“Raffaella na la. Ajo shkoi në një botë më të mirë, ku humanizmi, e qeshura e pagabueshme dhe talenti i saj i jashtëzakonshëm do të shkëlqejnë përgjithmonë”. Kështu Sergio Iapino dha njoftimin e trishtuar për vdekjen e Raffaella Carrà, duke iu bashkuar dhimbjes së nipave të adhuruar Federica dhe Matteo, të Barbara, Paola dhe Claudia Boncompagni, të miqve të përjetshëm dhe bashkëpunëtorëve më të ngushtë.
“Artistja e madhe u shua në orën 16.20, të 5 korrikut, pas një sëmundjeje që për ca kohë e kishte sulmuar atë trup kaq të vogël dhe megjithatë me plot energji”, thonë të dashurit e saj. Një sëmundje fizike jetoi në konfidencialitet absolut: “Gjesti i njëmbëdhjetë i dashurisë për publikun e saj dhe për ata që ndanin afeksionin, në mënyrë që kalvari i saj personal të mos shqetësonte kujtimin e ndritshëm të saj”.
Prezantuese, këngëtare, balerinë dhe aktore: një yll i vërtetë pop që, kohët e fundit, The Guardian e kishte përcaktuar si një “ikonë kulturore që revolucionarizoi argëtimin italian”. “Këtë herë karrambatën ma bënë mua! Nuk e prisja një rinjohje të tillë”: kështu ‘Raffa Nazionale’ madhështore dhe e përulur, komentoi vlerësimin e rezervuar për të nga gazeta britanike.
Në karrierën e saj të gjatë, artistja ka shitur mbi 60 milion rekorde dhe ka fituar 22 pllaka ari dhe platin, duke shkruar historinë e televizionit italian me programe të tilla si Canzonissima, Milleuci, Fantastico, Carramba! Pronto? Raffaella? dhe më e fundit, Fillo ta tregosh ti!
E lindur në Bolonjë gjatë Luftës së Dytë Botërore nga “një baba playboy dhe i munguar” dhe “një nënë e ndarë”, ajo menjëherë filloi “të shkonte drejt”, siç tha disa kohë më parë gjatë edicionit të gjashtëdhjetë e një të Festivalit dei Due Mondi: “Unë dhe vëllezërit e mi kishim një liri të plotë, por nëna ime dhe mbi të gjitha gjyshja ime Andreina gjithmonë dinin gjithçka që ndodhte”. Në moshën katërvjeçare ajo kishte veshur tashmë këpucë baleti dhe tutu, ende e pavetëdijshme për faktin se vallëzimi do të ishte një pjesë themelore e karrierës së saj vezulluese.
Por ishte kinemaja dhe jo televizioni që i hapi dyert botës së argëtimit. “Filloi në vitin 1950, në moshën nëntë vjeçare – kujton ajo- me Mario Bonnard (filmi ishte “Tormento del passato” dhe më pas kam studiuar në Qendrën Eksperimentale të Kinematografisë gjatë ditës dhe provat në teatrin Elysée, në mbrëmje. Doja të bëhesha koreografe, u mundova shumë. Unë nuk kam një diplomë, por tani mund të them se kam diplomën e jetës ”. Aventura kinematografike vazhdoi me Mario Monicelli në “I compagni” dhe me Frank Sinatra në “Colonel Von Ryan”, “por kinemaja – tha ajo, – nuk ishte për mua: është e mërzitshme dhe aktoret që e bëjnë atë, me ato ritme absurde herët në mëngjes, ato janë heroina”.
Në vitet 1970, Raffaella befasoi opinionin publik me “Tuca Tuca” duke treguar kërthizën e saj në televizion: “Ishte 1970 dhe Italia u çmend, sepse gjithçka ishte e ndaluar. Vajzat donin të shëtisnin si unë. Nuk isha e bukur, por ndjeva se kisha një personalitet. Doja të jetoja me ide, doja të isha koreografe dhe të shpikja shfaqje pa qenë protagoniste”, tha ajo. “Karriera ime, – shtoi ajo, – ka qenë një befasi e vazhdueshme: Unë kurrë nuk kam kërkuar të bëj gjëra, ato kanë ndodhur”.
Një grua e jashtëzakonshme, por e pajisur me një thjeshtësi shqetësuese, ajo nuk kishte fëmijë, por fëmijë, – thoshte gjithmonë ajo, – kishte mijëra prej tyre, si 150,000 të bërë për të birësuar në distancë falë ‘Amore’, programi që mbi të gjitha kishte mbetur në zemër. Varrimi, bëjnë të ditur të dashurit e saj, do të përcaktohet së shpejti. Në fjalët e saj të fundit, Raffaella Carrà kërkoi një arkivol të thjeshtë prej druri të papërpunuar dhe një urnë për të përmbajtur hirin e saj. Në orën më të trishtuar, gjithmonë unike dhe e paimitueshme, si e qeshura e saj e madhe.
Burimi: huffingtonpost.it
Përgatiti për botim: L.Veizi
