Fitorja e Hollandës në shtëpinë e saj ka qënë një endërr e Mancinit.
Është një ekip kombëtar që pëlqen, që zbavitet, fiton dhe që mahnit, por si mund të mos reflektojë, edhe para një suksesi kaq të rëndësishëm, për dëmtimin e rëndë të Nicolò Zaniolo, të cilit i janë dëmtuar ligamentet në gjurin e majtë.
Zaniolo sapo ishte kthyer në klubin e Italisë pas nokautit të janarit dhe operacionit në gjurin tjetër, por për fat të keq u shkëput përsëri.
Nuk ishte ende i gatshëm, si shumë lojtarë të tjerë, dhe nuk e pati fatin e shokëve të tij të skuadrës.
Gjeti mundësinë të shkonte në Trigoria dhe të punonte disa orë me Romën, por më pas u largua me ekipin kombëtar.
Barella, për shembull, nuk shkoi as në Appiano sepse Interi u mblodh ndërkohë që ai ishte i veshur me fanellën blu.
Kjo do të thotë që vendimi për të luajtur Ligën e Kombeve, megjithë anomalinë e datave, ishte një çmenduri absolute për Presidentin Ceferin.
Ka nga ata që stërviten për dhjetë ditë, të tillë si Acerbi dhe Immobile, dhe ata që panë pak ose aspak në fushë, të tilla si Jorginho, D’Ambrosio, Barella (të cilët shfrytëzuan kundër Bosnjës dhe Hollandës gjendjen e shkëlqyer që patë në finalen e Europa League) dhe, për fat të keq, Zaniolo në Amsterdam mund të kishte sakrifikuar një gju tjetër.
Mund të ndodhë kur nuk je mjaftueshëm i përgatitur dhe i stërvitur.
Këto janë ndeshje të nivelit të lartë, Holland-Itali mund të bëhen një finale evropiane ose botërore, dhe lojtarët u përballën pa të paktën një kusht të mjaftueshëm.
Një turp që Ceferin do të duhet t’i përgjigjet në nivel ndërkombëtar: askush nuk do ta kishte humbur Ligën e Kombeve, sidomos në vitin e kualifikimeve botërore dhe evropiane.
Pse t’i ushtrojmë ekipet kombëtare dhe talentet e tyre në një stres kaq të lartë? Dy ndeshje secila në tre ose katër ditë: një Uefollia e vërtetë. /Ra.My.Fjala.al/
