Kjo është padyshim një nga intervistat më të veçanta që ka dhënë Andres Iniesta, një nga emrat më të rëndësishëm të futbollit spanjoll.
10 vite pasi u shpallën Kampionët e Botërorit 2010, që u zhvillua në Afrikën e Jugut, Iniesta iu përgjigjet 9 pyetjeve të drejtuara nga 9 personalitete të rëndësishëm të futbollit të atyre viteve raporton La Vanguardia.
Pedro Sanchez: Cili ka qenë momenti më i vështirë në Afrikën e Jugut dhe si arritët t’ia dilnit mbanë?
Momenti më delikat, pa dyshim, ishte ndeshja kundër Zvicrës. Ne filluam Kupën e Botës me entuziazëm të madh për të bërë një Botëror me rezultate të mira dhe menduam që nga çdo 10 ndeshje, do të kishim fituar 9, por humbëm, edhe pse e meritonim fitoren.
Futbolli e ka këtë. Fatmirësisht, besuam tek vetja, besuam në atë që po bënim dhe arritëm të kapërcejmë këtë moment duke qenë të bashkuar, si një familje e madhe. Në ndeshjet në vijim me Honduras dhe Kili, ndryshoi gjithçka pati shumë tension sepse po luanim të shkonim në shtëpi, por i kapërcyem të gjitha së bashku, dhe kjo ishte mënyra më e mirë për të zgjidhur këtë lloj situate.
Rafa Nadal: Cila është ndeshja për të cilën keni qenë më nervoz përpara se të luani të gjithë karrierën tuaj?
Unë do të thoja që loja që kam qenë më nervoz, ndoshta është finalja e Kupës së Botës sepse thjesht të mendosh që do të luash një finale të Kupës së Botës është një çmenduri. Kishte edhe një nervozizëm të veçantë ditën e debutimeve, ditën kur bëra debutimin tim me Barçën në Camp Nou dhe ditën kur bëra debutimin tim me ekipin në Albacete.
Carolina Marin: A mendoni se skuadra aktuale është e gatshme të përsërisë sukseset e brezit tuaj? Çfarë mendoni se duhet për të arritur këtë sukses?
Ekipi aktual ka lojtarë të shkëlqyeshëm dhe një staf teknik shumë të mirë. Me siguri kanë nivelin e nevojshëm për të arritur suksese të mëdha. Tashmë varet nga momenti në të cilin lojtarët arrijnë në turnetë e mëdha dhe situatat që mund të ndodhin. Niveli është shumë i lartë, thjesht duhet të punosh mirë, që njerëzit të kuptojnë njëri-tjetrin dhe të kuptojnë atë që kërkon trajneri dhe shumë e rëndësishme, të jesh i suksesshëm për të kaluar fazat dhe për të kapërcyer pengesat që dalin.
Marc Marquez: Pas finales, cila ishte fjala e parë që ju erdhi në mendje kur shkuat në dhomë dhe dolët para pasqyrës?
Duke kujtuar ato detaje, më vjen në mendje se një nga gjërat që i thashë vetes shumë herë pas fitores në finale ishte: “Ne jemi kampionët e botës”. Sepse ishte diçka e paarritshme dhe e pamundur dhe ne e kishim arritur atë. Ne ishim kampionët e botës.
Jordi Evole: Andres, askush nuk e harron treshen Xavi-Iniesta-Messi në fushë së bashku, një këshilla se si të dalim nga kjo nostalgji dhe të mendojmë se futbolli do të jetë përsëri i mrekullueshëm?
Futbolli është akoma i mrekullueshëm, pavarësisht nga emrat ose lojtarët specifikë. Secilit i pëlqen një mënyrë e të luajturit, por nuk do ta thjeshtonte atë në tre lojtarë, sepse gjithçka që ne arrijmë i përgjigjet një ideje dhe një mënyrë për të bërë gjëra për një grup të tërë. Ende ka lojtarë të shkëlqyeshëm dhe do të ketë gjithnjë ashtu, që futbolli të na mbajë të dashurohemi. Në çdo rast, vlerësoj fjalët dhe vlerësimin tuaj për përfshirjen time në këtë treshe së bashku me Xavi dhe Leo, me të cilët kam jetuar momentet më të mira të karrierës time. Kujtime të shkëlqyera.
Mercedes Mila: Saktësisht, mund të shpjegoni si u ndjetë kur arritët momentin e lirisë dhe a ndjeheni vetja përsëri?
Unë nuk mendoj se ka një pikë të qartë origjine. Mund të ketë qenë e mundur kur unë u largova nga qyteti kur isha 12 vjeç dhe situatat që jetova në fillim në La Masia. Në fund të fundit, ekzistojnë disa faktorë përcaktues që ndikojnë në jetën tuaj dhe ka një moment kur trupi dhe mendja thotë mjaft dhe ju duhet të rimbushni përsëri bateritë. Ndërsa për ndjenjën e çlirimit, ndjenjën e të qenurit përsëri vetja, mendoj se është diçka tjetër. Mendoj se jam një njeri i fortë pasi kam kaluar situata që janë të rënda për njeriun.
Jose Andres: Ju jeni spanjoll dhe e doni shumë Katalunjën, ashtu si unë. Çfarë do t’u thuash spanjollëve dhe katalanasve në mënyrë që ata të kuptojnë njëri-tjetrin, të respektojnë njëri-tjetrin? Ne kemi nevojë për udhëheqës si ju, të cilët i kuptojnë të dy realitetet, për të ndërtuar ura bashkëpunimi.
Për mua gjithçka është e njëjtë nga këndvështrimi im personal, respektoj të gjitha mendimet dhe ndjenjat që secili person mund të ketë në lidhje me të. Dhe do të më pëlqente që nga ai respekt i ndërsjellë të gjithë guxojmë të kërkojmë të gjitha ato gjëra që na bashkojnë, sepse jam i bindur që ka shumë.
Antonio De la Torre: Në një moment të karrierës suaj, për shkak të famës apo presionit, a e keni pasur dëshirën t’i përkushtoheni diçkaje tjetër përveç të qenit futbollist? Nëse po, çfarë do të dëshironit të ishit?
Po, kam pasur kohë më pak të mira ose të këqija, por e vërteta është se nuk më ka ndodhur kurrë që t’i përkushtohem diçka tjetër ose të ndaloja të luaja futboll. Përkundrazi, në ato momente kam mbledhur forcë të përpiqem të përmirësohem dhe të jem një person dhe futbollist më i mirë. Nuk mund t’ju tregoja se çfarë do të kisha dashur të isha nëse nuk do të isha futbollist. Me siguri diçka që lidhet me sportin.
Olga Viza: Dhe preke qiellin! Çfarë mësuat nga ajo përvojë madhështore?
Me siguri ajo që mësova në një nivel kolektiv ishte se gjërat arrihen duke qenë së bashku edhe nëse ka periudha të vështira. Është mënyra e vetme për të përparuar, duke besuar në atë që bëni si ekip dhe duke besuar verbërisht te shoku i skuadrës dhe stafi teknik. Por duke e bërë atë në të vërtetë, ne ishim një familje e shkëlqyeshme, me një frymë të sakrificës dhe të vetëdijshëm për mundësitë tona. Në një nivel personal, unë me siguri mësova dhe ndjeva se sado e errët të duket, luftoni dhe besoni se do ta arrini atë, kundër dëshirës për të bërë dhe arritur diçka, ka shumë pak gjëra që mund t’ju pengojnë ta bëni atë. Nuk po flas për qëllimin, qëllimi është vetëm një pasojë.ka.ta/Fjala.al/
