin – ndër to, përulja para autoritetit të Kishës, një akt që më parë do të ishte i paimagjinueshëm. Megjithatë, këto përpjekje nuk mjaftuan për të ndalur hovin e Normanëve.
Të udhëhequr nga Robert Guiscard dhe djali i tij karizmatik, Bohemund, Normanët sulmuan Durrësin (1081), e më pas Korfuzin, duke e shtyrë fushatën e tyre në brendësi të Ballkanit, deri në Larisën e Thesalisë. Aleksi pësoi disa humbje të rënda në fillim, por u tregua një diplomat mjeshtëror: në një lëvizje strategjike, i dha ryshfet perandorit gjerman, Henrik IV, për ta detyruar të sulmonte Normanët në prapavijë, në Italinë jugore. Kjo e detyroi Robert Guiscardin të kthehej për të mbrojtur zotërimet e veta në vitet 1083–1084.
Interesant është fakti se kjo aleancë me Henrin IV – një ndër të fundit në historinë e ndikimit diplomatik bizantin në gadishullin italian – tregoi se Perandoria ende ruante një farë peshe në politikën ndërkombëtare, por gjithnjë e më të kufizuar.
Rreziku norman u fashit me vdekjen e Robert Guiscardit në vitin 1085. Kjo, e kombinuar me një fitore të përmbysur bizantine dhe me ndihmën e vlefshme të forcave detare veneciane, i lejoi Bizantit të rimerrte disa pozicione në Ballkan. Megjithatë, ajo që dikur ishte një perandori mesdhetare me ndikim në tre kontinente, tani po përpiqej të mbijetonte në oborrin e vet.
Përgatiti: L.Veizi
