Asnjë refugjat, faleminderit! E vetmja gjë që Evropa mund të thotë përballë krizës afgane është se nuk është e gatshme të mirëpresë ata që ikin nga terrori taleban. Pozicion që heq velin për të na treguar atë që jemi: një kontinent i vjetër, i frikësuar dhe egoist që donte të eksportonte demokracinë, dhe i cili nuk ishte as në gjendje të ofronte një copë njerëzimi.
250 mijë njerëz në një kontinent që ka 446 milionë janë 0.05% e popullsisë. 5 persona çdo 10 mijë, nëse doni t’i numëroni. 1 çdo 2 mijë, nëse preferoni. Homeopatia e mikpritjes, në një botë që është edhe paksa normale. Por jo: gazetat italiane u hapën me tituj të tillë si “Frika nga Evropa. Ekziston rreziku i një vale prej 250,000 refugjatësh”. Frik. Rrezik. Sikur rrëfimi i asaj që po ndodh në Afganistan, ku vajzat e pamartuara barrikadojnë veten në shtëpi për të mos u martuar – një folje kalimtare – me një luftëtar taleban, ku nënat braktisin ose fëmijët e porsalindur, duke i hedhur mbi tela me gjemba në krahë të një ushtari të zakonshëm, ku djemtë ulen në karrocën e një aeroplani sikur të ishte hapi i autobusit dhe bien në tokë, ku vrasësit shkojnë shtëpi më shtëpi duke kërkuar gazetarë të padëshiruar, ku e gjithë kjo, me pak fjalë, nuk është asgjë por efekti anësor i rrezikut tonë për të takuar një refugjat afgan në rrugë, një në dy mijë. Në fund të fundit, kjo është ajo që thotë Emmanuel Macron, se do të na duhet të përballemi me një emergjencë të quajtur imigrim “klandestin”, sikur të kishte diçka “klandestine” në kërkesën për azil politik. Dhe kjo është ajo që thotë Matteo Salvini, i cili ofroi mirësinë e tij për të mirëpritur gra dhe fëmijë, por jo baballarë dhe vëllezër, sepse meshkujt që vijnë prej andej – dihet! – janë potencialisht terroristë. Dhe kjo është ajo që tha kryeministri Mario Draghi, me zemërim si një bankier qendror, se ne do të mirëpresim ata që kanë bashkëpunuar me ne, por kjo është e mjaftueshme, për hir të Zotit, që na duhen paratë për të kapërcyer ngushticën. Dhe të vjen për të qeshur përballë të gjitha kohërave që në këto njëzet vjet kemi folur për civilizimin superior, për të drejtat universale të njeriut, për frymën evropiane, për vëllazërinë midis popujve, ndërsa realiteti na tregon pa mëshirë idenë që Evropianët kanë për veten, jemi vite dritë larg asaj që jemi: një kontinent të moshuarish që kanë frikë nga fqinjët e tyre, të cilët mendojnë vetëm për mirëqenien e tyre, që kapin dozat e treta dhe të katërta të vaksinës për të qenë në gjendje të dalin jashtë dhe pinë spritz pa maskë ndërsa gjysmës së botës i mungon akoma e para, e cila përballë një katastrofe humanitare, ndër të shumtat që pretendon se nuk e sheh, mendon vetëm për atë afganin e mallkuar në dy mijë. Donim të eksportonim demokracinë. Ne nuk jemi as në gjendje të ofrojmë një pikë njerëzimi. Ky është mësimi i vërtetë që kemi mësuar nga Afganistani. Le ta kemi parasysh këtë, replika tjetër e retorikës.
Evropa që ka frikë nga 250,000 refugjatë afganë është dëshmi se sa të neveritshëm jemi
