Nga Lira Gjika
Iku pa e parë dhe foshnja mbeti vetëm. Ajo e lindi, por faji që i vunë përsipër, nuk e lejoji, që ta njihte e ta rriste vete foshnjën e saj. Braktisi një foshnje të vogël, “tre kile e gjysmë”. E la vetëm ne një botë të stërmadhe, ku njerëz të pamëshirshëm kishin vendosur për të, që të mos rritej nga nëna e tij, por të rritej në jetimore.
Ajo qe do të ishte nena e tij saj, nuk kishte as kurajo e as fuqi për ta mbrojtur dhe tu thoshte atyre, të cilët vendosen për jetimore:- ky është fëmija im.
Iku pa e parë e njohur, pasi ajo ishte një njeri i turpshëm dhe për më tepër, kishte turpëruar edhe familjen dhe për këtë faj, më shumë se kushdo, duhet të paguante foshnja e saj, qe nëpërmjet frymëmarrjes së parë provoi shijen e rëndë të braktisjes .
Nena nuk i vuri emër, por ajo,foshnja, kish lindur tashme me emër, me atë emrin e tmerrshëm “kopil”. Ky emër e damkoste në shpirt e mendje sepse të rriturit, që e kishin për detyrë e profesion ta mbronin e përkujdeseshin e thërrisnin “shiko kopili sa shpejt rritet”. “Shiko shiko si e kap shishen” dhe qeshnin me të madhe me fëmijën e mjerë , qe nuk i mjaftoi braktisja, por duheshin edhe këto etiketime, që ta gjymtonin edhe më shumë, që t’i tregonin se kjo botë është e pamëshirshme për ata që nuk i pranon as gruaja që i mbajti në trup të saj.
Është e vërtetë, që edhe fëmijë, të cilët priten me shumë padurim e dashuri rriten po ashtu keq, por të paktën, nuk janë të padëshiruar që paardhur në këtë jetë dhe të braktisur e etiketuar sapo marrin frymën e parë. Uroj me gjithë shpirt që edhe të ne të fillojë të diskutohet ligji për ndalimin e braktisjes se fëmijëve të porsalindur nëpër befotrofe.
