Në gushtin e vitit 317, në Sirmium, Pannonia, lindi Konstantius II, perandor romak – djali i Konstandinit të Madh.
Konstantius II u bë Cezar nga babai i tij më 13 nëntor 324 në moshën 7 vjeçare.
Në fillim të vitit 337, Konstantinius nxitoi në Konstandinopojë pasi mori lajmin se babai i tij ishte i sëmurë rëndë. Konstantini i madh vdiq – dhe Konstantius urdhëroi një masakër ndaj të afërmve të vet, edhe pse të dhënat janë të paqarta; historianët citojnë kronikanin Eutropius, mes viteve 350 – 370, i cili thotë se Konstantius dha urdhër për vrasjen e dy prej xhaxhallarëve dhe gjashtë prej kushërinjve të tij, duke përfshirë Dalmatius, sunduesin e Moesisë. Masakra la gjallë, vëllanë e tij më të madh, Konstandinin; vëllanë më të vogël, Konstansin; dhe tre të afërm të famijes – Gallus, Julian dhe Nepotianus. Pas kësaj, Konstantius u takua me vëllezërit e tij në Sirmium për të zyrtarizuar ndarjen e perandorisë – për vete ai mori krahinat lindore, duke përfshirë Konstandinopojën, Trakën, Azinë e Vogël, Sirinë, Egjiptin, dhe Cyrenaikën; vëllai i madh, Konstandini, mori Britaninë, Galicinë, Hispanian dhe Mauretanian; ndërsa Konstansi mori Italinë, Afrikën, Ilirinë, Maqedoninë, dhe Akaean. Sirmium ishte qytet në Pannonia, krahinë e përmendur së pari në shek e 4 pes., banuar fillimisht nga ilirë e keltë: dhe u pushtua nga romakët në shekullin 1 pes. Në vitin 294, Sirmium u shpall një nga katër kryeqytetet e Perandorisë Romake – Sirmium ishte edhe kryeqyteti i prefekturës Praetoriane të Ilirisë. Qyteti i njohur perandorak vazhdon ta ruajë edhe sot emrin e lashtë ilir, megjithëse paksa të ndryshuar (Sremska Mitrovica)
Në vitet e fundit, të mbretërimit të tij, Konstantius zhvilloi një reputacion për mizori dhe sjellje të keqe. Dominuar nga favoritët dhe duke preferuar haptazi truprojën e tij të zgjedhur, ai humbi mbështetjen e legjioneve. Në vitin 350, gjenerali Magnentius, deklaroi veten perandor në Augustodunum (Autun) me mbështetjen e trupave në kufirin e Rinit dhe, më vonë, provincat perëndimore të Perandorisë. Konstantius po kënaqej kur u njoftua për lartësimin e Magnentius. Duke mos pasur asnjë mbështetje përtej familjes së tij të ngushtë, ai u detyrua të ikë për të shpëtuar jetën e tij. Ndërsa, po përpiqej të arrinte në Hispaninë, mbështetësit e Magnentiusit e futën atë në një fortifikim në Helena (Eln ) në Pyrenees lindore të Galisë Jugperëndimore, ku ai u vra.
